«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη», αυτήν την εντολή έδωσε ο Χριστός στην Εκκλησία.  

Το Ευαγγέλιο πρέπει να κηρυχθεί σε όλα τα έθνη. Από ποιον να κηρυχθεί; Από την Εκκλησία. Δηλαδή από μας. Η Εκκλησία δεν είναι μόνο ο κλήρος, αλλά όλοι εμείς.

Αλλά το κήρυγμα είναι λόγος περί του Θεού. «Πῶς θὰ τὸν πιστέψουν, ἂν δὲν ἔχουν ἀκούσει γι’αὐτόν; Καὶ πῶς πάλι θ’ ἀκούσουν γι’αὐτόν ἂν κάποιος δὲν τοὺς τὸν κηρύξει;» «Γιὰ νὰ πιστέψει κανεὶς χρειάζεται ν’ ἀκούσει τὸ κήρυγμα καὶ τὸ κήρυγμα γίνεται μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ» – γράφει ο Απόστολος Παύλος.

Συχνά συναντάμε την άποψη ότι πρέπει να κηρύττεις με τη ζωή σου και όχι με τα λόγια. Αν ζεις χριστιανικά, οι άνθρωποι θα εμπνευστούν από το παράδειγμά σου και θα γίνουν μέλη της Εκκλησίας.

Ήμουν και εγώ κάποτε αυτής της άποψης, αλλά με τον καιρό κατάλαβα ότι είναι ελλειμματική και επομένως ψευδής για την εποχή μας.

Το ότι ο χριστιανός πρέπει να ζει χριστιανικά είναι προφανές. Τις εντολές του Θεού πρέπει να τις τηρεί όχι μόνο ο κήρυκας, αλλά και οποιοσδήποτε χριστιανός. Η τήρηση των εντολών είναι χριστιανικός κανόνας. Και ναι, ως ένα βαθμό, η δίκαιη ζωή η ίδια είναι κήρυγμα.

Όμως, ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία του Λόγου. Ο Θεός μας είναι κήρυκας. Και έδωσε στην Εκκλησία την εντολή να κηρύττει το Ευαγγέλιο με το λόγο! Χωρίς το κήρυγμα του λόγου δεν υπάρχει χριστιανισμός. Ο Χριστός συνέχεια μιλούσε στους ανθρώπους.

Πράγματι, στους βίους των αγίων συναντάμε περιστατικά όπου οι ασκητές μετέστρεφαν ανθρώπους στον χριστιανισμό μόνο με την εξωτερική τους εμφάνιση. Αλλά μπορούμε, άραγε, να εφαρμόσουμε αυτήν την αρχή πάνω μας;

Νομίζω πως κανείς από μας δεν έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο αγιότητας ώστε να μεταστρέφει με αυτόν τον τρόπο τους ανθρώπους στην Ορθοδοξία.

Κανένας σήμερα δεν νοιάζεται πώς ζει ο γείτονάς του ή ο συνάδελφός του. Οι άνθρωποι είναι απομονωμένοι και ασχολούνται μόνο με τον αυτό τους. Δεν έχουμε, εδώ και πολύ καιρό, κοινοτική καθημερινότητα, στην οποία οι άνθρωποι να ζουν σαν σε μια μεγάλη οικογένεια.

Οποιοσδήποτε πολιτισμένος άνθρωπος σήμερα μπορεί να είναι «καλός». Πόσες ιστορίες υπήρχαν, όπου συλλάμβαναν επικίνδυνους μανιακούς για να αποδειχθεί αργότερα ότι στη δουλειά, στον έξω περίγυρο ήταν πολύ καλοί, πολύ ευγενικοί άνθρωποι.

Πρόσφατα δούλευα σε ένα κοσμικό γραφείο. Εκεί όλοι οι άνθρωποι ήταν καλοί και τίμιοι. Αλλά για να καταλάβεις ποιος είναι χριστιανός και ποιος όχι, έπρεπε να ΜΙΛΗΣΕΙΣ για αυτό. Και για να κάνεις κάποιον να ενδιαφερθεί για κάτι πρέπει να του ΜΙΛΗΣΕΙΣ.  

Ο λόγος κινητοποιεί τους ανθρώπους. Και ο λόγος πρέπει να διατυπωθεί. Από ποιον; Από μας, τους ανθρώπους της Εκκλησίας. Ώσπου να ηχήσει ο λόγος της πίστης, κανένας δε θα κουνηθεί από τη θέση του.

Τώρα, όμως, το χιλιοειπωμένο μοντέλο «κήρυττε με τη ζωή» μετατρέπεται σε πρόφαση δικαιολόγησης της τεμπελιάς και της αδιαφορίας μας. Ούτε ζούμε αληθινά χριστιανικά ούτε μιλάμε για την πίστη μας σε κανέναν.

Πρέπει να ζούμε χριστιανικά, ναι. Αλλά πρέπει να βρίσκουμε χρόνο, περίσταση, τακτ για να μιλάμε για την πίστη! Αυτό περιμένει από μας ο Κύριος.