in

«Μιὰ ἡμέρα πιὸ κοντὰ στὸν Παράδεισο»

«Μιὰ ἡμέρα πιὸ κοντὰ στὸν Παράδεισο»

Ἕνα ἅγιο τέλος

Μιὰ ψυχὴ φρόντιζε πάντοτε νὰ ἔχη ἀδιάλειπτη τὴν μνήμη τοῦ θανάτου καὶ μαζὶ μ᾿ αὐτὴ νὰ μελετᾶ καὶ τὸν Παράδεισο.

Φρόντιζε νὰ κάνη κάθε μέρα ἐξέτασι τῆς συνειδήσεώς της καὶ ὅταν εὕρισκε ἐνοχές, πήγαινε εὐθὺς ἀμέσως καὶ τὶς τακτοποιοῦσε στὸν Πνευματικό.

Μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀπέκτησε τὴν εὐλαβῆ συνήθεια καὶ ἔλεγε:

– Πάει ἡ ἡμέρα καὶ εἶμαι μιὰ ἡμέρα πιὸ κοντὰ στὸν Παράδεισο.

Καὶ περνοῦσαν οἱ ἡμέρες, καὶ κάθε βράδυ τὸ ἴδιο:

– Μιὰ ἡμέρα πιὸ κοντὰ στὸν Παράδεισο.

Παντρεύτηκε, ἔκανε πολλὰ παιδιά, ἀπέκτησε ἐγγόνια καὶ δισέγγονα, ἀλλὰ τὴν ἴδια
πνευματικὴ ἐργασία συνέχιζε κάθε βράδυ.

– Μιὰ ἡμέρα πιὸ κοντὰ στὸν Παράδεισο.

Ἕνα ἀπόγευμα αἰσθάνθηκε ἀδιάθετη. Ὅταν τὸ ἴδιο βράδυ τῆς πῆγαν λίγο τσάϊ, εἶπε στὰ παιδιά της:

– Παιδιά μου, μιὰ ἡμέρα ἀκόμα πιὸ κοντὰ στὸν Παράδεισο.

Τὴν ἄλλη ἡμέρα ποὺ ξύπνησε, φωνάζει τὴν κόρη της. Ἐκείνη τρέχει ἀμέσως κοντά της καὶ τῆς λέγει:

– Ἦλθε ἡ ἡμέρα! Σήμερα παιδί μου Μαρία, φεύγω… Εἰδοποίησέ τους ὅλους…

Τότε μαζεύτηκαν ὅλοι νὰ πάρουν τὴν εὐχή της. Καὶ ἀφοῦ τὴν ἔδωσε, δὲν ἔπαψε νὰ ἐπαναλαμβάνη συνεχῶς:

– Ἦλθε ἡ ἡμέρα…, ἦλθε ἡ ἡμέρα! Ἦλθε ἡ ὥρα, ἦλθε ἡ στιγμή!

Ξαφνικά, ἄστραψε τὸ πρόσωπό της καὶ στὰ χείλη της φάνηκε ἕνα ὑπερουράνιο χαμόγελο. Φωτίστηκαν τὰ πάντα καὶ ἡ ψυχή της πέταξε στοὺς οὐρανούς!

Καὶ ὅλοι, οἱ μεγάλοι καὶ οἱ μικροί, ἔμειναν ἄφωνοι γιὰ ἀρκετὴ ὥρα, θαυμάζοντας τὴν ὡραιοτάτη ἐκείνη εἰκόνα τοῦ προσώπου της, ποὺ ἔδειχνε ὅτι χαιρόταν, γιατὶ ἡ ψυχή της πέταξε μαζὶ μὲ τοὺς Ἀγγέλους στὸν Παράδεισο καὶ ἀπελάμβανε ἀπὸ ἐκείνη τὴν στιγμὴ τὰ οὐράνια κάλλη Του…

Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστόπουλου, Οἱ Ἀναβαθμοὶ στὴν ἐν Χριστῷ Πορεία, σελ. 80, Πειραιὰς 2011.

Οἰκοδομὴ καὶ Παραμυθία
Περιοδική Ἔκδοσις  τῆς Ἱερᾶς Γυναικείας Μονῆς τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων
Ἀριθμὸς τεύχους 12 – Αὔγουστος 2018

Πηγή: oikohouse

Report