Σε μια ενορία στη Μόσχα υπάρχει ομάδα ανάγνωσης Ψαλτηρίου. Πρόκειται για μια αρκετά διαδεδομένη πρακτική, κατά την οποία οι άνθρωποι χωρίζονται σε ομάδες ανά είκοσι και διαβάζουν κάθε μέρα από ένα κάθισμα, μνημονεύοντας τον εαυτό τους και τους αγαπημένους τους υπέρ υγείας και αναπαύσεως. Έτσι, μέσα σε μία ημέρα διαβάζεται ολόκληρο το Ψαλτήριο. Συνήθως μια τέτοια υπακοή την αναλαμβάνουν οι ενορίτες στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής και άλλων νηστειών. Ωστόσο, η εν λόγω ομάδα, εδώ και αρκετά χρόνια, διαβάζει το Ψαλτήρι όλο το χρόνο. Οι προσευχόμενοι ισχυρίζονται ότι οι ευεργετικές ωφέλειες από την ανάγνωση του Ψαλτηρίου, γίνονται αισθητές από όλους. Ορισμένα από τα μέλη της ομάδας μοιράστηκαν τις ιστορίες τους με τους αναγνώστες της πύλης Pravoslavie.Ru και κάνουν λόγο για θαυματουργές περιπτώσεις βοήθειας του Θεού σε ζώντες και τεθνεώτες, τις οποίες αποδίδουν στην από κοινού ανάγνωση του Ψαλτηρίου.

«Ἐπὶ χειρῶν ἀροῦσί σε, μήποτε προσκόψῃς πρὸς λίθον τὸν πόδα σου» (Ψαλ.90, 12)

Η Τ.Ν. διηγείται:

– Ένιωσα την ευεργετική ωφέλεια της ανάγνωσης του Ψαλτηρίου από την πρώτη μέρα που άρχισα να προσεύχομαι με αυτόν τον τρόπο. Όλα άλλαξαν: κάθε φορά που με βρίσκουν συμφορές, με το που αρχίζω να διαβάζω το δικό μου κάθισμα, γαληνεύει η ψυχή μου και τα προβλήματα εξομαλύνονται.

Κάθε φορά που με βρίσκουν συμφορές, με το που αρχίζω να διαβάζω το δικό μου κάθισμα, γαληνεύει η ψυχή μου και τα προβλήματα εξομαλύνονται

Δύο περιστατικά που συνέβησαν σχετικά πρόσφατα μου προξένησαν μεγάλη έκπληξη και στερέωσαν την πίστη μου. Και οι δύο αυτές ιστορίες συνέβησαν στη ντάτσα μας (καλοκαιρινή παραθεριστική κατοικία – ΣτΜ),όπου μένουμε τα καλοκαίρια. Ως συνήθως, άλλαζα τα παπούτσια μου χωρίς να κρατιέμαι από κάτι. Κάποια στιγμή ένιωσα σαν να με σπρώχνει κάτι και να χάνω την ισορροπία μου. Άρχισα απροσδόκητα να πέφτω. Πίσω μου υπήρχε ένα πέτρινο κατώφλι ύψους περίπου είκοσι εκατοστών, και σύμφωνα με όλους τους νόμους της φυσικής, θα έπρεπε να είχα πέσει ανάσκελα. Αλλά ξαφνικά – την επόμενη στιγμή – είδα ότι στεκόμουν όρθια πάνω ακριβώς σε αυτό το κατώφλι, που το είχα πίσω μου. Μόνη μου δε θα μπορούσα να κρατήσω την ισορροπία μου (ήδη έπεφτα εκείνη τη στιγμή), πόσο μάλλον να βρεθώ πάνω στο κατώφλι, να πηδήξω πάνω σε αυτό. Δεν μπορούσα να πιστέψω τον εαυτό μου, πώς ήταν δυνατόν να συμβεί αυτό!

Είχα την αίσθηση πραγματικού θαύματος, λες και κάποιος με είχε βάλει εκεί. Διότι αν είχα πέσει πάνω σε αυτό το πέτρινο κατώφλι, οι συνέπειες θα ήταν πολύ θλιβερές

Είχα την αίσθηση πραγματικού θαύματος, λες και κάποιος με είχε βάλει εκεί. Διότι αν είχα πέσει πάνω σε αυτό το πέτρινο κατώφλι, οι συνέπειες θα ήταν πολύ θλιβερές.

Η δεύτερη ιστορία συνέβη τρεις ημέρες μετά το πρώτο περιστατικό. Πήγα να ανοίξω την πύλη για να μπει το αυτοκίνητο. Οι πύλες μας, όταν είναι ανοιχτές, κρατιούνται με σιδερένιες ράβδους. Και όταν είναι κλειστές, οι ράβδοι αυτές σηκώνονται. Είχα ανοίξει το μάνταλο της πύλης και τον τράβηξα προς το μέρος μου. Ο μάνταλος είναι πολύ βαρύς και μακρύς, τρία μέτρα. Πρέπει να τον τράβηξα απότομα έτσι που μια από τις ράβδους έπεσε κάτω, χωρίς να χτυπήσει στο έδαφος, αλλά στο παπούτσι μου, καρφώνοντάς το κάτω στο έδαφος. Και τότε ξαφνικά αυτός ο μάνταλος άρχισε να έρχεται κατά πάνω μου. Δεν είχα πώς να μετακινηθώ μια και στηριζόμουν μόνο στο ένα πόδι και το άλλο ήταν καρφωμένο στο έδαφος. Έπεσα ανάσκελα μαζί με το μάνταλο πάνω στο χοντρό χαλίκι που υπήρχε στο έδαφος. Αλλά προς έκπληξή μου δεν ένιωσα τίποτα. Κανέναν πόνο απολύτως. Κυριολεκτικά, ένιωσα λες και με είχαν ξαπλώσει απαλά σε ένα πουπουλένιο κρεβάτι και όχι στα κοφτερά χαλίκια. Ένιωσα ότι ήταν κάτι το μαλακό! Και ως εκ τούτου δεν είχα ούτε εκδορές ούτε γρατζουνιές. Ωστόσο, το βάρος του μάνταλου που είχε πέσει από ψηλά πάνω μου το ένιωσα, αν και ούτε αυτός με πόνεσε εκείνη τη στιγμή. Δόξα τω Θεώ!

Βεβαίως, και στις δύο αυτές περιπτώσεις πρόκειται για το έλεος του Θεού, αλλά τις συνδέω, έτσι το νιώθω στην καρδιά μου, με την από κοινού ανάγνωση του Ψαλτηρίου. Για μένα το Ψαλτήρι είναι ένα μοναδικό βιβλίο που έχει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα.

Ο 26^ος ψαλμός στο αεροπλάνο

Η Ι. διηγείται:

– Με τον σύζυγό μου και τον μικρό μου γιο πετούσαμε από τη Μόσχα στο Σότσι. Στο αεροπλάνο ο σύζυγός μου κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα προς το διάδρομο και ο γιος μας στη μέση. Ο γιος μας αποκοιμήθηκε με το κεφάλι του στα γόνατα του συζύγου μου. Εγώ σηκώθηκα και στάθηκα στον διάδρομο για να τεντώσω τα πόδια μου και ταυτόχρονα όντας όρθια άρχισα από το τηλέφωνό μου να διαβάζω το Ψαλτήρι – εκείνη την ημέρα είχα το 4^ο κάθισμα. Οι άνθρωποι που κάθονταν παραδίπλα, σηκώθηκαν και αυτοί όρθιοι και προσπάθησαν να ανοίξουν τον επάνω χώρο των αποσκευών με τις τσάντες. Τον ανοίγουν και ξαφνικά ένας φορητός υπολογιστής που ήταν μέσα σε σκληρή βαλίτσα πέφτει πάνω στον άντρα μου, ακριβώς στο κεφάλι του. Αυτό το βαρύ πράγμα έρχεται ακριβώς πάνω στο κεφάλι του άντρα με τον γιο μας να κοιμάται δίπλα του! Το θαύμα είναι ότι ο άνθρωπος που είχε βγάλει αυτή τη βαλίτσα κατάφερε να την πιάσει κυριολεκτικά σε κλάσματα δευτερολέπτου. Εγώ δεν πρόλαβα καν να κάνω αχ! Το θυμάμαι σαν τώρα, τη στιγμή του περιστατικού διάβαζα τους πρώτους στίχους του 26^ου Ψαλμού: «Κύριος φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου· ἀπὸ τίνος δειλιάσω;» (Ψαλ. 26, 1). Στον άντρα μου είπα αργότερα: «Το είδες αυτό; Τι δύναμη έχει το Ψαλτήρι, τι ισχύ! Δόξα τω Θεώ για όλα!»

«Νιώθω πολύ καλύτερα… Αν δεν ήσουν εσύ…»

Η Ν.διηγείται:

– Όταν είχα ξεκινήσει να διαβάζω το Ψαλτήρι και έγραφα τις πρώτες λίστες με ονόματα υπέρ ανάπαυσης, θυμήθηκα ξαφνικά τη γειτόνισσά μου Νέλλη, η οποία είχε πεθάνει σε ηλικία 55 ετών από θρόμβωση. Ήταν πολύ καλή με τον γιο μου και εμένα, αλλά δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις τον τρόπο ζωής της έστω κατά κάποιον τρόπο ηθικό, σε καμία περίπτωση. Κάποτε, σε μια ιδιωτική ειλικρινή συζήτηση μου είχε πει ότι είχε κάνει περίπου 28 εκτρώσεις. Και εκτός από αυτό είχε αρκετές περιπέτειες… Δεν ήμασταν και πολύ κοντινοί, αλλά όλα αυτά τα 3 χρόνια που είχε πεθάνει την θυμόμουν με αυτόν τον τρόπο: «Πώς είναι εκεί άραγε; Πού είναι;…» Και ήξερα ότι κανείς δεν θα προσευχόταν γι’ αυτήν και δε θα έγραφε το όνομά της σε δίπτυχα, πόσο μάλλον να την μνημονεύει στην ανάγνωση του Ψαλτηρίου. Εν πάση περιπτώσει, έγραψα το όνομά της, και προσευχόμασταν γι’ αυτήν για αρκετούς μήνες, μέχρι την επόμενη αλλαγή των ονομάτων.

Ήρθε η ώρα αλλαγής ονομάτων, και της είπα νοερά: «Νέλλη, όλοι προσευχηθήκαμε για σένα, ελπίζω να σε βοηθήσαμε όσο μπορέσαμε, θέλω τώρα να διαβάσω το Ψαλτήρι για την παιδική μου φίλη Μαρίνα». Η Μαρίνα, παρεμπιπτόντως, βρισκόταν περίπου στην ίδια κατάσταση με τη Νέλλη, τότε που ζούσε.

Ονειρεύτηκα ότι είχα πάει σε πάρτι γενεθλίων της Νέλλης! Αυτή έχει στρώσει τα τραπέζια και η ίδια φοράει ένα λευκό λινό πουκάμισο – νέα, φρέσκια και όμορφη

Και να που, το βράδυ της ημέρας που μνημονεύσαμε για τελευταία φορά τη Νέλλη στο Ψαλτήρι στις κοινές λίστες ονομάτων, είδα ένα όνειρο… Ναι, ναι, τα καταλαβαίνω όλα και ξέρω ότι στην Ορθοδοξία δεν ερμηνεύουμε τα όνειρα, αλλά παρ’ όλα αυτά. Ονειρεύτηκα ότι είχα πάει σε πάρτι γενεθλίων της Νέλλης! Αυτή έχει στρώσει τα τραπέζια, υπήρχαν πολλά κεράσματα. Η ίδια φοράει ένα λευκό λινό πουκάμισο – νέα, φρέσκια και όμορφη. Στο τραπέζι κάθονται οι συγγενείς και οι φίλοι της. Όλοι τους ήταν κάπως «ελαφροί». Εκείνη όλο να με φροντίζει – να μου βάλει κάτι στο πιάτο, να με σερβίρει, να με προσέχει. Μου έδειξε μια πολύ ιδιαίτερη μεταχείριση. Και τέτοια ευγνωμοσύνη είχε στα μάτια της, τέτοια κουταβίσια αφοσίωση – μέχρι δακρύων! Και στο τέλος μου λέει: «Σ’ ευχαριστώ, νιώθω πολύ καλύτερα… Αν δεν ήσουν εσύ…».

«Το χρειαζόμαστε πολύ εδώ…»

Η Λ.διηγείται:

– Άρχισα να διαβάζω το Ψαλτήρι στην ομάδα από τη νηστεία των Χριστουγέννων του 2023. Ξεκίνησα με ιδιαίτερη αποφασιστικότητα, επειδή το επιθυμούσα εδώ και καιρό. Ήθελα να το κάνω για τον γιο μου, που είχε φύγει από τη ζωή το 2016….. Η ανάγνωση, ειδικά τις πρώτες μέρες, γινόταν πολύ εύκολα, με μεγάλη χαρά, σαν να βρήκα μετά από μια μακράς διάρκειας δίψα μια ζωντανή πηγή. Είχα τέτοιο συναίσθημα και τώρα ακόμα το έχω. Και να που μετά τα Χριστούγεννα, κατά τη διάρκεια του δωδεκαημέρου, είδα ένα ιδιαίτερο όνειρο. Είναι αδύνατο να μην θυμάται κανείς ένα τέτοιο όνειρο.

Μετά τα Χριστούγεννα, κατά τη διάρκεια του δωδεκαημέρου, είδα ένα ιδιαίτερο όνειρο. Είναι αδύνατο να μην θυμάται κανείς ένα τέτοιο όνειρο

Η δράση ξετυλίγεται σε περιοχή όπου βρίσκεται, ακόμη και τώρα, το σπίτι των προγόνων μας, το οποίο έχτισε ο προπάππους μας στα τέλη του 19ου αιώνα. Στο ίδιο μέρος, 20 μέτρα πιο πέρα, υπήρχε κάποτε ένα παρεκκλήσι των Αγίων Φλώρου και Λαύρου, σε μέρος όπου τώρα υπάρχει ένας μνημειακός σταυρός. Στο όνειρό μου στέκομαι κοντά στο σπίτι, απέναντι από το σημείο όπου τώρα στέκεται ο σταυρός, αλλά αντί για αυτόν στο όνειρό μου υπάρχει ένας ψηλός λόφος, στην κορυφή του οποίου οδηγεί ένας φαρδύς, καθαρός χωματόδρομος. Ακούω τη φωνή της μητέρας μου (αυτή ζει, δόξα τω Θεώ): «Κόρη μου, κοίτα, ο μπαμπάς έρχεται από τα λουτρά!» Συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για τον πατέρα μου που είχε πεθάνει το 2002. Προσευχόμαστε και γι’ αυτόν. Τρέχω πολύ εύκολα στο δρόμο μέχρι την κορυφή του λόφου για να δω τον πατέρα μου. Βλέπω μπροστά μου την ακόλουθη εικόνα: πολλά καλοφτιαγμένα χωριάτικα λουτρά, από τα παράθυρα και τις πόρτες των οποίων ξεχύνεται ένα πολύ ζεστό, λαμπερό φως, και κοντά σε κάθε λουτρό υπάρχουν ομάδες όμορφα ντυμένων ανθρώπων. Ένας μπαίνει και άλλος βγαίνει από αυτά τα λουτρά. Όλοι μιλούν πολύ ζωηρά, όλοι έχουν χαρά και χαμόγελα στα πρόσωπά τους…. Τα πρόσωπα της πιο κοντινής ομάδας προς εμένα τα κράτησα στη μνήμη μου. Ανάμεσά τους ήταν μια νεαρή γυναίκα, με ένα πολύ όμορφο χαμόγελο, που μιλούσε με μια άλλη γυναίκα. Όλοι τους έβγαιναν από τα λουτρά τους και ήταν αρκετοί…. Και όλοι τους ήταν πολύ, πολύ χαρούμενοι. Κι αυτό το έβλεπες παντού, κοντά σε κάθε λουτρό. Δεν υπήρχε, όμως, καπνός ή ατμός. Μόνο φως!

Εκείνη τη στιγμή είδα τον γιο μου, που ερχόταν κι αυτός από το λουτρό. Πολύ όμορφος, ώριμος, ανδρείος νεαρός άντρας, όμορφα ντυμένος, τον βλέπω να με πλησιάζει με χαμόγελο. Τον ρωτάω: «Πλύθηκες κιόλας, γιόκα μου;» Στο όνειρό μου δεν θυμόμουν ότι δε ζει πλέον. Τότε με αγκαλιάζει και μου λέει: «Ναι, μαμά, σ’ ευχαριστώ, νιώθω τόσο καλά!». Τον ρωτάω: «Θα ξανάρθεις εδώ;» Μου λέει: «Ναι, ναι, σίγουρα θα έρχομαι και θα φέρω και τους φίλους μου εδώ….. Το χρειαζόμαστε πολύ αυτό…». Και αυτό ήταν, τελείωσε το όνειρο…..

Είμαι σίγουρη ότι ήταν ένα παρήγορο όνειρο που σχετιζόταν με την ανάγνωση του Ψαλτηρίου στην ομάδα μας. Κάθε λεπτομέρεια εκεί έχει σημασία. Και το γεγονός ότι ο τόπος της ζωής των προγόνων μου είναι σημαντικός για μένα, και ότι ο δρόμος είναι καθαρός και φωτεινός, που οδηγεί προς τα πάνω, προς τον ιερό τόπο όπου υπήρχε κάποτε ένα εκκλησάκι, και ότι ανέβηκα εύκολα και με χαρά – έτσι άρχισα να διαβάζω το Ψαλτήρι στην ομάδα, αν και η ανηφόρα απαιτεί αρκετό κόπο…. Τα λουτρά είναι ένα σύμβολο εξαγνισμού για τους αγαπημένους μας. Καταλαβαίνω ότι υπήρχαν 20 λουτρά, καθώς και μέλη της ομάδας, και σε καθένα από αυτά οι αγαπημένοι μας, για τους οποίους διαβάζουμε, είναι πολύ ευτυχισμένοι. Και το γεγονός ότι ο γιος μου είπε ότι θα φέρει φίλους, νομίζω ότι πρόκειται για τους φίλους που απέκτησε εκεί, όχι εδώ. Ήταν πάντα πολύ φιλικός και υπεύθυνος. Είμαι σίγουρη ότι έκανε πολλούς φίλους εκεί….

Είμαι απολύτως βέβαιη για τη ζωή τους εκεί, και ότι ο χωρισμός μας είναι προσωρινός, και ότι η Αγάπη δεν παύει…. Και είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων που ο Κύριος με έφερε σε αυτή την ομάδα. Μέχρι τότε, μετά την απώλεια του γιου μου, δεν ειρήνευε ποτέ η ψυχή μου. Τώρα όμως, νιώθω ειρήνη.

Ήθελα επίσης να προσθέσω ότι δεν είδα τον πατέρα μου σε αυτό το όνειρο, αλλά ξέρω ότι χάρη στο πάθος του για τη φωτογραφία στα νιάτα του, διατηρείται η μοναδική απεικόνιση του παρεκκλησίου των Αγίων Φλώρου και Λαύρου. Ο μπαμπάς είχε τραβήξει αυτήν την φωτογραφία από το παράθυρο αυτού ακριβώς του προγονικού σπιτιού μας. Με βάση αυτή τη φωτογραφία καθορίστηκε ο τόπος, όπου στις μέρες μας τοποθετήθηκε ο μνημειακός Σταυρός.

Η ανάγνωση του Ψαλτηρίου σε ομάδα είναι καθημερινός κόπος, και εδώ, νομίζω, λειτουργεί ο νόμος, όπου η ποσότητα μετασχηματίζεται τελικά σε ποιότητα. Για μένα είναι πολύτιμο ότι στην ομάδα μας κινούμαστε συνεχώς, σαν μυλόπετρα, έστω και κυκλικά – όμως το αλεύρι πάντα βγαίνει, οι αμαρτίες αλέθονται, η εργασία συνεχίζεται. Συνήθως βάζουμε στόχους στη ζωή, κάτι σχεδιάζουμε, μετά ξεπερνάμε τα εμπόδια. Συχνά όμως κάνουμε άλματα με αγώνες που υπερβαίνουν τις δυνάμεις μας, μετά κάνουμε παύση, ύστερα ξανά αγώνας. Τώρα όμως προτιμώ μια τέτοια εργασία, ένα βήμα μπροστά κάθε μέρα.

Βασιλεία των Ουρανών και αιωνία η μνήμη σε όλους τους κεκοιμημένους συγγενείς μας!

***

Αυτές είναι προσωπικές ιστορίες που διηγήθηκαν οι συμμετέχουσες σε ομάδα ανάγνωσης του Ψαλτηρίου. Τις διηγήθηκαν επειδή αυτό τους ενίσχυσε στην πίστη και τους έδωσε παρηγοριά. Ίσως κάποιοι από τους αναγνώστες της πύλης να υιοθετήσουν την ιδέα της από κοινού ανάγνωσης του Ψαλτηρίου και να οργανώσουν μια ανάλογη ομάδα στην ενορία τους. Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!