Ευγένιος Μπαϊραμίδης
Κάθε λαός αποτελεί εικόνα και ομοίωση αυτών που τον διαφεντεύουν, κατά το δείξε μου ποιούς εκλεγείς να σου πω ποιός είσαι.
Ο τρόπος διακυβέρνησης και οι παθογένειες του, αποτελούν και πρότυπο καθημερινής δράσης, αν όχι όλων, πάντως σίγουρα της πλειοψηφίας κάθε λαού. Όταν λοιπόν το ατομικό συμφέρον κυριαρχεί, η απληστία σε συνδιασμό με την τεχνητή ανικανότητα και την διαστρέβλωση κάθε αξίας, κάθε έννοιας, ελευθερίας, δημοκρατίας, απονομής δικαιοσύνης, έγκυρης ενημέρωσης, τήρησης συνταγματικών κεκτημένων, συλλογικής συνείδησης, ασφαλείας, πίστης στον άνθρωπο ως μοναδική και πολύτιμη οντότητα, διαμορφώνουν το εκρηκτικό μείγμα της όδευσης σε ατραπούς καταστροφής χωρίς επιστροφή. Οι ηγέτες λοιπόν κάθε τέτοιου λαού στηρίζονται σε δύο ισχυρά επίπεδα ποδηγέτησης και εν τέλει υποδούλωσης του. Τον φόβο και την χαμηλή αυτοεκτίμηση του, στο συναρτούμενο πλαίσιο της κοινωνικής αποδοχής.
Ο φόβος της φθοράς και του θανάτου αποτελεί το κυρίαρχο ένστικτο επιβίωσης, από την εμφάνιση του ανθρώπου στην γη. Όπως όμως για όλα τα ένστικτα ισχύει, η διαχείριση τους, προδικάζει το δημιουργικό ή το καταστροφικό τους αποτέλεσμα. Για τους ενΘέους με πνευματική συνείδηση, κατηγορία στην οποία ανήκω εγώ, ο θάνατος αποτελεί την πραγματική έναρξη του επόμενου σταδίου της ζωής. Για τους υλιστές, σύμφωνα με το αξίωμα της αρχής διατήρησης ύλης και ενέργειας, δεν υπάρχει επόμενο στάδιο ζωής, με την έννοια της άϋλης ψυχής, η οποία έχει έναρξη χωρίς όμως τέλος. Ο φόβος λοιπόν όταν μεγιστοποιείται εντέχνως, πανικοβάλλει και τις δύο κατηγορίες ανθρώπων. Ο μεγαλύτερος φόβος λοιπόν είναι ο φόβος του θανάτου. Αν με κάποιο τρόπο μπορούσε κάποιος να τρομοκρατήσει τον λαό με πραγματική ή τεχνητή κρίση αυτή δεν θα ήταν άλλη εκτός αυτής που έχει επίκεντρο τον φόβο του θανάτου, δηλαδή μια υγειονομική κρίση. Η μεγιστοποίηση του φόβου γίνεται πολυεπίπεδα, μέσω, επιστημονικών αυθεντιών, μέσω των μέσων μαζικής επικοινωνίας, μέσω πολιτικών, μέσω πνευματικών ανθρώπων, μέσω ανθρώπων της τέχνης, μέσω ανθρώπων της εξουσίας της εκκλησίας, μέσω διασήμων όλων των κατηγοριών. Η εμπιστοσύνη σε όλες αυτές τις αρχές εξουσίας είναι δεδομένη και τυφλή. Δεν μπορεί όλοι αυτοί να μην θέλουν το καλό του λαού, ανεξάρτητα από τα κίνητρα και τις υπόγειες διασυνδέσεις τους οι οποίες ποτέ δεν είναι δυνατόν να ελεγχθούν μέσα στο κλίμα του απόλυτου πανικού.
Η εκχώρηση ατομικών ελευθεριών συνοδευόμενη από την καταπάτηση συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, είναι επιβεβλημένη. Η αμφισβήτηση με επιχειρήματα μετά από αναζήτηση και η άρνηση εκχώρησης ατομικών ελευθεριών, θεμελιωδών διεργασιών για την διατήρηση των πανανθρώπινων αξιών της ελευθερίας της δημοκρατίας και του αυτεξούσιου, αποτελούν πράξεις κοινωνικής αποστασιοποίησης, παραβατικότητας και κοινωνικής απαξίωσης ανθρώπων που αποκόπτονται από το επιθυμητό, για την εξουσία, πειθαναγκασμένο γενικό σύνολο.
Το επιτυχημένο πείραμα αποτελεί πλέον το εναρκτήριο λάκτισμα στα πλευρά της δημοκρατίας και της ελευθερίας με το πρόσχημα του κοινωνικού συμφέροντος. Σε κάθε είδους τεχνητή κρίση, απομειώνονται βάναυσα, ατομικές ελευθερίες, συνταγματικά δικαιώματα και το κράτος δικαίου. Ο άνθρωπος εκχωρεί από φόβο, ο οποίος είναι συνεχής και αμείωτος. Η κοινωνική απομόνωση και ο ατομισμός σε συνδιασμό με την επίρρηψη ευθυνών μόνο στους πολίτες και όχι στους υποτιθέμενους ηγέτες, για ότι συμβαίνει, μειώνει την αυτοεκτίμηση συνολικά ενός λαού, ο οποίος υποτιμάται από την εξουσία και υποτιμά ο ίδιος τον εαυτό του. Είναι πρόθυμος να παραχωρήσει τα πάντα δεχόμενος κάθε ευθύνη, αρκεί να μην διαταραχθεί η επίπλαστη ασφάλεια του. Απαρνείται κανόνες αρχέγονους της φύσης και της λογικής του, προκειμένου να παραμείνει κοινωνικά αρεστός και ευθυγραμμισμένος με το ρεύμα, χωρίς να έχει την παραμικρή πρόθεση να αμφισβητήσει τον φυσιολογικοποιημένο παραλογισμό. Οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή αποκομμένος από την σκληρή πραγματικότητα.
Τέτοιου είδους λαοί υπήρξαν πολλοί στην ιστορία οι οποίοι μνημονεύονται χωρίς πια να υφίσταται. Υπάρχει ελπίδα; Πάντα υπάρχει, για λαούς με τεράστια ιστορία οι οποίοι απετέλεσαν φάρο για όλη την οικουμένη, αρκεί να θυμηθούν, ποιοί πραγματικά είναι, από πού ξεκίνησαν που έφτασαν, και που βρίσκεται ο πραγματικός προορισμός τους. Αρκεί να αποθήσουν τον φόβο και να υιοθετήσουν τον θάνατο με κλέος δηλαδή με τιμή και το γνωστό στίχο, από γνωστή μάχη, οποίος πεθαίνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.
Εντέλει χίλιες φορές να χαθεί ένας λαός στην μάχη υπέρ βομών και εστιών ή για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την ελευθερία παρά φοβισμένος και μικρός στους άνετους καναπέδες του.
»»»»»» ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΕΔΩ ««««««
