Διηγείται ο αρχιερέας Βιατσεσλάβ Κονοβάλοβ:

Μια μέρα είδα μια κοινωνική διαφήμιση στο δρόμο. Ήταν για τον Ελισαβετιανό Παιδικό Ξενώνα. Και από αυτή τη στιγμή, μέσα μου γεννήθηκε μια έντονη επιθυμία να τους τηλεφωνήσω. Ίσως, σκέφτηκα, τελικά, πως θα ζούσα σε μια τέτοια στιγμή, που ο Κύριος μου επέδωσε μια ακόμη ευκαιρία για να υπηρετήσω τους ανθρώπους. Σκεφτόμουν εδώ και πολύ καιρό σε ποιο άλλο ιερό έργο θα μπορούσα να συμμετάσχω, ενθυμούμενος συνεχώς τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: Μιμηθείτε με όπως κι εγώ τον Χριστό (Α, Κορ.4:16). Και τι έκανε ο Χριστός; Θεράπευε. Κι εμείς, ως Χριστιανοί, πρέπει να πάμε εκεί που θα πήγαινε ο Ίδιος ο Χριστός και να Τον υπηρετούμε για τους ανθρώπους. Μόνο, που δυστυχώς, συχνά αυτές οι καλές ευχές παραμένουν αφηρημένες έννοιες. Ή ενσαρκώνονται, αλλά με κάποια σκιά εγωισμού, όταν, για παράδειγμα, προσερχόμαστε στις κοινωνικές υπηρεσίες, για να επιλύσουμε πρώτα απ’ όλα τα ψυχολογικά μας προβλήματα. Αλλά, δεν θα ήθελα να είμαι καθόλου σαν αυτόν τον Λευίτη — τον υπηρέτη του ναού της παραβολής του Καλού Σαμαρείτη! Αλλά συχνά περνάμε από εκείνους, που μπορεί να χρειάζονται περισσότερο την ενθάρρυνση και την πνευματική μας υποστήριξη. Εάν ο Κύριος μας έχει στείλει ένα άτομο στο δρόμο μας, τότε πρέπει με κάποιο τρόπο να συμμετάσχουμε στη ζωή του.

Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, κάλεσα το νοσοκομείο. Κι έτσι σύντομα άρχισα να υπηρετώ εκεί. Ο ναός μου δεν ήταν μακριά από τον ξενώνα, έτσι οι ενορίτες του ναού κι εγώ, αρχίσαμε να επισκεπτόμαστε τον ξενώνα και να επικοινωνούμε με τους υπο κηδεμονίαν τροφίμους.

Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο     

Μόλις αποκτήσαμε μια ενοριακή κατασκήνωση με θαλάμους και την τελευταία ημέρα της βάρδιας αποφασίσαμε να προσκαλέσουμε δύο παιδιά από το ξενώνα — τον Στας και τον Ντίμα. Υπήρχε το αποχαιρετιστήριο πυρ, τραγούδια με συνοδεία κιθάρας και πολλοί νέοι. Για τον Στας και τον Ντίμα, αυτό που αντίκρυσαν ήταν πραγματική γιορτή. Για πρώτη φορά στη ζωή τους, ήταν σε θέση να παραμείνουν σε μια χαλαρή ατμόσφαιρα της κατασκήνωσης και να επικοινωνούν με τους συνομηλίκους τους. Τα παιδιά μας, τους δέχτηκαν ως παλιούς φίλους. Δυστυχώς, ορισμένοι γονείς είναι ενάντια στην επικοινωνία των παιδιών τους με τους ασθενείς του ξενώνα — και όλα αυτά εξαιτίας αυτής της προκατάληψης, ότι ο ξενώνας συνδέεται αναγκαστικά με το θάνατο. Αλλά είναι ακριβώς το αντίθετο:δεν θα βρείτε τόσο πολύ ζωτικό πνεύμα πουθενά, όπως εδώ! Είναι ένα μέρος όπου, αν θέλετε, μπορείτε να πλησιάσετε τον Θεό και να δείτε απίστευτα πράγματα.

Κάποτε, είχαμε ένα ετοιμοθάνατο κοριτσάκι, περίπου πέντε ετών. Και σε κάθε θάλαμο υπήρχε κρεμασμένη μια εικόνα. Μια μέρα, το κορίτσι ζήτησε να αντικαταστήσουν την εικόνα δίπλα της, με την εικόνα του Αγίου Νικολάου του θαυματουργού. Την εικόνα, φυσικά, την έφεραν αμέσως. Τότε, το κορίτσι είπε, ότι ο ίδιος ο Άγιος Νικόλαος ερχόταν σε αυτήν και επικοινωνούσαν μαζί. Πριν πεθάνει, ήταν ήδη εντελώς αναίσθητη και η μητέρα της μου ζήτησε να έρθω και να της δώσω την θεία κοινωνία. Όταν έφτασα, το κορίτσι ήδη ανέκτισε τις αισθήσεις του, κάθισε και κοινώνησε!.. Έφαγα και μίλησα με τους γονείς της! Και τη νύχτα πέθανε … δηλαδή, πήγε στην αιώνια ζωή…

Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο     

Και όχι πολύ καιρό πριν, μας έφεραν, επίσης ένα μικρό κορίτσι, σε σοβαρή κατάσταση. Η θεραπεία του καρκίνου ήταν πολύ επιθετική και η ήδη εύθραυστη υγεία του δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί. Ήταν σε κώμα χωρίς σημάδια ζωής, αλλά ξύπνησε ως εκ θαύματος! Τώρα αναρρώνει, μπορεί ήδη να περπατήσει και να παίξει. Μόλις με ρώτησε στο διάδρομο: Ποιος είσαι; Της είπα: ο πάτερ. Έτσι γνωριστήκαμε. Ένα κορίτσι από μια μουσουλμανική οικογένεια ήρθε με τη μητέρα του, οπότε, φυσικά, δεν υπήρξε καμία μύηση, απλά απλή ανθρώπινη επικοινωνία. Πρόσφατα είχαμε τη φιλανθρωπική εκδήλωση «Λευκό λουλούδι», τη θεσπίσαμε στο ναό. Η μαμά και η κόρη αποφάσισαν να έρθουν σε εμάς — να δουν το ναό και να επισκεφθούν την εκδήλωση. Εάν είναι φυσιολογικό για εμάς, τους χριστιανούς, να πάμε, για παράδειγμα, σε μια εκδρομή σε ένα τζαμί, σε αντίθεση οι μουσουλμάνοι είναι πιο αυστηροί σε αυτό το θέμα. Και το ότι αποφάσισαν να πάνε, νομίζω ότι σημαίνει επίσης κάτι…

Το πιο δύσκολο πράγμα στη διακονία, είναι μια συνομιλία με τους γονείς. Μερικές φορές απορρίπτουν την επικοινωνία με τον ιερέα, θεωρώντας τον πρακτικά ως εκπρόσωπο του Θεού, για τον Οποίο έχουν πολλές ερωτήσεις. Η πιο συχνή ερώτηση είναι: αν υπάρχει ο Θεός, τότε γιατί εγώ είμαι εδώ; Είναι σχεδόν αδύνατο να απαντηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε οι λέξεις να γίνονται αποδεκτές με κάποιο τρόπο από τον ερωτώμενο, ειδικά για ένα άτομο απ’ έξω, που δεν έχει περάσει ποτέ από όλα αυτά. Αλλά, νομίζω, ότι ένα άλλο θαύμα είναι ότι σχεδόν όλοι οι γονείς μας, τελικά συνειδητοποίησαν κάτι για την κατάστασή τους — και την αποδέχτηκαν.

Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο     

Μια ζωή δεν αρκεί για να κατανοήσουμε το Ευαγγέλιο. Μπορούμε να το γνωρίσουμε από καρδιάς, αλλά καταλαβαίνουμε όλο και κάτι περισσότερο σε κάθε ανάγνωση, εφόσον είμαστε έτοιμοι γι αυτό. Μετά την εμπειρία της διακονίας σε έναν ξενώνα, σχεδόν κάθε ευαγγελική σκέψη γίνεται αντιληπτή διαφορετικά, ήτοι πιο βαθιά. Και τι θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό για έναν Χριστιανό; Μετά από όλα, το στόμα μιλάει από το περίσσευμα της καρδιάς (Ματθ. Κεφ 12:34). Θα ευχόμουν, οι Χριστιανοί να επιθυμούν ειλικρινά να ακολουθήσουν τα βήματα του Χριστού. Μόνο κάτω από τη διακονία των άλλων, μπορούμε να γίνουμε τουλάχιστον λίγο σαν τον Κύριο.