Οι δεήσεις πού απευθύνουμε στον Θεό κατά τήν θεία Λειτουργία καί στά λεγόμενα «πληρωτικά» αναφέρονται σέ πράξεις τού παρελθόντος γιά τίς οποίες ζητάμε μετάνοια, σέ πράξεις τού παρόντος γιά τίς οποίες ζητάμε βοήθεια, καί σέ πράξεις τού υπολοίπου χρόνου τής ζωής μας γιά τίς οποίες ζητάμε τήν θεϊκή προστασία.
Στόν υπόλοιπο χρόνο τής ζωής μας αναφέρεται καί η τελευταία δέηση στόν Κύριο, τόν Θεό μας.
Παρακαλάμε τόν Θεό νά μάς δώση χριστιανά τέλη. Ξέρουμε ότι κάποτε θά έλθη τό τέλος τής βιολογικής μας ζωής καί ενδιαφερόμαστε καί γι’ αυτό. Καί τό κάνουμε αυτό γιατί γνωρίζουμε από τήν πείρα μας ότι δέν μπορούμε νά ζήσουμε τελείως χριστιανικά τουλάχιστον μπορούμε, μέ τήν Χάρη τού Θεού, νά πεθάνουμε χριστιανικά.
Γι’ αυτό παρακαλάμε:
«Χριστιανά τά τέλη τής ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά καί καλήν απολογίαν τήν επί τού φοβερού βήματος τού Χριστού αιτησώμεθα». Δηλαδή, άς ζητήσουμε από τόν Κύριο νά είναι τά τέλη τής ζωής μας χριστιανικά, χωρίς πόνους καί ντροπή, ειρηνικά καί νά δώσουμε καλή απολογία στό φοβερό βήμα Του, κατά τήν Δευτέρα Παρουσία.
Κάποιος ξένος επιστήμονας μού είπε ότι βαπτίσθηκε Ορθόδοξος, γιατί ήθελε νά πεθάνη χριστιανικά. Διάβαζε στούς βίους τών αγίων ασκητών καί έβλεπε ότι πέθαναν ειρηνικά καί μέ προσευχή καί αυτό τόν εντυπωσίαζε. Κάποιος άλλος μού είπε ότι έγινε Ορθόδοξος γιατί αισθανόταν ότι δέν μπορεί νά παίζη μέ τήν αιωνιότητα, πού είναι ένα σοβαρό γεγονός.
Είναι σημαντικό νά είναι χριστιανικά τά τέλη τής ζωής μας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει νά είναι εκκλησιαστικά. Είναι σημαντικό γιά τόν Χριστιανό, όταν έλθη εκείνη η ώρα πού θά φύγη από τόν κόσμο αυτόν, νά ανήκη στήν Εκκλησία, δηλαδή νά μήν έχη απομακρυνθή από αυτήν, νά έχη κοινωνήσει τού Σώματος καί τού Αίματος τού Χριστού, νά έχη λάβει τίς ευχές τών πνευματικών του Πατέρων καί τίς προσευχές τών αδελφών του, νά ζή μέσα στήν Εκκλησία. Αυτό τό βλέπουμε στήν εικόνα τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου, πού τό σώμα τής Παναγίας περιβάλλεται από τόν Χριστό, τούς Αποστόλους, τούς Ιεράρχας, τούς Αγγέλους, δηλαδή όλη τήν Εκκλησία.
Ζητάμε, όμως, από τόν Θεό ειδικά αιτήματα γιά τό τέλος τής ζωής μας. Δηλαδή, θέλουμε τά τέλη μας νά είναι «ανώδυνα», δηλαδή χωρίς πόνους. Πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν μέσα σέ φρικτούς πόνους, πού μπορεί μέν νά τούς εξαγνίζουν, αλλά καί μπορεί νά τούς κάνουν νά χάσουν τήν υπομονή τους καί μερικές φορές καί τήν πίστη τους.
Επίσης, ζητάμε από τόν Θεό τά τέλη μας νά είναι «ανεπαίσχυντα», δηλαδή χωρίς ντροπή. Είναι πράγματι φοβερό νά πεθαίνη κανείς τήν ώρα πού διασκεδάζει, πού αμαρτάνει, πού ζή χωρίς μετάνοια. Επίσης, ζητάμε νά φύγουμε από τόν κόσμο αυτόν «ειρηνικά». Πόσοι δέν σκοτώνονται στούς πολέμους, αλλά καί σέ διαμάχη μέ τούς αδελφούς τους!
Πέρα από τόν τρόπο τής εξόδου από τήν ζωή αυτήν, δηλαδή τά χριστιανά τέλη, ζητάμε από τόν Θεό νά μάς αξιώση νά έχουμε καλή απολογία στό φοβερό βήμα τού Χριστού. Ο θάνατος δέν είναι πορεία στό μηδέν, ο άνθρωπος δέν οδηγείται στήν ανυπαρξία, αλλά είναι πορεία στόν Θεό πού τόν δημιούργησε. Έπειτα, έχουμε λάβει πολλά χαρίσματα από τόν Θεό, καί αυτή η ζωή είναι χάρισμα, οπότε είμαστε υπόλογοι στόν Θεό γιά ό,τι έχουμε πράξει.
Εδώ στήν ζωή μπορούμε εύκολα νά ξεγελάσουμε τούς ανθρώπους, αλλά αυτό δέν θά γίνη μέ τόν Χριστό στήν Δευτέρα Παρουσία, πού γνωρίζει τά πάντα καί τά εσωτερικά μυστικά τής καρδιάς μας.
Οι δεήσεις τής Εκκλησίας μας έχουν βαθύτατο νόημα καί μακάρι νά τίς προσέχουμε, ώστε νά προσαρμόζουμε τήν ζωή μας στό πνεύμα τών δεήσεων καί τών προσευχών. Τότε θά αλλάξουν πολλά στήν ζωή μας.
Πηγή: orthodoxia
