in , ,

Δαίμονες που επικαλούμουν

Δαίμονες που επικαλούμουν
Δαίμονες που επικαλούμουν

Δαίμονες που επικαλούμουν

Επώδυνη εμπειρία για μένα αποτέλεσε το γεγονός πως ο διαλογισμός και ο μυστικισμός της Άπω Ανατολής με οδήγησαν λιγότερο προς την αναμενόμενη “υψηλή πνευματικότητα” και πολύ περισσότερο προς τον  “υψηλό άγγελο” εκείνον, που πριν από την πτώση του υπήρξε στους Ουρανούς “φορέας του φωτός”, δηλαδή τον Εωσφόρο. Για άλλη μια φορά μου στερούσαν το φως δια της παραπλάνησης, με εξαπατούσαν, αντί να με οδηγήσουν προς το φως. Τυφλωμένος λοιπόν και όχι φωτισμένος. Ο δρόμος του διαλογισμού που ακολουθούσα με οδηγούσε στο ον εκείνο που ήθελε με κάθε τρόπο και μέσον να με πείσει πως δεν βαρύνομαι από καμία ενοχή και αμαρτία.

Διπλοπροσωπία δηλαδή, στην παγίδα της οποίας πέφτουν αναρίθμητοι σύγχρονοι συνάνθρωποί μας με τη σύμπραξη των λεγομένων “θεϊκών διδασκάλων”: “Προς τα έξω υποστηρίζουμε και επιδεικνύουμε ανοχή, θρησκευτική ελευθερία και οικουμενική ειρήνη, ενώ στον χώρο της τελετουργίας επικεντρωνόμαστε στο επιθετικό Χρονοτάντρα (Καλατσάκρα), στα πλαίσια του οποίου κυριαρχούν η σφαίρα της απόλυτης παντοδυναμίας, φαντασιώσεις καταστροφής κι αφανισμού, επιθυμίες κατάκτησης και καθυπόταξης, εκρήξεις οργής, πυρομανικές εμμονές, ανηλεής σκληρότητα, στυγνό μίσος, μανία για θανάτωση και αποκαλυπτικές θεωρίες”.

Η επικοινωνία και ο πνευματικός συγχρωτισμός με θεότητες του τρόμου, με πνεύματα του κακού, με βρικόλακες, θεές της εκδίκησης, διαβόλους και αγγελιοφόρους του θανάτου, τους οποίους προσωπικά πρωτοσυνάντησα στο Νεπάλ με τη μορφή τρομακτικότατων προσωπείων, έφερε τη σταδιακή καταβύθιση σε πιο φοβερές συναντήσεις και συγκεκριμένα με έριξαν κατευθείαν στα χέρια μιας καταστροφικής θεάς, της μαύρης Κάλι, που παγκοσμίως θεωρείται από τις πλέον φοβερές και αποκρουστικές θεότητες εν γένει. Η ίδια με είχε παραλάβει στον ναό της στην Καλκούτα για ένα ταξιδάκι εξωσωματικό. Η ισχυρή και αλησμόνητη αυτή εμπειρία με έκανε την εποχή εκείνη, γεμάτο καμάρι και υπερηφάνεια, να πιστεύω πως είχα επιτέλους φθάσει τον στόχο μου, δηλαδή να είμαι αφ’ εαυτού θεός και να κατανικώ με τις δικές μου δυνάμεις τον θάνατο.

Ο γλυκύς αυτός καρπός είναι σαφώς πιο ελκυστικός από τη σταυρική πορεία που μας προσφέρει ο  Ιησούς. Χωρίς Σταυρό, άμεσα και γρήγορα η κατάκτηση της θεϊκότητας, της καθολικής επίγνωσης και της γνώσης. Οποία παραπλάνηση και τί γήτεμα!…

Τα πνεύματα που επικαλούμουν…, ναι, το γνωστό παλαιό παιχνίδι που δυστυχώς δεν είναι παιχνίδι! Κανένας που δεν έχει τύχει ποτέ να συναντήσει τέτοιους δαίμονες απτά, σωματικά μπροστά του, δεν μπορεί να καταλάβει τον τρόμο μου, όταν αυτοί με επισκέπτονταν στη διάρκεια, αλλά και μετά τον διαλογισμό τόσο στο μοναστήρι στην Ταϊλάνδη, όσο και αργότερα στη Βολιβία. Ήταν βιολογικά ορατοί, πραγματικές υπάρξεις. Όντα με τόσο φρικαλέα κι αποκρουστική όψη που μετά από τέτοιου είδους επισκέψεις σερνόμουν στο έδαφος, σωματικά και ψυχικά πραγματικό ράκος…

(Απόσπασμα από το βιβλίο: “Θεοί, είδωλα, γκουρού – Από τη σκιά της πλάνης στο φως της Ορθοδοξίας”)

Θεοί Είδωλα Γκουρού – Από τη σκιά της πλάνης στο φως της Ορθοδοξίας

Report