«Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα». Οι λέξεις του Γιώργου Σεφέρη πετούν σαν χελιδόνια πάνω από το κεφάλι μας, γνώριμα και αγαπημένα -αλλά και παντοτινά ζητούμενα.
Σε αυτά τα χρόνια του φόβου, της κόπωσης, του πάγου και των απανωτών αδιεξόδων, τα λόγια αυτά μπορεί ν’ ακούγονται απόκοσμα ή και σαρκαστικά.. Μπορεί, όμως, με την απόλυτη απλότητά τους, να είναι και σημαία ομορφιάς και αισιοδοξίας σε τούτη τη σκοτεινή και δύσκολη εποχή της απραξίας και της μεγάλης μελαγχολίας.
«Λίγο ακόμα / θα ιδούμε τις αμυγδαλιές να ανθίζουν / τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο / τη θάλασσα να κυματίζει».
Η χώρα μας είναι και η χαρά μας, και έχουμε το προνόμιο να μπορούμε να τη χαρούμε. Αλλ’ αυτή είναι και η μεγάλη πρόκληση -να αγωνιστούμε για να φθάσουμε εκεί όπου μπορούμε να δούμε τι έχουμε: τη φύση, τον ρου της Ιστορίας και των εποχών. Για να δούμε, πρέπει να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα. Όταν δούμε, ίσως αλλάξουμε. Ίσως η προσπάθεια είναι αυτό που μας λείπει. Ίσως η έλλειψη προσπάθειας είναι αυτό που μας λυγίζει, μας γονατίζει…
Το ποίημα «Λίγο ακόμα» ανήκει στην ποιητική συλλογή του Γιώργου Σεφέρη που επιγράφεται «Μυθιστόρημα». Η συλλογή γράφτηκε το 1933-34 και πρωτοκυκλοφόρησε το 1935. Αποτελείται από 24 ενότητες, που θυμίζουν τις 24 ραψωδίες των ομηρικών επών. Το «Λίγο ακόμα» είναι το προτελευταίο ποίημα (ΚΓ’) της συλλογής. Πρόκειται για ένα λυρικό ποίημα. Η γλώσσα του είναι απλή δημοτική χωρίς καθόλου στολίδια. Το ποίημα είναι γραμμένο σε ελεύθερο στίχο, καθώς ο Σεφέρης είχε εγκαταλείψει πια τις παραδοσιακές μορφές στιχουργικής. Το ύφος είναι χαρούμενο, αισιόδοξο και ελπιδοφόρο, ενώ τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί ο ποιητής είναι εξαιρετικά λιτά και απλά. Χρησιμοποιεί, βασικά, ουσιαστικά και ρήματα.
Mε ωραίες εικόνες από το ελληνικό τοπίο, γεμάτες φως και λάμψη, ο ποιητής επιχειρεί να δώσει μια αισιόδοξη θεώρηση της ζωής. Η εικόνα των αμυγδαλιών που ανθίζουν την άνοιξη, τα μαρμάρινα κατάλοιπα των αρχαίων μνημείων που λάμπουν κάτω από τον ήλιο και ο κυματισμός της θάλασσας είναι τα στοιχεία που απαρτίζουν το μεγαλείο της ελληνικής φύσης και του ελληνικού πολιτισμού. Μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον ο άνθρωπος αγωνίζεται ακατάπαυστα να φτάσει κάπου ψηλότερα, να φτιάξει ένα καλύτερο μέλλον, μια καλύτερη ζωή. Πρόκειται για μια γενική αναγέννηση που δεν αφορά μόνο το κάθε άτομο προσωπικά, αλλά και ολόκληρο το έθνος. Ο ελληνικός λαός πρέπει ν’ ανυψωθεί, πρέπει ν’ αναγεννηθεί τόσο πνευματικά όσο και πολιτιστικά. Αυτό ασφαλώς μπορεί να επιτευχθεί μόνο με επίπονη και συνεχή προσπάθεια, καθώς και με τη βοήθεια των μεγάλων αξιών του ένδοξου ελληνικού παρελθόντος. Τώρα ο ελληνικός λαός βρίσκεται σ’ ένα τέλμα, μια πνευματική, πολιτική και κοινωνική παρακμή. Το μέλλον όμως διαγράφεται ευοίωνο και ελπιδοφόρο και δε θ’ αργήσει να έρθει ο καιρός της ανάστασης και της αναγέννησής του.
Το ποίημα αποτελεί μια ενιαία ενότητα. Κεντρική ιδέα του είναι η ιδέα της πνευματικής ανύψωσης και της αναγέννησης του έθνους που μπορούν να επιτευχθούν, μόνον εφ’ όσον οι άνθρωποι αγωνίζονται με επιμονή, με καρτερία και αποφασιστικότητα. Για να φτάσουμε όμως στο ύψος των προγόνων μας οφείλουμε να έχουμε ως παράδειγμά μας τα ένδοξα έργα τους και τους τιμημένους αγώνες τους.
πηγή: kimintenia.com
»»»»»» ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΕΔΩ ««««««
