Το Γαβρίλοφ Ποσάντ είναι μία από τις μικρότερες πόλεις της Ρωσίας. Ο πληθυσμός της ανέρχεται περίπου στους 5000. Βρίσκεται κοντά στην πόλη Σούζνταλ, ωστόσο δεν περιλαμβάνεται στη λίστα με τους δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς, και παρόλο που είναι ήσυχο μέρος και δυσδιάκριτο, ωστόσο είναι καλοδιατηρημένο και καθαρό. Η ιστορία του είναι απίστευτα μυστηριώδης και ασυνήθιστη. Για να το γνωρίσω, πήγα στο μουσείο τοπικής ιστορίας και συζήτησα με τον συνεργάτη του, Μπορίς Αλεξέγιεβιτς Βολτσενκόφ, από τον οποίο έμαθα τις περισσότερες πληροφορίες που αποτελούν τη βάση αυτού του άρθρου. Όσο για τη σύγχρονη ζωή μίλησα με τον ηγούμενο του τοπικού ναού αγίου Μιχαήλ, πατέρα Αλέξιο Προμπίτσεφ.

Γαβρίλοφ Ποσάντ, Περιφέρεια Ιβάνοβο, φωτο: mkivanovo.ru

Πόλη των επιχειρηματιών αγροτών

Για την πόλη που εκτείνεται στο πιο αρχέγονο Βλαντίμιρ, γνωρίζουμε πολύ λίγα. Ο λόγος είναι πιθανότατα η αμέλεια των υπαλλήλων στις διάφορες εποχές. Αναφέρουμε ένα μόνο γεγονός: το 1866, μετά την κατάργηση των δημαρχείων, το αρχείο του Γαβρίλοφ Ποσάντ δημοπρατήθηκε κατά βάρος και ύστερα από αυτό πολύτιμα έγγραφα χρησιμοποιήθηκαν για χαρτί περιτυλίγματος. Αυτό το γεγονός ανέφερε στο βιβλίο «200 χρόνια Γαβρίλοφ Ποσάντ σύμφωνα με τα βιβλία» ο ιερέας Αλέξιος Μπομπρόφ, ο οποίος κατάφερε να βρει και να σώσει μικρό μέρος αυτού του αρχείου, ένα αντίγραφο των βιβλίων του οικισμού Γαβρίλοφ 1674-77. Τα αρχεία του Γαβρίλοφ Ποσάντ αργότερα εμφανίστηκαν σε διάφορες πόλεις. Συγκεκριμένα, στο Ιβάνοβο υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες φύλλα χειρόγραφων εγγράφων, μη συναρμολογημένα και μη περιγραφόμενα.

Εν τω μεταξύ, η πόλη είναι αρχαία. Ο πρώτος οικισμός εδώ εμφανίστηκε τον 15 αιώνα, επί του Μεγάλου πρίγκιπα Βσέβολοντ ήταν η Μεγάλη Φωλιά. Αφού το ίδρυσε, το παρέδωσε στον γιο του, τον πρίγκιπα Σβιατοσλάβ Βσεβολόντοβιτς, ο οποίος βαφτίστηκε με το όνομα Γαβριήλ, από τον οποίο και πήρε το όνομα ο οικισμός. Από τον 17 αιώνα το Γαβρίλοφ ήταν γνωστό για τον στάβλο, που ιδρύθηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιβάν του Τρομερού. Τα άλογα εκτρέφονταν εδώ τόσο για τις εξορμήσεις του κυβερνήτη, και για τον στρατό, ενώ τον εικοστό αιώνα, εκτρεφόταν η φυλή βαρέων φορτηγών του Βλαντίμιρ. Το Γαβρίλοφ Ποσάντ είναι κυρίως γνωστό για αυτό το εργοστάσιο σήμερα. Τα όμορφα τείχη του, που ξαναχτίστηκαν στη διάρκεια της βασιλείας του Νικολάου του Α’, προσελκύουν το βλέμμα στην είσοδο της πόλης.

Ο Ιβάν ο Τρομερός εγκατέστησε ανθρώπους του Ποσάντ από το ερειπωμένο Μεγάλο Νόβγκοροντ, υποχρεώνοντάς τους να υπηρετούν τα άλογα

Ο ντόπιος ιστορικός Μπόρις Αλεξέγιεβιτς Βολτσενκόφ υποθέτει ότι ακριβώς χάρη στο αγρόκτημα με τα άλογα, το Γαβρίλοφ Ποσάντ πήρε αυτό τον ασυνήθιστο χαρακτήρα. Σε μια επιχείρηση μεγάλης κλίμακας κάποιος έπρεπε να εργαστεί. Για να μην απομακρύνει τους ντόπιους αγρότες από το χωράφι, ο Ιβάν ο Τρομερός εγκατέστησε στο εργοστάσιο ανθρώπους του Ποσάντ από το ερειπωμένο Μεγάλο Νόβγκοροντ, υποχρεώνοντάς τους να υπηρετούν τα άλογα. Οι κάτοικοι του Νόβγκοροντ εγκαταστάθηκαν, αλλά δεν αφομοιώθηκαν, έτσι έζησαν στον δικό τους οικισμό. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν επιχειρηματίες, το χανσεατικό εμπόριο από όλη την Ευρώπη ήταν στο αίμα τους, γι’ αυτό αφού εργάστηκαν τα χρόνια που απαιτούνταν στο καθεστώς των κρατικών αγροτών στο εργοστάσιο, άνοιξαν τις δικές τους επιχειρήσεις. Ο τόπος αποδείχθηκε επιτυχής. Το Γαβρίλοφ Ποσάντ βρίσκεται στο σταυροδρόμι των διαδρομών από το Γιαροσλάβλ στο Βλαντίμιρ, από το Νίζνι Νόβγκοροντ στο Ροστόφ, γι’ αυτό σύντομα ξεκίνησε ζωηρά το εμπόριο εδώ. Έτσι προέκυψε το δεύτερο ασυνήθιστο χαρακτηριστικό της ιστορίας του Γαβρίλοφ Ποσάντ. Η μελλοντική πόλη θα αποτελείτο από δύο μέρη, εντελώς ανόμοια ως προς τον τρόπο ζωής. Στον οικισμό Σταροπάσνι ζούσαν οι «κλασικοί» αγρότες, που τρέφονταν καλλιεργώντας τη γη. Δίπλα του ήταν ένας οικισμός «απλήρωτων» αγροτών, δηλαδή αγροτών χωρίς γη! Μη έχοντας ούτε λαχανόκηπους, εντάχθηκαν στην αγροτική τάξη, γι’ αυτό ο κύκλος εργασιών και το εισόδημά τους ξεπέρασε πολλούς εμπόρους.

Φυσικά, αυτό το τελευταίο γεγονός δεν μπορούσε να ευχαριστήσει τους εμπόρους από τις γειτονικές πόλεις των οποίων οι ζωηροί κοινοί συχνά χτυπούσαν τα κέρδη. Επομένως όταν ο αυτοκράτορας Πέτρος Γ’ ανέβηκε στον θρόνο, άρχισε να λαμβάνει παράπονα «γιατί εμείς οι έμποροι σκάβουμε τους λαχανόκηπους, μόλις που τα βγάζουμε πέρα, και οι αγρότες του Γαβρίλοφσκι εμπορεύονται με το Τομπόλσκ και το Αρχάγγελσκ;» Η απάντηση ήταν να απαγορευτεί στους απλήρωτους εργάτες να εμπορεύονται. Ωστόσο, περίμεναν τον επόμενο βασιλιά και άρχισαν επιτέλους να ζητούν το έλεος του μονάρχη, ήδη πριν από την Αικατερίνη Β’. Δεν είναι καλό για τους αγρότες να εμπορεύονται, γι’ αυτό εντάξτε μας στην εμπορική τάξη, μητέρα Αυτοκράτειρα.

Χρήματα υπάρχουν, επιχειρήσεις υπάρχουν. Τι μας εμποδίζει να γίνουμε έμποροι; Σύμφωνα με τους νόμους εκείνης της εποχής, για να μπορέσουν να πάρουν την ιδιότητα του εμπόρου οι τοπικοί επιχειρηματίες, ο οικισμός του Γαβρίλοφ έπρεπε να αναγνωριστεί ως πόλη ή τουλάχιστον σαν οικισμός. Αλλά για να είναι δυνατόν αυτό έπρεπε να πληρούνται δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, οι τοπικοί επιχειρηματίες έπρεπε να έχουν συνολικό κεφάλαιο τουλάχιστον εκατό χιλιάδων ρουβλίων. Οι κάτοικοι του Γαβρίλοφ το χειρίστηκαν εξαιρετικά. Παρουσίασαν πάνω από ένα εκατομμύριο. Αλλά η δεύτερη προϋπόθεση αποδείχθηκε ανέφικτη, η νεοσύστατη πόλη έπρεπε να έχει τριγύρω της ελεύθερο χώρο τουλάχιστον δύο βέρστια και ο οικισμός της τουλάχιστον ενάμισι. Αλλά τα εδάφη γύρω ανήκαν στον αρόσιμο οικισμό και στο αγρόκτημα. Ως εκ τούτου, η λύση του ζητήματος διήρκεσε έως και δέκα χρόνια. Έχει εξεταστεί από τη Γερουσία περισσότερες από μία φορές, αλλά το ζήτημα έχει αναβληθεί ξανά και ξανά. Τελικά η Αικατερίνη η Β΄ έκανε παραχωρήσεις και στις 14 Μαΐου 1789 υπέγραψε διάταγμα ότι ο οικισμός του Γαβρίλοφ των απλήρωτων αγροτών έγινε οικισμός. Δημιουργήθηκε ένα δημαρχείο και ξεκίνησε η υποδοχή των τοπικών κατοίκων στο εμπόριο.

Στο νεοσύστατο Ποσάντ, εγγράφηκαν στην τάξη των εμπόρων τα 2/3 των κατοίκων της πόλης. Αυτό δεν ξανάγινε πουθενά στη Ρωσία

Και τότε προέκυψε ένα τρίτο απρόσμενο. Στο νεοσύστατο Ποσάντ, εγγράφηκαν στην τάξη των εμπόρων τα 2/3 των κατοίκων της πόλης. Αυτό δεν ξανάγινε πουθενά στη Ρωσία. Συγκριτικά, στο Βλαδίμιρ ζούσαν περίπου 6% έμποροι. Αλλά τι να κάνουν τόσοι πολλοί επιχειρηματίες σε μια τόσο περιορισμένη περιοχή; Αυτό δεν ήταν πρόβλημα για τους εύστροφοι κατοίκους του. Έχοντας αποκτήσει την ελευθερία να είναι έμποροι, άρχισαν να διασκορπίζονται σε όλη τη Ρωσία, ανοίγοντας τις δικές τους επιχειρήσεις. Για παράδειγμα, ο απλήρωτος αγρότης Βετσερούχιν το 1767 εντάχθηκε στην εμπορική τάξη της Αγίας Πετρούπολης και έγινε ένας από τους πλουσιότερους εμπόρους της πόλης στον ποταμό Νέβα. Το στάτους που κατάφερε να πετύχει χαρακτηρίζεται από μία λεπτομέρεια: τη γυναίκα του την έθαψε στο κοιμητήριο Λαζάρεφσκι, όπου έθαβαν τους ανθρώπους με άδεια του Υψηλοτάτου.

…και των ιππέων

Στις αρχές του εικοστού αιώνα, σχεδόν όλοι οι έμποροι από το Γαβρίλοφ Ποσάντ είχαν φύγει. Αλλά μέχρι τότε ήταν σε θέση να χτίσουν μια υπέροχη πόλη με σπίτια καλής ποιότητας και όμορφα διακοσμημένους ναούς. Ωστόσο, πιθανότατα πολλοί από αυτούς δεν έσπασαν τους δεσμούς με τη μικρή πατρίδα. Για παράδειγμα, όπως μας αναφέρεται ο έμπορος Βετσερούχιν ήταν ο αρχηγός της εκκλησίας της Ανάστασης του Γαβρίλοφ Ποσάντ και δώρισε πολλά χρήματα για τον στολισμό του.

Συγκρότημα ναών στην βασική πλατεία του Γαβρίλοφ Ποσάντ πριν την καταστροφή

Περιττό να πούμε ότι με τέτοιο πληθυσμό, το συγκρότημα ναών στην κεντρική πλατεία του Γαβρίλοφ Ποσάντ είχε γίνει το ομορφότερο και πλουσιότερο στο νομό! Δεν υπήρχε εκκλησία προς τιμήν του αρχαγγέλου Μιχαήλ. Τον 18 αιώνα η εκκλησία κάηκε και στη θέση της χτίστηκαν δύο ναοί: ένας μεγάλος θερινός ναός με πέντε τρούλους προς τιμήν της Ανάστασης του Χριστού και ο χειμερινός του Αγίου Νικολάου, πιο γήινος και άνετος, εξοπλισμένος με σύστημα θέρμανσης. Το αρχιτεκτονικό σύνολο συμπλήρωσαν με ένα ψηλό καμπαναριό και ένα μικρό κομψό παρεκκλήσι. Η πλούσια διακόσμηση αυτών των ναών αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μόνο στον 19^ο αιώνα οι έμποροι του Γαβρίλοφ δώρισαν περίπου είκοσι κιλά σε αυτόν (16 κιλά) ασημένια σκεύη.

Παρεμπιπτόντως, ο 19 αιώνας χαρακτηρίστηκε για το Γαβρίλοφ Ποσάντ με μια νέα έκπληξη. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού άρχισαν να μη γίνονται πια έμποροι, αλλά… ιππείς. Χουσάροι, δράκοι, ουλάνοι, το χρώμα του ρωσικού στρατού και της ρωσικής κοινωνίας! Επί Νικολάου Ι’ τοποθέτησαν ράφια με βάση το αγρόκτημα, το όφελος υπήρξε και από τον τόπο και από τα υπέροχα λιβάδια γύρω από το Ποσάντ. Το ίδιο το εργοστάσιο βέβαια, έκλεισε εξαιτίας αυτού. Στο Γαβρίλοφ φιλοξενήθηκαν ανώτεροι αξιωματικοί οι οποίοι κατέλαβαν 200 σπίτια περίπου, ενώ οι κατώτερες τάξεις έμειναν σε διαμερίσματα, διασκορπίστηκαν σε όλη την κομητεία. Δεδομένου ότι είχαν ζήσει εδώ για χρόνια, είχαν οικογένειες και αρκετά μεγάλο αριθμό υπαλλήλων μαζί τους. Ωστόσο, για την πόλη αυτό ήταν περισσότερο επωφελές, και όχι μόνο επειδή διέλυσε τη λαχτάρα για μετρημένη επαρχιώτικη ζωή. Για παράδειγμα, το Σύνταγμα των ουλάνων του Αμβούργου συγκέντρωσε μια υπέροχη βιβλιοθήκη και στη συνέχεια, πηγαίνοντας σε νέο τόπο, την άφησε στην πόλη.

Συνεχίζεται…