Η ραγδαία πτώση της συμμετοχής στις εφεδρείες του ισραηλινού στρατού

Η ραγδαία πτώση της συμμετοχής στις εφεδρείες του ισραηλινού στρατού

Η ραγδαία πτώση της συμμετοχής στις εφεδρείες του ισραηλινού στρατού δεν αποτελεί απλώς ένδειξη κόπωσης· αποτυπώνει μια ηθική ρωγμή που βαθαίνει.  Οι «σιωπηλές αρνήσεις», χιλιάδες εφέδροι που απλώς δεν εμφανίζονται, εκφράζουν την κρίση νομιμοποίησης ενός πολέμου που, όπως δηλώνουν πλέον ανοιχτά βετεράνοι και εν ενεργεία στρατιώτες, έχει απολέσει το αρχικό του ηθικό στήριγμα. Η ρητορική της επιστροφής των ομήρων και της ήττας της Χαμάς έχει υποκατασταθεί από μια εκτεταμένη φθορά: κοινωνική, ψυχολογική, πολιτική.
Με τον στρατό να καλεί επανειλημμένα τις ίδιες μονάδες, οικογένειες να διαλύονται και τις απουσίες να ξεπερνούν το 50%, η παραδοσιακά υψηλή στρατιωτική πειθαρχία της χώρας ραγίζει υπό το βάρος μιας αποστολής χωρίς ορίζοντα.
Πίσω από τη σταδιακή αυτή άρνηση κρύβεται κάτι βαθύτερο: η επίγνωση πως η πολεμική συνέχιση δεν είναι πια υπόθεση εθνικής επιβίωσης, αλλά πολιτικής επιβίωσης ενός ηγέτη.
 Όπως σημειώνει η Ruth Margalit, η κοινωνική συνοχή έχει καταρρεύσει, η διεθνής απομόνωση βαθαίνει και περισσότεροι από τους μισούς πολίτες βλέπουν το μέτωπο της Γάζας ως σκηνικό προσωπικής στρατηγικής του Νετανιάχου. Η πολεμική ηθική αποσαθρώνεται από μέσα: όχι γιατί χάθηκε η πίστη στον στρατό, αλλά γιατί αμφισβητείται η αλήθεια που καλείται να υπερασπιστεί. Όταν ο κυνισμός υποκαθιστά τη συλλογική ευθύνη, η σιωπή των εφέδρων ηχεί ως η πιο ηχηρή πολιτική δήλωση.