Γιώργος Τ. Αλεξίου
Ζούσε κάποτε σε ένα χωριό κάποιος εργατικός και νοικοκύρης αγρότης που είχε έναν καλομαθημένο, οκνηρό και αναβλητικό γιό.
Ο γιός αυτός συνεχώς έλεγε στον αγρότη πατέρα του: «ΑΝ καλλιεργήσω τα κτήματά μας θα μαζέψω πολλά χρήματα», αλλ’ όμως δεν τα καλλιεργούσε.
Μετά από ένα ικανό χρονικό διάστημα «άλλαξε τροπάριο» και τον έλεγε: «Πρέπει τώρα ΝΑ καλλιεργήσω τα κτήματά μας για να γίνω πλούσιος», αλλ’ όμως και πάλι δεν τα καλλιεργούσε.
Αφού πέρασε αρκετός καιρός άλλαξε ξανά «μοτίβο» κι έλεγε: «Το πήρα πλέον απόφαση, ΘΑ καλλιεργήσω τα κτήματά μου».
΄Οταν ο πατέρας του άκουσε αυτό το τελευταίο ΘΑ δεν άντεξε και τον είπε:
Γιέ μου, πρέπει να ξέρεις ότι το “Αν”, το “Να” και το “Θα” ήταν κάποτε αδέλφια και μετά, επειδή ήταν άνδρες οκνηροί και ανεπρόκοποι, τους μεταμόρφωσε ο Θεός και τους έκανε λέξεις, και από τότε, όποιος είναι φίλος τους «πεθαίνει στην ψάθα».
Σημείωση. Το παρόν ιστόρημα είχε διηγηθεί στον Γράφοντα προ ετών ο αείμνηστος φίλος του Παντελής Υφαντής.
Γ.Τ.Α.
Πηγή: Φως της Καστοριάς
Εικόνα από: Pinterest
»»»»»» ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΕΔΩ ««««««
