Χωρίς αληθινή αγάπη, η ελεημοσύνη δεν είναι αρεστή από τον Θεό, διότι στο βάθος θα δούμε ότι κρύβεται ο εγωισμός του ανθρώπου.
Η ελεημοσύνη προέρχεται από την αγάπη που έχει ο άνθρωπος στην καρδιά του, για τον συνάνθρωπο και όχι από την καρδιά του ανθρώπου που έχει ανάγκη να φανεί στους άλλους για να εισπράξει το «μπράβο». Αλλά και πάλι όχι από καρδιά ανθρώπου που ξερά και τυπικά πράττει το θρησκευτικό του καθήκον, μόνο και μόνο για να καλύψει τη συνείδησή του ή να καλύψει τις ενοχές των αμαρτημάτων του.
Η ελεημοσύνη που γίνεται χωρίς αληθινή αγάπη δεν είναι αποδεκτή από τον Θεό, αλλά ταυτόχρονα δεν οδηγεί στη σωτηρία της ψυχής εκείνου που κάνει την ελεημοσύνη. Η ελεημοσύνη δεν ζυγίζεται με κριτήριο τα πόσα χρήματα έδωσε κάποιος ή τι άλλο πρόσφερε, αλλά ζυγίζεται πάντα με το κριτήριο της αγάπης και της θέλησης εκείνου που την προσφέρει.
Οφείλουμε ως αληθινά παιδιά του Θεού να μιμηθούμε τον Ιησού Χριστό που από τη μεγάλη Του φιλανθρωπία και ελεημοσύνη, έδωσε τη ζωή Του για όλους εμάς, η απέραντη αγάπη Του, ήταν το κίνητρο που εκουσίως σταυρώθηκε για τη σωτηρία όλων μας. Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή και συγκεκριμένα στην Παλαιά Διαθήκη «δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν, κατὰ δὲ τὸ δόμα αὐτοῦ ἀνταποδώσει αὐτῷ». Δηλαδή: «Όποιος ελεεί τον πτωχό δανείζει τον Θεόν. Ανάλογα δε με την ελεημοσύνη του θα λάβει και εκ μέρους του Θεού την ανταπόδοση» (Παροιμ. 19, 17).
Πάνω σε αυτό το χωρίο της Αγίας Γραφής ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας λέει ότι εάν ο Θεός δανείζεται από εμάς, επομένως είναι χρεώστης μας. Και μας κάνει το εξής ερώτημα ο ιερός Χρυσόστομος, στη μέλλουσα ζωή, λοιπόν, θέλεις να έχεις τον Θεό ως κριτή ή ως χρεώστη;
Πηγή: orthodoxia.online
