Τα παιδικά μας χρόνια ήταν όπως των παιδιών της εποχής εκείνης. Δύσκολα ,σκληρά. Από μικροί στα βάσανα. Δε θυμάμαι να χορτάσαμε παιχνίδι σαν παιδιά. Σχολείο βλέπετε είχαμε και απογευματινό.
Έπρεπε λοιπόν κάποια ώρα να φέρουμε νερό από τη βρύση ,να ταϊσουμε τις κότες ,να καθαρίσουμε το κελάρι( στάβλο ζώων) και το χειμώνα να έχουμε αναμμένη φωτιά και τουλάχιστο τηγανισμένες πατάτες ή κάτι άλλο.
Οι γονείς μας το πρωί στα κατσίκια και το απόγευμα ασχολιόταν με τη γεωργία, για να τα φέρουν βόλτα.
Τι γινόταν, όταν δεν γίνονταν όλα αυτά ,δε θα΄θελα να το θυμάμαι. Η βούρλενη σκούπα καθάριζε. .
Προσπαθούσαμε να βρούμε χρόνο για να παίξουμε. Και τι δεν παίζαμε την εποχή εκείνη. Μπάλα, κρυφτό, καρούλια, τάγκα, κυνηγητό, τρέξιμο, τροχούς. Κάθε εποχή είχε και το δικό της παιχνίδι.
Η τάγκα ήταν ένα πιο μεγάλο ξύλο και υπήρχε ακόμη ένα πιο μικρότερο, το ταγκί.΄Ηταν επικίνδυνο παιχνίδι, γιατί όπως έφευγε το ταγκί μπορούσε να σου βγάλει το μάτι. Ατυχήματα είχαμε αλλά ευτυχώς όχι άσχημα.
Ενώ προσπαθούσαμε να βρούμε χρόνο για να παίξουμε ,να΄ναι και ο δάσκαλος που απαγόρευε τα παιχνίδια μετά από κάποια ώρα. Εμείς όμως βρίσκαμε τρόπο παρά τις τιμωρίες.
Στο δρόμο καθώς περπατούσαμε έπρεπε να χαιρετούμε οποιο βρίσκαμε .Το καλησπέρα και καλημέρα αντηχούσε στους δρόμους του χωριού.
Αλίμονο στο μαθητή που δε χαιρέτησε μεγαλύτερό του. Και όχι μόνο αυτό. ΄Επρεπε να κάνουμε θελήματα στους μεγαλύτερους. Σκεφτόσουν να κυκλοφορήσεις.
Πηγή: Μεσαναγρός Ρόδου
Εικόνα από: Pinterest
»»»»»» ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΕΔΩ ««««««
