Άραγε, αγαπά ο Θεός τους κακούς; Ασφαλώς, ναι. Ο Θεός αγαπά όλη τη δημιουργία Του. Όλα όσα υπάρχουν, διατηρούνται ως υπάρξεις αποκλειστικά και μόνο από τη δύναμη της αγάπης Του – κανένας και τίποτα δεν θα μπορούσε να υπάρξει την επόμενη στιγμή αν δεν ήταν η αγάπη του Θεού. Κάθε επόμενη ανάσα που παίρνει ο άνθρωπος – ακόμη και ο χειρότερος άνθρωπος – είναι δώρο της αγάπης του Θεού. Και η δημιουργία και η Λύτρωση είναι έργο αγάπης.

Ταυτόχρονα, όμως, η Αγία Γραφή λέει ότι ο Θεός θα τιμωρήσει τους κακούς. Πώς πρέπει να το κατανοήσουμε; Η ίδια πραγματικότητα φαίνεται και ως αγάπη και ως οργή – ανάλογα από πού την κοιτάμε.

Κάποτε είχα μια συζήτηση με έναν άνδρα που στη νεανική του ηλικία πήρε τον ολισθηρό δρόμο και έγινε επαγγελματίας εγκληματίας. Κατέληξε, όπως ήταν αναμενόμενο, στη φυλακή – κάτι που ήταν αναμφίβολα εξαιρετικά δύσκολη και οδυνηρή εμπειρία. Όμως στη φυλακή άκουσε το κήρυγμα του Ευαγγελίου, μετανόησε για την προηγούμενη ζωή του και βγήκε έξω ως ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος.

Τώρα αναπολεί με ευγνωμοσύνη που τον φυλάκισαν και με αυτόν τον τρόπο τον έσωσαν από την περαιτέρω εκτροπή προς το κακό. Συνειδητοποιεί ότι ήταν η αγάπη του Θεού, που επιζητούσε τη σωτηρία του και κανόνισε τη σύλληψή του.

Από την πλευρά του οργισμένου εγκληματία που βρίσκεται υπό κράτηση, υποφέρει την οργή και το θυμό, και αυστηρή τιμωρία· από την πλευρά του εγκληματία που έχει μετανοήσει και που έχει μάθει να βλέπει τα πράγματα από την οπτική γωνία του αληθινού καλού του, αυτό ήταν έργο της σωτήριας αγάπης του Θεού.

Τι θα γινόταν όμως αν δεν είχε μετανοήσει, αλλά είχε εγκλωβιστεί στο επίμονο μίσος για τον Θεό και τους ανθρώπους, και σίγουρα δεν θα έβλεπε στη φυλάκισή του έργο αγάπης; Δυστυχώς, και αυτό συμβαίνει. Θα ήταν η τιμωρία του έργο της αγάπης της θείας Πρόνοιας προς αυτόν; Ναι, φυσικά – σε κάθε περίπτωση η Πρόνοια θα είχε περιορίσει την περαιτέρω εκτροπή του προς το κακό και θα είχε προστατεύσει τους άλλους.

Αυτό που στην πραγματικότητα είναι έκφραση αγάπης και μακροθυμίας, ο οργισμένος αμαρτωλός το βλέπει ως μίσος, οργή και θυμό. Το γεγονός ότι ο Θεός αγαπά τους κακούς δεν συνεπάγεται ότι οι κακοί θα είναι ικανοποιημένοι. Αντίθετα, αυτοί θα είναι δυσαρεστημένοι.

Όμως οι κακοί έχουν μια άλλη ιδιαιτερότητα – συνήθως δεν θεωρούν καθόλου τους εαυτούς τους κακούς· όσο σε χειρότερη πνευματική κατάσταση βρίσκεται ένας άνθρωπος, τόσο πιο δύσκολο είναι να παρατηρήσει ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί του. Οι κακοί είναι πάντα οι άλλοι, και όταν μας γρατζουνάει δυσάρεστα η ιδέα ότι ο Θεός μπορεί να αγαπάει τους κακούς, αυτό συμβαίνει επειδή δεν συμπεριλαμβάνουμε τους εαυτούς μας στους κακούς.

Η Βίβλος λέει ότι αυτό είναι μάταιο: είμαστε όλοι αμαρτωλοί, ένοχοι, διεφθαρμένοι και βαθιά ανατρεπτικοί. Αλλά ο Θεός έχει αμετάβλητη αγάπη για μας και προσπαθεί να μας σώσει, δηλαδή να μας επαναφέρει στη σχέση μαζί Του και να μας αλλάξει, ώστε να γίνουμε ουράνια και όχι κολασμένα πλάσματα.

Για να γίνει αυτό, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι κακοί άνθρωποι δεν είναι μόνο εκείνοι. Είμαστε κι εμείς, και πρέπει να ταπεινωθούμε, να μετανοήσουμε, να εναποθέσουμε την ελπίδα μας στον Χριστό και να εμπιστευτούμε το Άγιο Πνεύμα, ώστε να αλλάξει βαθιά τη ζωή μας.