Αγαπητοί Αναγνώστες, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η εβδομάδα πριν από τη Μεγάλη Εβδομάδα είναι γνωστή ως «Βουβή» Εβδομάδα.
Είναι η τελευταία εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και αποτελεί μια περίοδο ιδιαίτερης κατανύξεως, περισυλλογής και πνευματικής σιωπής. Η Εκκλησία αυτή την εβδομάδα δεν τελεί πλέον τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου, καθώς αυτοί ολοκληρώνονται την προηγούμενη Παρασκευή με τον Ακάθιστο Ύμνο. Οι Προηγιασμένες Θείες Λειτουργίες τελούνται κανονικά, όμως το πνεύμα της εβδομάδας είναι ιδιαίτερα κατανυκτικό και σιωπηλό, καθώς οδηγούμαστε στα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδος, σταδιακά στο μυστήριο του Σταυρού και της Αναστάσεως δηλαδή.
Το ιδιαίτερο θέμα που κινείται όλη η υμνολογία αυτής της εβδομάδος αντλείται και εμπνέεται από το ανάγνωσμα μιας κατεξοχήν δυνατής και συγκλονιστικής ευαγγελικής περικοπής: την Παραβολή του Πλουσίου και του Λαζάρου (Λουκ. 16, 19-31). Η Εκκλησία την προβάλλει προς το τέλος της νηστείας για να ταρακουνήσει τη συνείδησή μας, να μας αφυπνίσει και να μας προετοιμάσει ουσιαστικά για τη συνάντησή μας με τον Εσταυρωμένο και Αναστημένο Χριστό.
Η Βουβή Εβδομάδα είναι «βουβή», όχι επειδή δεν υπάρχει προσευχή ή λατρεία, αλλά διότι καλούμαστε να σιωπήσουμε τα εξωτερικά και εσωτερικά μας πάθη. Να πάψουμε την πολυλογία, την αργολογία, την κατάκριση και τον θόρυβο της καθημερινότητάς μας. Είναι η σιωπή που προετοιμάζει την καρδιά να ακούσει τη φωνή του Θεού. Μέσα σε αυτή τη σιωπή ακούγεται πιο καθαρά η κραυγή του Λαζάρου. Ένας φτωχός, άρρωστος, περιφρονημένος άνθρωπος, που «επεθύμει χορτασθήναι από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης του πλουσίου» (Λουκ. 16,21). Όμως δεν ακουγόταν, γιατί ο πλούσιος είχε βουλώσει τα αυτιά του με τον ήχο της πολυτέλειας και της φιληδονίας. Από την άλλη ποτέ ο Λάζαρος δεν βαρυγκώμησε με την κατάστασή του, ούτε ακόμη όταν τα σκυλιά του έγλυφαν τις πληγές και γι αυτό στο τέλος σώθηκε και βρισκόταν στην ασφαλή αγκαλιά του Αβραάμ.
Ο πλούσιος της παραβολής είναι ο άνθρωπος που δεν έμαθε να σταματά. Να κάνει παύση και να ακούσει. Ο Λάζαρος ήταν καθημερινά μπροστά του, όμως παρέμενε αόρατος. Ο πλούσιος, βυθισμένος στη φαντασίωση της αυτάρκειας, δεν σιώπησε ποτέ για να ακούσει τη φωνή της ανάγκης του αδελφού και να συνδράμει και να απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο. Γι’ αυτό και στην αιωνιότητα, ο ρόλος αντιστρέφεται: ο πλούσιος γίνεται εκείνος που φωνάζει — «πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με!» — όμως η φωνή του δεν εισακούεται πια. Είναι μια φωνή που έρχεται καθυστερημένα, μετά τον θάνατο, όταν η ζωή είχε ήδη τελειώσει και ως γνωστόν «στον Άδη δεν υπάρχει μετάνοια…»!
Η Εκκλησία κατά τη Βουβή Εβδομάδα, γίνεται η φωνή του Λαζάρου, του ταπεινού, του πονεμένου, του αγνοημένου. Καλεί κάθε πιστό να δει τον «Λάζαρο» που υπάρχει γύρω του — στην οικογένεια, στην ενορία, στη γειτονιά του, ακόμα και μέσα στην ίδια του την ψυχή. Γιατί ο πνευματικός «Λάζαρος» μπορεί να είναι και η πληγωμένη μας συνείδηση, η πείνα για Θεό, η φτώχεια της καρδιάς μας. Η Εκκλησία δεν μας καλεί μόνο να θρηνήσουμε, αλλά να μετανοήσουμε. Μας καλεί να ανοίξουμε τα μάτια μας, να δούμε τον άλλο, να δούμε τον Χριστό στο πρόσωπο του κάθε πονεμένου.
Επίσης μας καλεί να βγάλουμε και τον «πλούσιο» από μέσα μας! Γιατί μη νομίζει κανείς ότι μόνο η διαχείριση του πλούτου μας ταυτίζει μαζί του και άρα αν δεν διαθέτουμε δεν μας αφορά! Το φρόνημα του πλουσίου στην πολυτέλεια και στην προσκόλληση στις ηδονές αφορούν και τα απλά και καθημερινά πράγματα που πολλές φορές δεν το φανταζόμαστε! Κάποτε ένας μοναχός στο Άγιο Όρος ενώ ψυχορραγούσε ο θάνατος δεν ερχόταν! Τελικά αποδείχθηκε ότι είχε προσκολληθεί σε κάτι φασολάκια που είχε φυτέψει και η έννοια του ήταν όλη εκεί! Το ίδιο νόημα είχε και η σκηνή στο Σινά του Αγίου Παϊσίου που έσπασε το ξυπνητήρι! Δεν μας απομακρύνει μόνο ο πλούτος λοιπόν αλλά κάθε τι που βάζουμε στη θέση του Θεού στη ζωή μας ακόμη και αν είναι ευτελές.
Η Βουβή Εβδομάδα είναι η είσοδος στο μυστήριο του Σταυρού. Είναι η εβδομάδα όπου η Εκκλησία μας «κρατά την ανάσα της» πριν μπει στο Άγιο Πάθος. Μέσα από τη σιωπή, μέσα από τη μετάνοια, μέσα από την παραβολή του Πλουσίου και του Λαζάρου, καλούμαστε να κάνουμε μία επιλογή: να ζήσουμε με κλειστά μάτια και αυτιά, σαν τον πλούσιο, ή να ζήσουμε με καρδιά ταπεινή και ανοιχτή, σαν τον Λάζαρο.
Αγαπητοί Αναγνώστες, ας προσευχηθούμε, λοιπόν, αυτή την εβδομάδα, όχι με λόγια πολλά, αλλά με καρδιά σιωπηλή και μετανοημένη. Για να μπορέσουμε, τη νύχτα της Αναστάσεως, να αναφωνήσουμε με καθαρή φωνή: Χριστός Ανέστη! – όχι σαν τύποι, αλλά σαν άνθρωποι που ξύπνησαν από τον λήθαργο του εγώ και του πλούτου αυτού του κόσμου.
π. Αντώνιος Χρήστου – euxh.gr
»»»»»» ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΕΔΩ ««««««
