Μου άρεσε πολύ μια ασυνήθιστη ιστορία της βοήθειας του Θεού την ημέρα των Θεοφανείων. Αυτή ήταν μια ιστορία για την Πρόνοια του Θεού, η οποία μας προφυλάσσει τόσο θαυμάσια καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Με τη συγκατάθεση του συγγραφέα, ιερομόναχου Παΐσιου, αποφάσισα να καταγράψω αυτή την ιστορία.

Φωτογραφία: severdv.ru

– Μια φορά, των Θεοφανείων, πριν από είκοσι χρόνια, ένα απλό μικρό ποντίκι μου έσωσε τη ζωή. Συνέβη το 2004. Ήμουν τότε φοιτητής στη σχολή καλών τεχνών και μετά από τα μαθήματα δίδασκα σχέδιο σε παιδιά στο Σπίτι του πολιτισμού. Ήταν 18 Ιανουαρίου, Παραμονή των Θεοφανείων, και ήθελα πραγματικά να πάω στη νυχτερινή λειτουργία τα μεσάνυχτα στο Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης του Τβερ^[1].

Βρίσκεται στην παλαιά πόλη του Τβερ στη συμβολή δύο κύριων ποταμών – του Βόλγα και του Τβέρτσα, και έλαβε το όνομά του προς τιμήν της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης, στην οποία και είναι αφιερωμένη η Αγία Τράπεζα του ναού. Πολύωρες νυχτερινές λειτουργίες με αγιασμό των υδάτων πραγματοποιήθηκαν στο μοναστήρι για τα Θεοφάνεια. Θυμήθηκα, πως την προηγούμενη χρονιά, είχα βοηθήσει τις αδελφές να γεμίσουν νερό και να μεταφέρουν δοχεία με το έλκηθρο για τον αγιασμό, και οι καλόκαρδες αδελφές διηγήθηκαν, σε μένα το φοιτητή, για την ορθόδοξη πίστη.

Όταν επέστρεψα στον ξενώνα, το βράδυ, ένιωσα αδύναμος. Ήταν μια δύσκολη μέρα: εγερτήριο πολύ νωρίς, μια μέρα μελέτης στη ζωγραφική και στη συνέχεια μαθήματα για παιδιά. Το σπίτι του πολιτισμού βρισκόταν στο Λιτβίνκι, σε μια απομακρυσμένη περιοχή της πόλης. Ήμουν εξαντλημένος εκείνη την ημέρα, αλλά ήθελα πραγματικά να φτάσω στη νυχτερινή ακολουθία στο μοναστήρι, όπου οι σεμνοί και συγκινητικοί ύμνοι δημιουργούσαν μια ιδιαίτερη επίσημη ατμόσφαιρα μιας πραγματικής Θεϊκής εορτής.
Ήταν ήδη αργά και η μεταφορικό μέσο δεν υπήρχε διαθέσιμο. Υπολόγισα, ότι αν περπατούσα κατά μήκος της οδού Ορτζονικίτζε στην παραλία, τότε θα μπορούσα να καταλήξω μπροστά από το μοναστήρι. Και για να μην κάνω μια μεγάλη παράκαμψη με τη διέλευση δύο γεφυρών, θα φτάσω πιο γρήγορα, σκέφτηκα, αν διασχίσω το Βόλγα πάνω στον πάγο. Ο πάγος στο Βόλγα, σε αυτό το μέρος, κατά τους παγετούς των Θεοφανείων είναι συνήθως παχύς. Σκέφτηκα, ότι αν πήγαινα κατευθείαν από την παραλία στον πάγο, θα πήγαινα κατευθείαν στο μοναστήρι.

Έβαλα μια ζεστή ζακέτα, σακάκι, καπέλο, μπότες και κάθισα στο κρεβάτι για μια στιγμή. «Θα ξεκουραστώ για πέντε λεπτά πριν εξέλθω», σκέφτηκα. Κοιτάζω το ρολόι μου μπροστά μου και καταλαβαίνω ότι αν κόψω δρόμο, θα είμαι εγκαίρως εκεί στην αρχή της λειτουργίας. Η κόπωση ζύγιζε στους ώμους μου, το κεφάλι μου ήταν λίγο βαρύ. Σκέφτομαι: «Όχι, θα καθίσω για άλλα πέντε λεπτά, θα ξεκουραστώ, θα πάρω δυνάμεις και θα πάω, και εκεί, στον παγετό, θα είμαι πλέον χαρούμενος». Και μόλις αποφάσισα να σηκωθώ, ακούω κάποιο θρόισμα να έρχεται πίσω από τη βιβλιοθήκη. Παρατήρησα προσεκτικά: ένα μικρό ποντίκι σερνόταν έξω, κάτω από το ντουλάπι. Ίσως είχε ήδη αποφασίσει, ότι κανείς δεν ήταν εκεί, γιατί καθόμουν ακίνητος και ήσυχος. Αλλά βγήκε πολύ τολμηρά και δεν πρόσεξε ότι το κοιτούσα απευθείας.

Το ποντίκι άρχισε να συμπεριφέρεται με πολύ ενδιαφέρον, σαν να ήταν ευτυχές που θα έφευγα. Δεν έχω ξαναδεί ποντίκια να συμπεριφέρονται έτσι. Σηκώθηκε στα πίσω πόδια και κοίταξε τριγύρω. Στη συνέχεια, το ποντικάκι άρχισε να πλένει το ρύγχος του και ταυτόχρονα να ξύνει το πίσω μέρος του κεφαλιού του με το πόδι του, σαν να αναρωτιέται από πού να αρχίσει να εξετάζει το τραπέζι της κουζίνας. Το θαύμαζα. Το ποντίκι συμπεριφέρθηκε τόσο έντονα, σαν τον χαρακτήρα των κινουμένων σχεδίων. Γύρισε το κεφάλι του απασχολημένο, ακριβώς όπως ένας άνθρωπος, σαν να σκέφτεται με το μυαλό του τι να κάνει. Και όταν τελικά με είδε, συνέχισε να μη φοβάται και δεν έφευγε. Κοίταζε με το στόμα του ελαφρώς ανοιχτό και συνέχιζε την παράσταση. Δεν θυμάμαι τι χειρονομίες έκανε με τα πόδια του, αλλά θυμάμαι ότι ήταν τόσο αστείο και περίεργο που ξεκουραζόμουν βάζοντας τον αγκώνα μου για μαξιλάρι για την ευκολία της παρατήρησης. Ίσως ήταν κόπωση, ίσως ήμουν εξαντλημένος, γιατί καθόμουν ντυμένος, με σακάκι και καπέλο, αλλά δεν παρατήρησα πώς άρχισαν να κλείνουν τα μάτια μου, το κεφάλι μου έγινε θολό και αποκοιμήθηκα.

Ο Θεός μου έστειλε αυτό το ποντίκι, έτσι ώστε την τελευταία στιγμή αυτό να μου αποσπάσει την προσοχή και να με κρατήσει ασφαλή από τον πνιγμό στον παγωμένο ποταμό

Ξύπνησα στις δύο το πρωί. Ήταν πολύ αργά, για να πάω στην ακολουθία και ήμουν πολύ αναστατωμένος, που δεν έφτασα ποτέ στο μοναστήρι αυτή τη νύχτα των Θεοφανείων.

Και το πρωί έμαθα, ότι δύο ψαράδες είχαν πνιγεί στο ίδιο μέρος, από όπου επρόκειτο να διασχίσω τον πάγο, για να συντομεύσω το δρόμο προς το μοναστήρι. Ο ποταμός Τβέρτσα, που εκβάλλει στο Βόλγα και περιβάλλει το Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης, διαβρώνει το πάχος του πάγου και το κάνει πιο εύθραυστο αυτές τις ημέρες. Προφανώς, ο παγετός των Θεοφανίων δεν ήταν τόσο δυνατός εκείνο το έτος, το 2004.

Όταν έμαθα τι είχε συμβεί, θυμήθηκα το ίδιο το ποντίκι, που με είχε αποτρέψει αποσπώντας μου την προσοχή, από το να βγω έξω, και ήμουν γεμάτος ευγνωμοσύνη στον Θεό που, με τη μεγάλη Πρόνοιά Του, έστειλε αυτό το ποντίκι για να με αποτρέψει με την απόσπαση της προσοχής από το να βγω έξω την τελευταία στιγμή και έτσι να με σώσει από το να πνιγώ στο παγωμένο ποτάμι.

Ευχαριστώ τον Κύριο Ιησού Χριστό, που δεν με άφησε να πεθάνω!