Τὸ ἁγνὸ καὶ μαλακὸ κερὶ συμβολίζει τὸ εὔπλαστο τῆς ψυχῆς μας.
Ὅπως τὸ κερὶ λειώνει ἀθόρυβα καὶ φωτίζει, ἔτσι καὶ ἐμεῖς, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, θὰ πρέπει νὰ «λειώνουμε» μέχρι τελευταίας πνοῆς, θυσιαζόμενοι γιὰ τὸν πλησίον μας.
Νὰ φωτίζουμε καὶ νὰ εὐεργετοῦμε τοὺς γύρω μας ἀθόρυβα καὶ χωρὶς ἐπίδειξη, γιὰ χάρη τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ μας.
Τὸ κερὶ ποὺ βρίσκεται στὸ παγκάρι τοῦ Ναοῦ, συμβολίζει ἀκόμη τὸν «νεκρὸ» ἑαυτό μας.
Ὅταν τὸ βάζουμε ὄρθιο καὶ ἀναμμένο πάνω στὸ μανουάλι, σύμβολο τοῦ Ἀναστημένου Ἰησοῦ, ὁμολογοῦμε καὶ τὴν ἰδική μας ἀνάσταση.
Ἐνῶ κάποτε ἤμαστε πνευματικὰ «νεκροί», ὁ Χριστὸς μᾶς ἀνέστησε καὶ γίναμε φῶτα Χριστοῦ: «Ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ» (Ἐφεσ. β΄ 5).
Μὲ τὰ κεριὰ στὴν Κηδεία, στὰ Μνημόσυνα καὶ στὰ Κόλλυβα, ὁμολογοῦμε τὴν πίστη μας στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν μας.
Μὲ τὴν καθαρὴ λαμπάδα ποὺ κρατᾶμε τὸ Πάσχα, ὁμολογοῦμε καὶ τὴν ἰδική μας «ἐν Χριστῷ» ἀνάσταση. Οἱ ἄπιστοι, οἱ ἄθεοι καὶ οἱ ἀμετανόητοι δὲν ὠφελοῦνται ἀπὸ μιὰ τέτοια ὁμολογία, γιατὶ εἶναι πνευματικὰ νεκροί.
Μὲ τὴν ἀναμμένη λαμπάδα στὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, ὁμολογοῦμε τὴν πνευματικὴ ἀνάσταση τοῦ βαπτιζομένου. Τάφηκε μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ μέσα στὴν κολυμβήθρα καὶ ἀναστήθηκε μαζί Του.
Μὲ τὶς ἀναμμένες λαμπάδες στὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου, ὁμολογοῦμε ὅτι ὅπως φωτίζουν οἱ καθαρὲς λαμπάδες, ἔτσι καὶ ἐμεῖς, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, θὰ σταθοῦμε φωτεινὰ παραδείγματα τῶν παιδιῶν μας καὶ δὲν θὰ προδώσουμε τὴν τιμιότητα τοῦ Γάμου μας
Καθαρὸ κερὶ ἢ παραφίνη;
Ὁ Θεὸς ζητᾶ νὰ τοῦ προσφέρουμε τὰ πιὸ ἁγνὰ καὶ καθαρά. Ἔτσι καὶ τὸ κερὶ ἢ ἡ λαμπάδα πρέπει νὰ εἶναι κατασκευασμένα ἀπὸ καθαρὸ μελισσοκέρι.
Δυστυχῶς, ἡ ἐμπορευματοποίηση τῶν πάντων εἶχε ἐπίδραση καὶ στὴν κατασκευὴ τοῦ κεριοῦ. Ἂς φροντίζουμε κατὰ τὸ δυνατὸν νὰ χρησιμοποιοῦμε καθαρὸ κερὶ στὸ σπίτι μας. Ἀλλά, καὶ οἱ Ἱερεῖς νὰ ἔχουν στὸ παγκάρι τοῦ Ναοῦ καὶ νὰ χρησιμοποιοῦν στὸ Ἱερὸ Βῆμα ἁγνὸ κερί.
Τὸ ἄναμμα πολλῶν κεριῶν φέρνει καλύτερα ἀποτελέσματα;
Ἡ συνήθεια νὰ ἀνάβουμε πολλὰ κεριὰ εἶναι μιὰ λανθασμένη νοοτροπία καὶ δημιουργεῖ συχνὰ προβλήματα. Ἕνα ἢ δύο κεριὰ εἶναι ὑπὲρ ἀρκετὰ γιὰ τοὺς ζωντανοὺς καὶ τὶς ψυχές.
Ὅταν τὰ ἀνάβουμε μὲ πολλὴ εὐλάβεια, προσευχόμενοι μποροῦμε νὰ λέμε:
«Χριστέ μου, Σὺ εἶσαι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου. Βοήθησέ με, ὥστε καὶ ἡ ζωή μου νὰ λειώνει ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον μου καὶ νὰ φωτίζει σὰν τὸ ταπεινὸ φῶς αὐτοῦ τοῦ κεριοῦ».
Ἢ πιὸ ἁπλᾶ:
«Κύριε, φώτιζε ὅλα τὰ ἀδέλφια μου καὶ τοὺς συγγενεῖς μου καὶ συγχώρησε τὶς ψυχὲς τῶν κεκοιμημένων ἀδελφῶν μου».
Ἂς προσέξουμε τὸν τρόπο τῆς ζωῆς μας, γιατὶ ὅσα κεριὰ καὶ λαμπάδες μέχρι τὸ ἀνάστημά μας κι’ ἂν ἀνάψουμε, δὲν μᾶς σώζουν, ἂν δὲν ζοῦμε μὲ Μετάνοια, μὲ Ἐξομολόγηση, μὲ Προσευχή, μὲ τὴν Θεία Κοινωνία.
Πρεσβυτέρου Γεωργίου Ἀ. Καλποῦζου, Συμβουλευτικὸ Ἐγχειρίδιο Ὀρθοδόξου Λατρευτικῆς Ζωῆς (Αὐτονόητα, ἀλλὰ τόσο ἄγνωστα θέματα), ἐκδόσεις «Φωτοδότες», σελ. 8-10, Ἀθήνα 2008.
Πηγή: oikohouse
