Άραγε, δεν μπορεί ένας άθεος να τηρεί τις εντολές του Χριστού; Και μάλιστα καλύτερα από πολλούς πιστούς; Αυτή την ερώτηση μου έκαναν στη διάρκεια μιας ραδιοφωνικής εκπομπής. Λοιπόν, πρέπει να οριοθετήσουμε ορισμένες διαφορετικές έννοιες. Μπορεί ένας άθεος να είναι ένας ηθικός άνθρωπος, ένας νομοταγής πολίτης, ένας ευσυνείδητος εργαζόμενος, ένας στοργικός οικογενειάρχης; Φυσικά και μπορεί. Μπορεί ένας άθεος να κάνει καλές πράξεις; Χωρίς καμία αμφιβολία. Η αποδοχή του ηθικού νόμου δεν είναι ένδειξη ένταξης στην Εκκλησία. Είναι ένδειξη ένταξης στο ανθρώπινο γένος. Θα ήταν μάλλον παράξενο να μιλάμε για κρίση του Θεού, αν οι άνθρωποι δεν είχαν καθόλου αντίληψη περί νόμου. Αλλά ο Νόμος, όπως λέει ο Απόστολος, είναι γνωστός σε όλους, είναι γραμμένος στις ανθρώπινες καρδιές, και κάποιοι άνθρωποι (συμπεριλαμβανομένων των άθεων) προσπαθούσαν επίμονα να τον ακολουθήσουν.

Ωστόσο, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ένας άθεος τηρεί τις εντολές. Οι εντολές δεν είναι καθόλου το ίδιο με τους «κανόνες της ανθρώπινης συμβίωσης».

Οι εντολές είναι κάτι που υπάρχει στο πλαίσιο μιας Διαθήκης, μιας ειδικής σχέσης με τον Θεό. Μπορείτε να εκπληρώνετε τις οικογενειακές υποχρεώσεις, μόνο αν είστε μέλος της οικογένειας. Μπορείτε να εκτελείτε τις εντολές του στρατιωτικού διοικητή, μόνο αν είστε στρατιωτικός. Μπορείτε να εκτελείτε τις εντολές διευθυντή εταιρείας, μόνο αν είστε υπάλληλος αυτής της εταιρείας.

Παρομοίως, μπορείτε να τηρείτε τις εντολές του Θεού μόνο αν βρίσκεστε σε διαθήκη με τον Θεό. Η πρώτη από τις δέκα εντολές λέει: «Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, ὅστις ἐξήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἐξ οἴκου δουλείας. οὐκ ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ» (Εξοδ. 20:2,3).

Οι εντολές είναι κάτι που ανήκει στον λαό του Θεού, είναι αυτό, μέσα στο οποίο εκδηλώνεται η σχέση του με τον Θεό. Επομένως, ακόμη και ένας άθεος που είναι πολύ καλός και ηθικός δεν τηρεί τις εντολές – ούτε μπορεί.

Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι σκοπός της χριστιανικής πίστης δεν είναι να σας κάνει έντιμους πολίτες. Αυτό είναι μια παράπλευρη συνέπειά της. Υποχρεωτική μεν, αλλά παράπλευρη.

Φανταστείτε, για παράδειγμα, έναν άνθρωπο που προετοιμάζεται για διαστημική πτήση: κάνει υγιεινό τρόπο ζωής, ακολουθεί πρόγραμμα και δίαιτα, δεν πίνει, δεν καπνίζει και, ως αποτέλεσμα, έχει υγιή επιδερμίδα. Αλλά αυτή η υγιής επιδερμίδα δεν είναι ο κύριος στόχος του. Απλώς, έτσι εκφράζεται το γεγονός ότι έχει έναν σκοπό στη ζωή του: να πετάξει στο διάστημα.

Σκοπός της χριστιανικής πίστης δεν είναι να γίνει κανείς καλός πολίτης, αν και αυτό προδιαγράφεται. Ακριβώς όπως σκοπός της ζωής μιας κάμπιας δεν είναι να γίνει απλώς μια καλή κάμπια. Ο σκοπός της κάμπιας βρίσκεται πέρα από τη ζωή της. Δηλαδή, σκοπός της είναι να γίνει πεταλούδα και να φτερουγίζει άνετα πάνω από τον κόσμο που της ήταν οικείος στην προηγούμενη φάση της ζωής της.

Το Ευαγγέλιο μας λέει ότι ο Θεός μας προσφέρει αιώνια και ευλογημένη ζωή. Για να λάβουμε αυτό το δώρο, το να είμαστε απλώς ηθικοί άνθρωποι είναι μια αναγκαία μεν, αλλά όχι επαρκής συνθήκη. Είναι απαραίτητο να μπούμε στη Διαθήκη: να εμπιστευτούμε τον Θεό και να γίνουμε δικοί Του άνθρωποι. Αυτό μάλλον δεν είναι εφικτό για έναν άνθρωπο που θέλει να παραμείνει άθεος.