Κατά το 19ο αιώνα το ελληνικό κράτος αντιμετώπιζε δυσεπίλυτα προβλήματα, τα οποία λειτουργούσαν ανασταλτικά για την αναπτυξιακή του πορεία.
Παρά τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες που έγιναν κυρίως από τις κυβερνήσεις του Χ. Τρικούπη, το φορολογικό σύστημα, η δημόσια διοίκηση, η δικαιοσύνη, η εκπαίδευση και όλοι γενικά οι κρατικοί θεσμοί υπολειτουργούσαν.
Επιπρόσθετα το αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο υποχρέωνε τις κυβερνήσεις να καταφεύγουν σε συνεχή δανεισμό με συνέπεια τη διόγκωση του εξωτερικού χρέους της χώρας. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα ήταν η πολιτική διαφθορά. Μια εικόνα των πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα μας έδωσε ο Ιωάννης Σπηλιωτάκης με ένα κείμενό του τιτλοφορούμενο «Ξύπνα Ρωμιέ και κάτω το ρουσφέτι». Από το κείμενο αυτό, το οποίο περιέλαβε ο Γ. Βαλέτας στο βιβλίο του «Ανθολογία Δημοτικής Πεζογραφίας», τόμος Β΄, σ. 503, αντέγραψα κάποια αποσπάσματα, στα οποία παρουσιάζονται πρακτικές και συμπεριφορές πολιτικών του 19ου αιώνα, που ελάχιστα διαφέρουν απ’ όσα συμβαίνουν σήμερα.
«…Στη Βουλή, που μαζεύονται, βαρούν τα τούμπανα (=φωνάζουν δυνατά) με κάτι ψευτοδημηγορίες και ψευτοκουβέντες που λένε, για να μην ακούεται η βαρυγκόμια του λαού.
[…] Όντας μας βάνουνε τους φόρους, για να μας καλοπιάσουν, μας λένε πως τάχατες τους πλερώνουμε για νάχουμε τάξη, ασφάλεια και δικαιοσύνη, για να ζούμε ούλοι μας ήσυχα κι αναπαυμένα και να μη πειράζει ο ένας τον άλλο. […]. Μας λένε ακόμα πως τους φόρους τους πληρώνουμε για την πατρίδα, γιατί ξέρουνε πως ούλοι μας την αγαπούμε. Μα και σε τούτο ακόμα μας γελάνε. Αυτοί όχι μόνο τίποτα δεν κάνουνε για την πατρίδα, αλλά και κείνα που είχε της τα πήρανε.
Σα διώξαμε τους Τούρκους, ούλα τα κτήματα ήσαν εθνικά (= κρατικά, δημόσια) και την σήμερον τίποτα δεν τούμεινε του κράτους, γιατί τάφαγε ο ένας και ο άλλος απ’ τους μεγαλουσιάνους, που πρώτα κανείς τους δεν είχε ούτε παρά, ούτε τόπο και σήμερα έχουν χώρες και χωριά και τσιφλίκια και παλάτια. Ξοδεύουνε άλλος τρεις κι άλλος τέσσερες χιλιάδες το μήνα, και η τσέπη τους πάντα γιομάτη βρίσκεται. […]».
Τι άλλαξε, λοιπόν, στην πολιτική ζωή της Ελλάδας από το 19ο αιώνα ως σήμερα; Σχεδόν τίποτε. Και οι σημερινοί πολιτικοί στην πλειονότητά τους:
- Διακηρύσσουν στη Βουλή ότι θα προσελκύσουν ξένους επενδυτές, ότι θα πετύχουν πρωτογενή πλεονάσματα και άλλα ωραία (τα οποία, βέβαια, δεν τα πιστεύουν και οι ίδιοι), όμως συνεπαρμένοι από τη ρητορική τους δεινότητα δεν ακούν τη βαρυγκώμια του λαού για την πολιτική που αυτοί εφαρμόζουν.
- Επιβάλλουν δυσβάστακτη φορολογία, επικαλούμενοι τα πατριωτικά αισθήματα των πολιτών, την ανάγκη να σωθεί η χώρα από την πτώχευση. Όμως οι φόροι δεν έχουν ανταποδοτικό χαρακτήρα και είναι κοινωνικά άδικοι. Έτσι οι πολίτες, αν και βάζουν το «χέρι βαθιά στην τσέπη τους», δεν απολαμβάνουν τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά της παιδείας, της περίθαλψης, της ασφάλειας και τόσα άλλα.
- Τέλος, πολλοί απ’ αυτούς, ενώ ξεκίνησαν την πολιτική τους «σταδιοδρομία» φτωχοί, βρέθηκαν με ακίνητα και με καταθέσεις εκατομμυρίων σε τράπεζες της ημεδαπής και της αλλοδαπής.
Παύλου Παπανότη, συνταξιούχου εκπαιδευτικού.
Πηγή: Χρονοντούλαπο
»»»»»» ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΕΔΩ ««««««
