Ο Πρωτοπρεσβύτερος Ίγκορ Φομίν* διηγείται την ιστορία δύο ιερέων, ο ένας ήταν ο ίδιος και ο άλλος ήταν ο πατέρας του, ο πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Φομίν, που με την προσευχή έδιωξαν τους αρουραίους από το σπίτι μιας συγγενούς τους.

Για τον πατέρα μου έχω διηγηθεί και άλλες ιστορίες. Ίσως, κάποιοι να θυμούνται την ιστορία μου για το πώς ο πατέρας μου χρειάστηκε να περιμένει στο μετρό όση ώρα εγώ με τους φίλους μου γλεντούσαμε στο σπίτι μας. Ο πατέρας μου ήταν μοναδικός άνθρωπος. Ήταν άνθρωπος που έκανε πολλά πειράματα πάνω στον εαυτό του, με την καλή έννοια, δηλαδή πνευματική. Και βεβαίως, όλα αυτά τα πειράματα, όλες οι εντάσεις, όλες οι προσπάθειες στον πνευματικό τομέα, όπως ήταν φυσικό, απέφεραν μεγάλους καρπούς στην πνευματική του ζωή. Και επειδή ήταν ιερέας, αυτό βοηθούσε και άλλους ανθρώπους.

Η ιστορία που θέλω να διηγηθώ για τον πατέρα μου έλαβε χώρα στο ένδοξο χωριό Κουκομπόϊ, στο πιο βόρειο σημείο της Περιφέρειας Ιαροσλάβλ, εκεί όπου για ένα διάστημα ζούσαν οι γονείς μου. Στον πατέρα μου προσέρχονταν πολύς κόσμος. Ήταν άνθρωπος που προσέλκυε ανθρώπους, αν και ήταν πάρα πολύ σεμνός, και τον περισσότερο καιρό αγαπούσε να τον περνάει με ένα βιβλίο στο χέρι. Κάποτε, στο σπίτι στο χωριό είχαν εμφανιστεί κατσαρίδες. Σε ένα σπίτι χωριού είναι σχεδόν αδύνατο να τις εξοντώσεις. Δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις χημικά, επειδή εκεί κυκλοφορούν γάτες, σκυλιά, κότες κτλ. Τα λυπάσαι και δεν είναι δυνατόν να τα εκθέσεις σε κίνδυνο. Η μαμά μου, όμως, φοβόταν πάρα πολύ τις κατσαρίδες. Αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι για αυτό.

Μια μέρα, τον πατέρα μου τον επισκέφτηκε ο πατήρ Νεκτάριος, γνωστός πνευματικός, που παλαιότερα λειτουργούσε στην πόλη Ράντονεζ και τώρα λειτουργεί σε κάποιο μοναστήρι στα περίχωρα του Νίζνιϊ Νόβγκοροντ. Πρόκειται για έναν πολύ πνευματικό άνθρωπο. Είχε ασχοληθεί με εξορκισμούς, μπορεί και τώρα να συνεχίζει, δεν ξέρω ακριβώς. Ο πατήρ Νεκτάριος αντιλήφθηκε το πρόβλημα με τις κατσαρίδες, αφού εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε στο σπίτι του πατέρα μου. Το πρωί λέει στον πατέρα μου: «Πάτερ, γιατί δεν κάνεις τίποτα; Πάρε το Μέγα Ευχολόγιο, βρες την προσευχή στον Άγιο Τρύφωνα για εξόντωση όλων αυτών των βλαβερών ζωυφίων. Κάνε τη Θεία Λειτουργία, πάρε λάδι από κάθε καντήλι της επτάφωτης λυχνίας, ανακάτεψέ το με Αγιασμό και ράντισε όλο το σπίτι σου με αυτό το υγρό προσευχόμενος». Το συμβούλεψε και έφυγε. Ο πατέρας έκανε υπακοή στο γέροντα Νεκτάριο και έκανε ακριβώς αυτό που του είπε. Λειτούργησε, πήρε λάδι από την επτάφωτη λυχνία, πήρε το Μεγάλο Αγιασμό, πήγε σπίτι και διάβασε την προσευχή στον Άγιο Μάρτυρα Τρύφωνα από το Μέγα Ευχολόγιο. Παρεμπιπτόντως, η προσευχή αυτή είναι πολύ όμορφη. Και ράντισε όλο το σπίτι. Και τι νομίζετε; Όλες οι κατσαρίδες εξαφανίστηκαν! Δεν είχαμε ποτέ ξανά κατσαρίδες.

Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Φομίν με το γιο του, τον Πρωτοπρεσβύτερο Ίγκορ Φομίν

Όταν το έμαθαν αυτό οι ντόπιοι κάτοικοι, άρχισαν να καλούν τον πατέρα μου στα σπίτια τους. Και το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το ίδιο. Κάθε φορά έκαναν Λειτουργία. Ο πατέρας μου μάλιστα σχεδόν απαιτούσε από τους ανθρώπους να είναι παρόντες στην Λειτουργία, να εξομολογούνται, να κοινωνάνε, αν είναι δυνατόν. Έπαιρναν λάδι από αυτή τη λειτουργία, πήγαιναν στα σπίτια των χωριανών και ράντιζαν. Και το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό. Οπότε, από μια στιγμή και ύστερα τον πατέρα Γεώργιο τον ακολουθούσε η φήμη ως διώκτη όλων αυτών των κατσαρίδων, των ζωυφίων κτλ.

Η αδελφή του πατέρα μου, η Ελένη του Γενναδίου, η οποία έχει κοιμηθεί τώρα και αυτή, ήταν χρυσός, εξαιρετικός άνθρωπος. Συνετέλεσε ώστε, στην εποχή σοβιετικού καθεστώτος ακόμα, να έρθουν στην Εκκλησία πολλοί άνθρωποι, αρκετοί από τους οποίους είναι γνωστοί τώρα στον ορθόδοξο κόσμο, συγγραφείς κτλ. Γενικώς, ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος. Κάποτε, περίπου το 1995, μετακόμισε στο χωριό Κρεσίλοβο στην Περιφέρεια Τβερ. Δεν ξέρω αν μπορούμε να το ονομάσουμε χωριό, γιατί εκεί ζούσε μόνο αυτή με το σύζυγό της. Την επισκέπτονταν πολλοί άνθρωποι, ο γιος της, οι φίλοι του γιου της κτλ.

Κάποια στιγμή στο σπίτι τους εμφανίστηκαν αρουραίοι. Και ήταν τόσο μεγάλοι και τόσο πολλοί που έκαναν τεράστια ζημιά στο νοικοκυριό τους. Να σημειώσουμε ότι είχαν πολύ μεγάλο νοικοκυριό. Αρουραίοι μπορούσαν να κατασπαράξουν όλες τις αποθήκες πατάτας και άλλων λαχανικών. Έτρωγαν μέχρι και τα βάζα. Ροκάνιζαν μεταλλικά και πλαστικά καπάκια. Έκαναν γενικώς τεράστιες ζημιές, στις κότες, στα πρόβατα, στα πάντα. Πάλι, και σε αυτήν την περίπτωση, δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν χημικά, αφού είχαν ζωντανά. Οπότε, αυτή απευθύνθηκε στον αδελφό της, στον πατέρα Γεώργιο: «Βόηθα! Αφού είσαι πλέον γνωστός διώκτης διάφορων θηρίων».

Θυμάμαι πώς συνέβη αυτό. Ήταν Νοέμβριος μήνας. Στο μακρινό αυτό ταξίδι για το χωριό Κρεσίλοβο πήγαμε μαζί. Ήδη είχε πέσει το πρώτο χιόνι. Ο δρόμος δεν ήταν προσπελάσιμος μέχρι το σπίτι της, όμως, με το Νίβα υπερβήκαμε όλα τα εμπόδια. Φτάσαμε αργά το βράδυ, κοιμηθήκαμε και το πρωί αποφασίσαμε να τελέσουμε προσευχή με δέηση, γιατί δεν ήταν δυνατόν να τελέσουμε τη Θεία λειτουργία, και να ραντίσουμε τους χώρους. Εκείνες τις μέρες, όμως, στο σπίτι της Ελένης ζούσε ένας φίλος του γιου της, ο Βίκτωρας. Ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος και επιστήμονας, είχε συμμετάσχει σε διάφορες βιολογικές αποστολές, είχε δουλέψει σε πολλά Εθνικά πάρκα και ήξερε τα πάντα για τα ζώα. Πού κοιμάται το κάθε ζώο, πώς περπατάει, τα ίχνη τους, πώς συμπεριφέρεται κοκ. Ήταν νεαρός, λίγο μεγαλύτερος από μένα, αλλά μεγάλος γνώστης των ζώων. Ήταν, όμως, δύσπιστος απέναντι στη θρησκεία. Ο ίδιος δεν πίστευε, αλλά σεβόταν τις απόψεις των άλλων ανθρώπων. Και όταν άκουσε ότι θα έρθουν δύο ιερείς, όπως έλεγε ο ίδιος δύο παπάδες, χαμογελώντας και ειρωνευόμενος την κατάσταση, έλεγε: «Ωραία, για να δούμε πώς αυτοί οι δύο παπάδες θα διώξουν τους αρουραίους». Να πούμε επίσης ότι και ο ίδιος προσπαθούσε να βοηθήσει την κατάσταση, με τις γνώσεις που είχε, αλλά δεν τα κατάφερε.

Ωραία, για να δούμε πώς αυτοί οι δύο παπάδες θα διώξουν τους αρουραίους

Τελέσαμε την δέηση, διαβάσαμε την προσευχή στον Μάρτυρα Τρύφωνα, ραντίσαμε όλους τους χώρους, τα υπόγεια και όλους τους βοηθητικούς χώρους και είπαμε στην θεία μου την Ελένη ότι όπως πίστευε θα της δινόταν αυτό που ζητούσε. Καθίσαμε λίγο ακόμα και φύγαμε. Ο Βίκτωρας, όμως, όλη την ώρα συνέχιζε να ειρωνεύεται και να λέει «Ναι, βεβαίως, μόλις αυτοί οι δύο διαβάσουν τις προσευχές τους, οι αρουραίοι αμέσως θα φύγουν από το χωριό μας με τάξη και με σειρά. Το πρωί, χτυπάει την πόρτα του δωματίου του η θεία μου η Ελένη. Μπαίνει στο δωμάτιο, βλέπει τον Βίκτωρα να κάθεται ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, να ξύνει την κοιλιά του και να λέει: «Δεν μπορεί! Δε γίνεται!». Η Ελένη τον ρωτάει: «Βίκτωρ, τι δε γίνεται;» Αυτός της απαντάει: «Αυτό δε γίνεται! Αυτά τα πράγματα είναι εξωπραγματικά!» Τον ξαναρωτάει: «Ποια πράγματα είναι εξωπραγματικά; Τι είναι αυτά που λες;». Την ρωτάει αυτός: «Έχεις βγει έξω;» «Όχι», του λέει. «Πήγαινε να δεις. Έχει γίνει Αρμαγεδδών έξω!» Οπότε, διηγείται αργότερα η Ελένη: «Βγαίνω έξω και βλέπω ότι, πάνω στο χώμα που ήταν άσπρο από τα χιόνια, παντού είχε αίματα και αιματηρές πατημασιές. Παντού ήταν διασκορπισμένα κομμάτια από κατασπαραγμένους αρουραίους, κρέατα, αίματα, χαμός!» Ρωτάει τον Βίκτωρ τι έγινε και της λέει: «Μπορείς να φανταστείς; Από το δάσος ήρθαν νυφίτσες. Τις ξέρω από τις πατημασιές τους. Και από όσο καταλαβαίνω έσφαξαν όλους τους αρουραίους».

Έχεις βγει έξω; Έχει γίνει Αρμαγεδδών εκεί!

Είναι ενδιαφέρον ότι στην προσευχή στον Άγιο Μάρτυρα Τρύφωνα αναφέρεται ότι αν εσείς δε φύγετε μόνοι σας, τότε θα στείλω να σας εξοντώσουν πουλιά, θηρία και άλλα παρόμοια. Οπότε, έτσι ακριβώς και συνέβη. Ήρθαν οι νυφίτσες και έσφαξαν όλους τους αρουραίους.

Αυτή η ιστορία μιλάει για την πίστη. Μιλάει για τη δύναμη της πίστης ότι δηλαδή αυτό που ζητείται θα γίνει. Τέλος, μιλάει για την ανάγκη να υποβάλλουμε τον εαυτό μας σε διάφορα πνευματικά πειράματα. Πρέπει να κατευθυνόμαστε προς τον Θεό και τότε ο Κύριος θα ανταποκρίνεται στις προσευχές μας. Ο Κύριος θα ανταποκρίνεται όχι μόνο χάρη σε μας, αλλά χάρη σε τέτοιους Βίκτωρες, όπως αυτός της ιστορίας μας, που ενώ αρχικά ήταν δύσπιστος, όμως, μετά από αυτό που είδε, πίστεψε σιγά-σιγά, μπήκε στη ζωή της εκκλησίας και τελείωσε τη ζωή του ως ορθόδοξος άνθρωπος. Ο Κύριος κάνει θαύματα στις περιστάσεις που οι άνθρωποι έχουν ανάγκη. Αλλά για να συμβεί αυτό, χρειάζεται προετοιμασία. Χρειάζεται προετοιμασία και για να αντιληφθεί κανείς ένα τέτοιο θαύμα και για να το κάνει. Κάτι που εύχομαι ολόψυχα σε όλους.