Η Ρωσίδα οσία Ξένη Γκριγκόριεβνα (εορτάζει στις 24 Ιανουαρίου) φωτίστηκε από το Χριστό και φωτίζει τους ανθρώπους.
Θεραπεύει ασθένειες, διώχνει πάθη, εμφανίζεται μπροστά στους ανθρώπους και τους ενισχύει, τους καθοδηγεί και τους βρίσκει λύσεις σε καθημερινά προβλήματα.
Μπορεί να μην είχε σπίτι και τριγύριζε ταλαιπωρημένη και εξαντλημένη στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης, αφού τα πλούσια υπάρχοντά της τα μοίρασε σε άπορους, γι’ αυτό και οι συγγενείς της, για να αρπάξουν οι ίδιοι την περιουσία της, κινήθηκαν δικαστικά εναντίον της, χαρακτηρίζοντάς την ψυχασθενή, αλλά το δικαστήριο δεν δέχθηκε τον ισχυρισμό τους.
Μπορεί να φορούσε μονίμως κουρελιασμένα ρούχα. Μπορεί συνειδητά να υποτιμούσε τον εαυτό της, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα σώσει από τις αμαρτίες και την ψυχή του κεκοιμημένου συζύγου της συνταγματάρχη Ανδρέα Φεοντόροβιτς Πετρώφ, που την άφησε χήρα σε ηλικία 26 ετών.
Μπορεί κάποιοι να την περιγελούσαν (το ίδιο δεν συμπεριφέρθηκαν και προς τον Χριστό;), χαρακτηρίζοντάς την ως κατά Χριστόν σαλή.
Μπορεί να ζούσε με το λίγο φαγητό, που της προσέφεραν. Και όμως αυτή η περιφρονημένη από τον πολύ κόσμο, είχε τη λογική του Θεού.
Είχε πραγματικό μεγαλείο στην ψυχή της. Αυτό, που δεν επιδεικνύεται, αλλά ταπεινώνεται και κρύβεται.
Αυτό, που δεν το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι, αλλά το καταλαβαίνει πολύ καλά ο Θεός. Γι’ αυτό περνούσε τις νύχτες της σε χωράφια προσευχόμενη από το βράδυ μέχρι τα ξημερώματα.
Γι’ αυτό όταν της έδιναν ελεημοσύνη, που δύσκολα τη δεχόταν, αμέσως τη χάριζε στους φτωχούς, αν και πάμφτωχη η ίδια.
Γι’ αυτό όταν αγκάλιαζε άρρωστο παιδί γινόταν καλά, όταν έμπαινε σε καταστήματα οι πωλήσεις αύξαιναν, όταν μιλούσε σε πικραμένους και θυμωμένους, ηρεμούσαν.
Γι’ αυτό προφήτευε γεγονότα, που θα συνέβαιναν, όπως ο ξαφινκός θάνατος της αυτοκράτειρας Ελισάβετ Πέτροβας.
Γι’ αυτὀ, όταν χτιζόταν μια εκκλησία μια εκκλησία στο κοιμητήριo του Σμολένσκ, πήγαινε μεταμεσονύκτιες ώρες και κουβαλούσε τις βαριές πέτρες και τις έβρισκαν έτοιμες προς χτίσιμο οι οικοδόμοι.
Αυτή ήταν η φιλοσοφία της ζωής της: Να ζει στην αφάνεια. Αυτή επεδίωκε πάντοτε. Προς τι να σαλπίζουμε τις αρετές μας.
Για να πάρουμε από τους ανθρώπους τον έπαινο; Ή για να αναζητήσουμε στο φθηνό θαυμασμό τους τον μισθό μας;
Ένας τέτοιος μισθός είναι ανεπαρκής και αχνός και γρήγορα διαλύεται.
Στα δύσκολα χρόνια του διωγμού των αθεϊστών, παρότι το παρεκκλήσι του τάφου της είχε σφραγιστεί, εκατοντάδες άνθρωποι καθημερινά κατεύφευγαν στο κοιμητήριο του νεκροταφείο Σμολένσκ, για να τους στηρίξει και δεν τους άφηνε αστήριχτους. Ήταν πάντοτε ανοιχτός.
Νέοι και γέροι πήγαιναν στο παρεκκλήσιο, ψιθύριζαν τα αιτήματά τους για βοήθεια και έσκυβαν στο έδαφος κοντά στον τάφο.
Η αγία Ξένη δεν παρουσιαζόταν με αυταρέσκεια μπροστά στους ανθρώπους, δεν εμφανιζόταν με έπαρση μπροστά στον Κύριο, αλλά με την αυτομαστίγωση του εαυτού της.
Έστρεφε την προσοχή της στα εσωτερικά βιώματα, τα οποία οι περισσότεροι παρατρέχουμε.
Ο Χριστός δεν προσέχει τις εξωτερικές εκδηλώσεις. Κοιτάει τον «έσω άνθρωπο», που δεν είναι ικανά να τον πιάσουν τα ανθρώπινα βλέμματα.
Μέσα από την επιφάνεια των ενεργειών της, ξεχείλιζε ο ευαίσθητος εσωτερικός της κόσμος.
Η αγάπη για το Θεό και το δόσιμο σ’ αυτόν, πάει κόντρα στην τρέλα του κόσμου με τα άτακτα σκιρτήματα, τις πονηρές σκέψεις, τα ανέκφραστα μίση, την αφανέρωτη αντιπάθεια.
Η «τρέλα» για το Θεό έχει καθαρότητα, ενώ η τρέλα του κόσμου φοράει τη μάσκα των «καλών τρόπων» και της σκοπιμότητας.
Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr
»»»»»» ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΕΔΩ ««««««
