Ἔλεγε ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε χαρούμενοι καὶ ὅτι μεγάλως προσβάλλουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν λόγῳ τῶν θλίψεων καὶ τῶν στενοχωριῶν ποὺ μᾶς ἔρχονται, πέφτουμε στὴν κατήφεια, στὸν γογγυσμό, στὴν ἀπελπισία, στὴν ἄμετρη λύπη καὶ στὴν σκληρὴ ἀναισθησία.
Αὐτὰ τὰ φρικτὰ ἁμαρτήματα εἶναι τὰ πρόθυρα τῆς κολάσεως τοῦ πυρός.
Ἡ καταθλιμμένη ψυχὴ εἶναι ἤδη ἐγκλωβισμένη μέσα σὲ μία φλογερὴ φωτιά, χειρότερη ἀπὸ ἐκείνην τῆς κολάσεως.
Δὲν ὑπάρχει πιὰ καμιὰ αἴσθηση στὴν ψυχὴ αὐτή, ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα ὀξύτατο, ὀδυνηρὸ συναίσθημα, τὸ ὁποῖο σκοτώνει καὶ καίει τὰ πάντα. Τὶς δυστυχίες καὶ τὶς θλίψεις μᾶς τὶς στέλνει ἡ θεία Πρόνοια γιὰ νὰ μᾶς δοκιμάσῃ καὶ νὰ μᾶς ἐνδυναμώσῃ γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ πνευματικοῦ ἡρωϊσμοῦ.
Ἡ μεγαλύτερη ἄσκηση εἶναι νὰ ὑπομένωμε ἀγόγγυστα, ὡς τὸ τέλος τῶν ἡμερῶν μας, ὅλα ὅσα ἔρχονται ἐπάνω μας μέσα στὴν κοιλάδα αὐτὴ τοῦ κλαυθμῶνος.
Ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται».
Στάρετς Ζαχαρίας
Πηγή: romioitispolis
