Ραδιενεργά πετρώματα βράζουν τη Γη από κάτω. Οι ανθρακωρύχοι το ζουν κάθε μέρα
Γρηγόρης Κεντητός
Δεν χρειάζεται να πας στο κέντρο της Γης για να νιώσεις θερμότητα. Αρκεί να κατέβεις ένα μίλι κάτω από την επιφάνεια και θα ιδρώσεις σαν να είσαι σε σάουνα. Εκεί, στις βαθιές στοές των μεταλλείων, η θερμοκρασία φτάνει εύκολα τους 100 βαθμούς Κελσίου. Και όχι, δεν φταίει ο πυρήνας της Γης.
Η πηγή αυτής της απρόσμενης θερμότητας βρίσκεται πιο κοντά απ’ όσο νομίζεις. Είναι τα ίδια τα πετρώματα. Μέσα στον φλοιό και τον μανδύα της Γης, υπάρχουν στοιχεία όπως το ουράνιο, το θόριο και το κάλιο-40. Αυτά τα ραδιενεργά υλικά, διασπώνται αργά, εκπέμποντας ενέργεια που μετατρέπεται σε θερμότητα.
Καθώς η ενέργεια αυτή απελευθερώνεται, θερμαίνει το περιβάλλον γύρω της. Όχι σταδιακά. Κανονικά. Συστηματικά. Και ασταμάτητα. Για εκατομμύρια χρόνια, οι ίδιες αυτές ατομικές διασπάσεις κρατούν τη Γη ζεστή από μέσα προς τα έξω. Είναι το αόρατο καζάνι που ποτέ δεν σβήνει.
Ο πυρήνας, όσο εντυπωσιακός κι αν είναι, συμμετέχει ελάχιστα σε αυτή τη διαδικασία, τουλάχιστον κοντά στην επιφάνεια. Η περισσότερη θερμότητα που αισθανόμαστε σε βάθος μερικών χιλιομέτρων οφείλεται αποκλειστικά σε ραδιενεργές διασπάσεις, όχι σε λιωμένα μέταλλα ή μάγμα.
Οι ανθρακωρύχοι, οι γεωλόγοι και οι εργαζόμενοι σε βαθιές γεωτρήσεις έχουν την εμπειρία χαραγμένη στο δέρμα τους. Ο ιδρώτας δεν είναι μόνο από την κούραση. Είναι από τη σταθερή, άβολη θερμότητα που ξεχύνεται από τα έγκατα, ακόμη και χωρίς λάβα.
Αυτή η θερμότητα είναι και η βάση της γεωθερμικής ενέργειας. Χωρίς ραδιενεργά πετρώματα, δεν θα υπήρχαν θερμές πηγές, ούτε γκέιζερ, ούτε ενεργά ηφαίστεια. Η Γη θα ήταν ένας παγωμένος βράχος. Κι όμως, χρωστάει την εσωτερική της φωτιά σε κάτι τόσο ταπεινό και αθόρυβο όσο η φυσική ραδιενέργεια.
»»»»»» ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΕΔΩ ««««««
