Η προϋπόθεση του γνήσιου κηρύγματος – π. Αλέξανδρος Σμέμαν
Κοινός τόπος είναι σήμερα το γεγονός ότι στη σύγχρονη εκκλησιαστική ζωή παρατηρείται παρακμή και κρίση του κηρύγματος.
Η παρακμή αυτή, σύμφωνα με τον Σμέμαν, δεν οφείλεται τόσο “στην α-νοησία του λόγου, στην έκφραση του ύφους, στην έλλειψη πνευματικής προετοιμασίας των ιεροκηρύκων, αλλά σε κάτι πολύ πιο βαθύ: στο ότι ξεχάστηκε το τί σημαίνει το θείο κήρυγμα στη σύναξη της Εκκλησίας. …Γιατί το πραγματικό κήρυγμα δεν είναι ούτε απλή εξήγηση του αναγνώσματος από πρόσωπο που έχει γνώσεις και ικανότητα, ούτε μετάδοση σ’ αυτούς που ακούν, των θεολογικών γνώσεων του ιεροκήρυκα, ούτε ‘στοχασμός’ πάνω στο ευαγγελικό κείμενο. Δεν είναι καν κήρυγμα πάνω στο Ευαγγέλιο, αλλά κήρυγμα του ίδιου του Ευαγγελίου”.
Το χάρισμα του λόγου είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος χαρισμένο στην Εκκλησία και ανήκει στην Εκκλησία. Γι’ αυτό και “προϋπόθεση του γνήσιου κηρύγματος, πρέπει να είναι η τέλεια απάρνηση του ιεροκήρυκα, η παραίτηση απ’ όλα όσα είναι μόνο δικά του, ακόμη και από το δικό του χάρισμα και ταλέντο…
(Απόσπασμα από το βιβλίο: “H Δύναμη της Λατρείας – Η συμβολή του π. Αλέξανδρου Σμέμαν στη λειτουργική θεολογία”)
