Οι ήρωες του 1940 βίωναν το «ΕΜΕΙΣ» του Μακρυγιάννη
Οκτώ δεκαετίες πέρασαν σχεδόν από το πικρό χάραμα της 28ης Οκτωβρίου. Οκτώ δεκαετίες σχεδόν από τότε που ο Ελληνικός λαός φώναξε με όλη του την ψυχή το μεγάλο «ΟΧΙ». Το «ΟΧΙ» στην προκλητική απαίτηση της φασιστικής Ιταλίας. Ένα «ΟΧΙ», αυθόρμητο, γενναίο, ηρωικό.
Αυτό το «ΟΧΙ» έμεινε στην ιστορία για την αρχοντιά του και την δύναμη του. Μια χούφτα λαού τα βάζει με την φασιστική Ιταλία και την ναζιστική Γερμανία. Αυτό το «ΟΧΙ» δεν αποτελείται μόνο από τρία γράμματα της αλφαβήτου. Αυτό το «ΟΧΙ» είναι γραμμένο με αίμα, γιατί κάποιοι αγωνίστηκαν για την ελευθερία και θυσιάστηκαν για την δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια.
Ο αντίπαλος πανίσχυρος. Επιτίθεται από στεριά, αέρα και θάλασσα. Και εμείς; Λίγοι… ελάχιστοι…
Αλλά όταν παλεύεις για την αλήθεια και την δικαιοσύνη… δεν φοβάσαι. Η λεβεντιά, και το φιλότιμο έφεραν την νίκη.
Δεν θέλαμε τον πόλεμο, μας επιβλήθηκε. Το μόνο μας όπλο η πίστη, η ψυχή μας και η ενότητα. Αυτή η ενότητα έφερε την νίκη. Παραμερίσαμε τις μικρότητες και ενωθήκαμε για την πατρίδα. Οι ήρωες βίωναν το «ΕΜΕΙΣ» του Μακρυγιάννη.
Μήπως ξεχνιέται το «θαύμα» της Τήνου; Και δεν το λέμε εμείς, το λέει ο Ιταλός πρεσβευτής. Ημέρα της Παναγιάς. 15 Αυγούστου. Λίγα μέτρα ποιο πέρα από την Χάρη της, οι Ιταλοί τορπίλισαν την σημαιοστολισμένη «Έλλη». Το έγκλημα αυτό ένωσε τους Έλληνες. Και ενωμένοι πολέμησαν τον εχθρό.
Με φόβο Θεού «Άξιον εστί» και «Κύριε ελέησον». Και η Παναγία μας, η Παναγιά της Τήνου, η μεγάλη μας μάνα παρούσα στον αγώνα. Εκεί ζωντανή! Ενίσχυε στη μεγάλη μάχη του Έθνους. Μαζί με τους στρατιώτες, σώζει τραυματισμένους και αιχμαλώτους, πότε νοσοκόμα, πότε στρατηγός και πότε παρηγορήτρια στα φτωχόσπιτα που έχαναν στην Πίνδο αγαπημένα πρόσωπα.
Αυτή είναι η αλήθεια. Μια αλήθεια την οποία πολύ όμορφα, ποιητικά μας την περιγράφει ο Τίμος Μωραϊτίνης:
Δεν είμαι εγώ το Άδικο, το Δίκιο είμ’ εγώ,
δεν είμαι εγώ ο κατακτητής, εγώ είμ’ η Ελλάδα,
κι έστησα εδώ τη λόγχη μου αλύγιστη λαμπάδα
τη Υπερμάχω Στρατηγώ!
Πηγή: simeiakairwn
