Η λέξη «ανοχή» έχει συχνά αρνητική χροιά, όταν χρησιμοποιείται με την έννοια της «ετοιμότητας για αποδοχή εσφαλμένων αντιλήψεων». Πράγματι, στον κόσμο μας η ανοχή συχνά μετατρέπεται σε ένα μονότερμα. Ο χριστιανισμός έρχεται αντιμέτωπος – στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ευρώπη και σε μικρότερο βαθμό στη Ρωσία – με μια ιδεολογία και μια κοσμοθεωρία που δεν είναι συμβατή μαζί του. Συχνά χαρακτηρίζεται ως «φιλελεύθερη» ή «προοδευτική» και τα χαρακτηριστικά της είναι η επίμονη προώθηση σε όλο τον κόσμο αντιλήψεων που αποτελούν βαριές αμαρτίες από χριστιανική άποψη.

Όταν οι χριστιανοί ασκούν κριτική σε τέτοιες πολιτικές, κατηγορούνται για «έλλειψη ανοχής» ή ακόμη και για «μίσος». Την «ανοχή» σε αυτό το πλαίσιο την εννοούν ως την πλήρη και ανυπόκριτη υπακοή σε μια ιδεολογία, με την οποία κανένας πιστός χριστιανός δεν μπορεί να συμφωνήσει.

Αυτό μας εμποδίζει να κατανοήσουμε την πραγματική έννοια της ανοχής: της ανοχής ως αρετής. Και μάλιστα, είναι πολύ σημαντική αρετή. Βρίσκεται κοντά στις χριστιανικές ιδιότητες όπως είναι η πραότητα, η μακροθυμία και η αγάπη προς τον πλησίον.

Ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που επιτίθενται με σφοδρότητα στο ψέμα και το κακό. Και συχνά επιτίθενται στα όντως αρνητικά φαινόμενα. Όπως οι ήρωες των ταινιών που γρονθοκοπούν και συντρίβουν τους κακούς, πιστεύουν ότι ο αγώνας για το καλό συνίσταται από σφοδρές επιθέσεις εναντίον του κακού.

Αυτό είναι ένα λάθος, το οποίο κάνει κανείς εύκολα. Γενικά, διολισθαίνουμε εύκολα στην οργή και τον θυμό. Τασσόμενοι οι άνθρωποι εναντίον του κακού, συχνά παραβλέπουν ότι τάσσονται υπέρ ενός ακόμη χειρότερου κακού. Όταν πιστεύει κανείς ότι έχει δίκιο – αφού τάσσεται εναντίον ενός αδιαμφισβήτητου κακού! – μειώνεται κατακόρυφα η ικανότητά του να αξιολογεί τις πράξεις του. Τόσο από ηθική άποψη όσο και από άποψη κοινής λογικής, ακόμη και από άποψη στοιχειώδους αποτελεσματικότητας, τι μπορεί να επιτύχει κανείς, όταν ενεργεί με αυτόν τον τρόπο;

Δεν καλούμαστε να πολεμήσουμε το κακό. Η αποστολή, στην οποία έχουμε σταλεί είναι σωτήρια και όχι τιμωρητική. Πολεμάμε για να σώσουμε ανθρώπους. Αυτό σημαίνει ότι δεν το κάνουμε εναντίον κακών ή παραπλανημένων ανθρώπων – αλλά υπέρ αυτών. Η ανοχή δεν μπορεί να υποβιβάζεται σε υπόθεση αντιμετώπισης ψευδών και καταστροφικών απόψεων, τις οποίες φυσικά δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αποδεχόμαστε. Η ανοχή είναι υπόθεση σχέσεων με τους ανθρώπους. Όπως λέει ο Απόστολος: «δοῦλον δὲ Κυρίου οὐ δεῖ μάχεσθαι, ἀλλ’ ἤπιον εἶναι πρὸς πάντας, διδακτικόν, ἀνεξίκακον, ἐν πρᾳότητι παιδεύοντα τοὺς ἀντιδιατιθεμένους, μήποτε δῷ αὐτοῖς ὁ Θεὸς μετάνοιαν εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας, καὶ ἀνανήψωσιν ἐκ τῆς τοῦ διαβόλου παγίδος, ἐζωγρημένοι ὑπ’ αὐτοῦ εἰς τὸ ἐκείνου θέλημα» (Β΄ Τιμ. 2:24-26).

Καλούμαστε να είμαστε φιλόξενοι, φιλικοί προς τους παραπλανημένους ανθρώπους, να διατηρούμε επικοινωνία μαζί τους, να διατηρούμε τις ανθρώπινες επαφές, ώστε να μαρτυρούμε με καλοσύνη και υπομονή την αλήθεια, μιμούμενοι τον Θεό, ο οποίος «μακροθυμεῖ εἰς ἡμᾶς, μὴ βουλόμενός τινας ἀπολέσθαι, ἀλλὰ πάντας εἰς μετάνοιαν χωρῆσαι» (Β΄ Πετ. 3:9).