Η χαρά που δε δοκιμάστηκε από θλίψη, δεν είναι ακόμα πραγματική
Ο τέταρτος κανόνας είναι πολύ δύσκολος, αλλά βοηθάει να απαντήσουμε στο ερώτημα γιατί στη ζωή μας υπάρχουν τόσες θλίψεις. Πώς μπορούμε να χαιρόμαστε, όταν το Ευαγγέλιο λέει: «Μακάριοι οι πενθούντες»; Άρα, μήπως πρέπει και να κλάψουμε καμιά φορά; Όμως, πώς γίνεται το «πάντοτε χαίρετε», όταν ο Κύριος λέει: «Στον κόσμο αυτόν θα έχετε θλίψεις»;
Το πιο δύσκολο και το πιο σημαντικό είναι τούτο: η θλίψη, αγαπητοί μου, είναι ο δρόμος προς τη χαρά. Οι στερήσεις μας κάνουν κοινωνούς της χαράς. Ο Κύριος μας απελευθερώνει από κάτι, ώστε η ψυχή μας να μην δεσμεύεται από αυτό το κάτι και να γίνεται ολοκληρωτικά κοινωνός της ευχαριστιακής χαράς.
Δεν πρέπει να το φοβόμαστε αυτό. Και, βεβαίως, η χαρά είναι συνδεδεμένη και με τη θλίψη. Γνωρίζετε ότι όταν εμφανίστηκε η Μητέρα του Θεού, όταν άπλωσε τη σκέπη Της πάνω από τους ανθρώπους που είχαν μαζευτεί στο Ναό, προσευχόταν με δάκρια. Με δάκρια προσευχόταν η Μητέρα του Θεού!
Οι άγιοι, για παράδειγμα, ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, για τον οποίο ο κάθε άνθρωπος ήταν «χαρά μου», ταυτόχρονα έκλαιγε για τις αμαρτίες των ανθρώπων. Το ένα ενώνεται με το άλλο. Όταν η χαρά είναι καθαρή, αυτή ενώνεται και με τη μετάνοια και με την προσευχή για τους άλλους που δε γνωρίζουν ακόμα αυτή τη χαρά.
Γιατί χρειάζονται οι θλίψεις; Επειδή η χαρά που δε δοκιμάστηκε από τη θλίψη δεν είναι πραγματική. Δεν έχει δοκιμαστεί. Μπορεί να φύγει, μπορεί να είναι ψεύτικη, φαντασιακή κιόλας. Αλλά η χαρά που δοκιμάστηκε από τη θλίψη, όπως η αρετή που δοκιμάστηκε από την άσκηση, είναι πραγματική.
Η χαρά του να μην κατακρίνουμε
Ο πέμπτος και τελευταίος κανόνας. Για να κατοικήσει η χαρά στην ψυχή μας, πρέπει να της βάλουμε θεμέλια. Χωρίς θεμέλια η χαρά δε θα είναι πραγματική. Δε θα μπορέσουμε να έχουμε πάντα αυτή τη χαρά μέσα μας.
Πρέπει να μάθουμε οπωσδήποτε να θεωρούμε μόνο τον εαυτό μας υπαίτιο για όσα δεινά μας βρίσκουν. Μόνο τον εαυτό μας και κανέναν άλλον. Και αυτή η συνήθεια της αυτομεμψίας, δηλαδή, το να μεμφόμαστε τον εαυτό μας και να δικαιολογούμε τους άλλους, είναι η βάση για την παντοτινή χαρά. Αμήν!
Αικατερίνη Ζαγκουλιάεβα
Πηγή: simeiakairwn
