Φώτισόν μου το σκότος!
Κάποτε, όταν ήταν μόνος ο άγιος Γρηγόριος, έχοντας μέσα στην ιερή του ησυχία όλη του την προσοχή προς τον Θεό, είδε όχι στ’ όνειρό του αλλά στον ξύπνιο του, έναν θείο άνδρα να στέκεται μπροστά στα μάτια του, που, όπως λένε, ήταν ο κορυφαίος των Ευαγγελιστών, ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος.
Εξεπλάγη ο Γρηγόριος. τον οποίον, βλέποντας ιλαρώς ο έμπιστος φίλος και επιστήθιος μαθητής του Χριστού, Ιωάννης, διέλυσε αμέσως τον φόβο του και του λέει:
-Ήρθα σταλμένος από την Υπεραγία Δέσποινα να σε ρωτήσω το εξής· γιατί, νύχτα και μέρα και, σχεδόν όλες τις ώρες, δεν παύεις από του να φωνάζεις “Φώτισόν μου το σκότος! Φώτισόν μου το σκότος!”;
Ο καλός Γρηγόριος, αποκρίθηκε με ταπείνωση:
-Και, τί άλλο, πρέπει να ζητώ από τον Θεό, όταν προσεύχομαι, εγώ που είμαι άνθρωπος ατελής και γεμάτος πάθη, εκτός από τον θείο φωτισμό για να βλέπω και να πράττω το σωτήριο Εκείνου θέλημα;
