Στις 6 Ιανουαρίου, ο Μητροπολίτης Ιλαρίων (Καπράλ) θα συμπλήρωνε την ηλικία των 77 ετών. Πόσες φορές παρακολούθησα, τον πρωθιεράρχη της Ρωσικής Εκκλησίας στο εξωτερικό, να στέκεται ταπεινά στον άμβωνα μετά από μια μακρά Θεία λειτουργία, ενώ οι πιστοί πλησίαζαν στο σταυρό. Πόσες φορές μετά τις ίδιες λειτουργίες τον ενοχλούσα με δημοσιογραφικές έρευνες, χωρίς καν να σκεφτώ πόσο δύσκολο είναι μερικές φορές να απαντήσει — λόγω της κατάστασης της υγείας του. Όμως, ποτέ δεν μου έδειχνε πόσο υπέφερε την αρρώστια του — μα μόνο αγάπη εξέπεμπε αυτός. Και αυτή την ιστορία, που συνέβη πριν από πολλά χρόνια, μου την διηγήθηκε ο επικεφαλής της πνευματικής αποστολής της ΡΟΕΕ (σ.τ.μ. Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Εξωτερικού) στην Ιερουσαλήμ, αρχιμανδρίτης Ρομάν (Κρασόφσκι).Ήταν ο ίδιος αυτόπτης μάρτυρας σε αυτήν.

Μητροπολίτης Ιλαρίων (Καπράλ). Φωτογραφία: Γ. Κόνεφ / υπηρεσία τύπου. Ανατολική Αμερικανική Επισκοπή / ru.eadiocese.org «Συνέβη στη δεκαετία του 1980. Το Μοναστήρι της Αγίας Τριάδας στο Τζόρντανβιλ είχε μόλις λάβει υπολογιστές για να λαμβάνει πληροφοριακό υλικό για εκτύπωση. Αυτά ήταν τα πρώτα μηχανήματα προσομοίωσης, τα οποία τώρα θα ονομάζονταν «δεινόσαυροι». Δεν ήξεραν καν ούτε πώς να αποθηκεύουν αυτόματα το κείμενο.

Ώσπου μια μέρα, ο επίσκοπος Ιλαρίων, τότε ιερομόναχος, ξόδεψε πέντε ή έξι ώρες πληκτρολογώντας το κείμενο ενός βιβλίου. Ένας νεαρός άνδρας, ίσως ήταν ιεροσπουδαστής, κάθισε δίπλα του και τον ρώτησε: «Τι είναι αυτό το κουμπί;» Και, χωρίς να πει κουβέντα, έκανε ένα κλικ πάνω σε αυτό. Ο υπολογιστής απενεργοποιήθηκε και ο επίσκοπος έχασε όλα όσα πληκτρολογούσε όλη την ημέρα. Κοιτούσε την κενή οθόνη για πολλή ώρα. Τότε αναστέναξε και έκανε το σταυρό του… Πήρε την πρώτη σελίδα του κειμένου και άρχισε να πληκτρολογεί ξανά χωρίς να πει τίποτα.

Για μένα, ως μάρτυρας του τι συνέβη, ήταν ένα πολύ καλό μάθημα ταπεινότητας.

Δεν έχω δει ποτέ τον επίσκοπο να επιπλήττει κανέναν. Εάν ήταν απαραίτητο, έλεγε κάτι πολύ ήρεμα, αλλά ακόμη και αυτό συνέβαινε εξαιρετικά σπάνια. Ήταν πάντα ήρεμος και ακόμη και στην επαφή του με τους ανθρώπους. Και για έναν μοναχό, αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα — να είναι σταθερός και σε θλίψεις και χαρές. Ήταν πάντα πρόσχαρος, κι εγώ διδάχτηκα αυτή την ομαλότητα και τη ιλαρότητα από αυτόν».