Τα πάντα είναι άγια στους αγίους, και οι ψυχές τους και τα σώματα. Ο νους τους, όπως ο καθαρός καθρέφτης, καθρέφτιζε μέσα του το φως του Θεού. Και τα σώματά τους φωτίζονταν από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, όπως το πρόσωπο της γης φωτίζεται από την αυγή του ανατέλλοντος ηλίου. Η χάρη του Θεού έχει αγιάσει τα σωματικά ενδύματα των αγίων. Γι’ αυτό τιμούμε τα λείψανα των αγίων ως ναούς του Αγίου Πνεύματος.

Εδώ και 600 χρόνια είναι μαζί μας ένα πολύτιμο δώρο – τα λείψανα του Οσίου Σεργίου. Η ιστορία της εύρεσης των λειψάνων είναι σύντομη. Ο αββάς Σέργιος εμφανίστηκε σε έναν απλό άνθρωπο που ζούσε ευσεβώς κοντά στο μοναστήρι και ζήτησε να μεταφέρει στον ηγούμενο της Μονής, τον Όσιο Νίκονα, το ακόλουθο μήνυμα: «Γιατί τόσο καιρό με αφήνετε σκεπασμένο με χώμα, μέσα στο οποίο το νερό συνθλίβει το σώμα μου». Αυτό σημαίνει ότι η ψυχή που βρίσκεται στον άλλο κόσμο θυμάται το σωματικό ένδυμα που έχει αφήσει στη γη, λες και το είχε βγάλει και το είχε ακουμπήσει εκεί. Πέρα από αυτό, υποδηλώνεται ότι είναι ευάρεστο στον Θεό να φανερώνονται τα λείψανα των αγίων σε εκείνους που ζουν ακόμη στη γη.

Είναι ευάρεστο στον Θεό να φανερώνονται τα λείψανα των αγίων σε εκείνους που ζουν ακόμη στη γη

Επίσης, γνωρίζουμε ότι κατά τη διάρκεια της εύρεσης των λειψάνων του Οσίου ήταν παρόντες όχι μόνο κληρικοί με απλούς ανθρώπους, αλλά και πολλοί ηγεμόνες-πρίγκιπες. Πρώτος μεταξύ αυτών ήταν ο βαφτισιμιός του Οσίου Σεργίου, ο πρίγκιπας του Ζβενίγκοροντ-Γκάλιτς Γιούριϊ Ντμίτριεβιτς, γιος του Δημητρίου Ντονσκόι. Πράγμα που σημαίνει ότι τόσο ο πιο ευγενής άνθρωπος, όσο και ένας απλός και άγνωστος, είναι σε θέση να υποκλιθεί μπροστά στην αγιότητα, συνειδητοποιώντας τη δική του αναξιότητα. Ανοίγοντας το φέρετρο με το σώμα του Οσίου, όλοι ένιωσαν την ευωδία του ανείπωτου μύρου. Το ίδιο το σώμα, ακόμα και τα άμφια παρέμειναν άφθαρτα, παρόλο που το νερό περιέλουζε τον τάφο από όλες τις πλευρές.

Γνωρίζουμε ότι στη συνέχεια ο Όσιος Νίκων του Ράντονεζ αποφάσισε αμέσως, δηλαδή το ίδιο έτος 1422, να ανεγείρει πάνω από τα λείψανα του Οσίου Σεργίου τον λευκό πετρόχτιστο Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας, ο οποίος σώζεται μέχρι σήμερα. Να μην ξεχνάμε ότι για αυτόν ακριβώς τον Ιερό Ναό, ως εγκώμιο στον Όσιο Σέργιο, φιλοτεχνήθηκε η περίφημη εικόνα της Αγίας Τριάδας του Ρουμπλιόφ.

Αυτή είναι εν συντομία ιστορία της εύρεσης των ιερών λειψάνων του Οσίου Σεργίου. Όμως, ουσιαστικά μετά την εύρεση, αρχίζει κάτι πιο μεγαλειώδες: είναι η αμέτρητη, μέσα στους αιώνες, βοήθεια του Οσίου Σεργίου σε όσους πήγαιναν, πηγαίνουν και θα πηγαίνουν να προσκυνήσουν τα άγια λείψανά του. Δεν σας κρύβω ότι ο Κύριος αξίωσε τον γράφοντα αυτές τις γραμμές της ευτυχίας να ζει κοντά στο μοναστήρι του Αγίου Σεργίου, εδώ και σχεδόν 30 χρόνια. Και όλο αυτό το διάστημα παρατηρούμε το τεράστιο έλεος του Θεού που χαρίζεται με τα λείψανα του Οσίου Σεργίου. Κάποιες ιστορίες τις έχουμε περιγράψει, κάποιες άλλες όχι. Τις διηγήθηκαν άνθρωποι με τους οποίους γνωριζόμαστε προσωπικά.

***

Θυμάμαι τη Λυδία Σεργκέγιεβνα. Κάποτε είχε έρθει στο Σέργιεβ Ποσάντ για να πάρει την κόρη της. Εκείνη, έχοντας στραφεί στην πίστη στον Θεό, αποφάσισε να ζήσει κοντά στο μοναστήρι του Οσίου Σεργίου. Η Λυδία Σεργκέγιεβνα, όντας ακόμα μακριά από τον Θεό, ήθελε να την πάρει μακριά από αυτόν τον «σκοταδισμό». Μόλις βρέθηκε στη Λαύρα και μίλησε με έναν από τους πνευματικούς της Λαύρας, στην καρδιά της έγινε μια θαυμαστή αλλαγή, δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια της και αντί να πάρει την κόρη της μακριά, αποφάσισε να ζήσει και η ίδια κοντά στο μοναστήρι του Οσίου Σεργίου.

Μετά από ένα διάστημα, η Λυδία Σεργκέγιεβνα διαγνώστηκε με όγκο στο λαιμό. Οι γιατροί είπαν ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Ο όγκος προκαλούσε ήδη δυσφορία. Και η Λυδία Σεργκέγιεβνα πήγαινε κάθε μέρα στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας, προσευχόταν στον Όσιο Σέργιο από το πρωί μέχρι το βράδυ, ακούγοντας τις ψαλμωδίες των Χαρετισμών.

Περνούσαν οι μέρες. Πλησίαζε η γιορτή του Οσίου Σεργίου. Παραμονές της γιορτής στο μοναστήρι άρχισαν να προσέρχονται αρχιερείς. Για αυτούς, κατά κανόνα, ανοίγουν τα λείψανα του Οσίου στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας. Και να που, αφού οι επίσκοποι προσκύνησαν, ο ιερομόναχος που άνοιγε τα λείψανα κάλεσε ξαφνικά τη Λυδία Σεργκέγιεβνα. Εκείνη πλησίασε και προσκύνησε με τόσο θερμή πίστη και προσευχή, ώστε, όπως έλεγε αργότερα, ράντισε με τα δάκρυά της το κάλυμμα του Οσίου.

Τη νύχτα ο όγκος εξαφανίστηκε σαν να μην υπήρχε. Υποδέχτηκε τη γιορτή του Οσίου Σεργίου εντελώς υγιής

Στη συνέχεια πήγε στην εσπερινή ακολουθία. Όταν έφτασε η ώρα που ο Προεστώς χρίει τους πιστούς με λάδι, πλησίασε και αυτή τον δεσπότη, άνοιξε το λαιμό της, ο οποίος είχε προσβληθεί από όγκο, και ο Δεσπότης, αφού έχρισε το πονεμένο σημείο με αγιασμένο λάδι σε σχήμα σταυρού, είπε: «Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν» (Ματθ. 9, 29). Τη νύχτα ο όγκος εξαφανίστηκε σαν να μην υπήρχε. Η ίδια η Λυδία Σεργκέγιεβνα διηγούταν ότι, όταν ξύπνησε, ένιωσε τη βλέννα να βγαίνει από το στόμα της. Υποδέχτηκε τη γιορτή του Αγίου Σεργίου του Ραντονέζ εντελώς υγιής! Ο καρκίνος δεν υποτροπίασε ποτέ και η ίδια έφυγε από τον επίγειο κόσμο πολλά χρόνια αργότερα, σε προχωρημένη ηλικία (το 2021, στη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού).

***

Τη δική της ιστορία μας διηγήθηκε και η Λουντμίλα, η οποία παρακολουθούσε τα Ανώτερα Θεολογικά Σεμινάρια στη Θεολογική Ακαδημία της Μόσχας. Μεταξύ άλλων ανέφερε ότι για ένα χρονικό διάστημα ζούσε στην πόλη Κρασνοζναμιόνσκ της Περιφέρειας της Μόσχας. Εκεί, το 1994, εξαφανίστηκε οκτώ μηνών κοριτσάκι από οικογένεια γνωστού της αξιωματικού. Το παιδί εξαφανίστηκε από το καροτσάκι έξω από πολυκατάστημα, όπου το είχαν αφήσει για ένα μόλις λεπτό (και αυτό είναι ένα μάθημα για εμάς ότι τα παιδιά, φυσικά, δεν πρέπει να μένουν χωρίς επίβλεψη). Όλοι είχαν εκπλαγεί, καθώς το Κρασνοζναμιόνσκ είναι μια κλειστή στρατιωτική πόλη, στην οποία δεν αναμενόταν να κυκλοφορούν άσχετοι. Η στρατιωτική μονάδα σήμανε συναγερμό, ερευνήθκαν όλα τα υπόγεια, οι σοφίτες, τα διαμερίσματα, αλλά το παιδί δεν βρέθηκε πουθενά.

Η Λιουντμίλα και ο σύζυγός της, συναισθανόμενοι αυτή τη φοβερή συμφορά, πήγαν στη Λαύρα. Είχε ακούσει ότι με τα λείψανα του Αγίου Σεργίου του Ραντονέζ γίνονται εκπληκτικά θαύματα. Εκείνη την εποχή η ίδια δεν εκκλησιαζόταν. Δεν είχε καν συνάψει γάμο με τον άντρα της. Στη Λαύρα πήγε με παντελόνι και βαμμένα χείλη. Αλλά ο Θεός δεν ακούει μόνο εκείνους που έχουν έρθει, αλλά και εκείνους που μόλις μπαίνουν στο δρόμο προς Αυτόν. Η συμπόνια της Λουντμίλας για τους φίλους της ήταν τόσο μεγάλη που προσευχόταν στα λείψανα του Αγίου Σεργίου με όλη την της καρδιά. Ζήτησε να βρεθεί το αγνοούμενο κορίτσι. Και ταυτόχρονα προσευχόταν για τον εαυτό της – στα 35 της χρόνια δεν είχε αποκτήσει παιδιά. Και τι συνέβη στη συνέχεια;

Ο Όσιος Σέργιος της είπε στοργικά: «Λοιπόν, είσαι ικανοποιημένη;» Και εκεί το όραμα τελείωσε

Το επόμενο πρωί, το κλεμμένο κορίτσι το βρήκαν τυλιγμένο σε κουβερτούλα πάνω στο χαλάκι, έξω από το διαμέρισμα των γονιών της. Δεν είχε πάθει τίποτα. Η ίδια η Λουντμίλα σύντομα συνέλαβε. Δύο μήνες αργότερα είδε τον Όσιο Σέργιο σε όραμα. Στα μάτια του υπήρχε τόση καλοσύνη και αγάπη που δεν είχε συναντήσει ποτέ σε κανέναν στη γη. Ο Όσιος Σέργιος της είπε στοργικά: «Λοιπόν, είσαι ικανοποιημένη;» Και εκεί το όραμα τελείωσε. Η Λουντμίλα απέκτησε γιο, τον οποίο ονόμασε Σέργιο προς τιμήν του Οσίου.

(Ακολουθεί συνέχεια…)