Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
Ο Γάμος το Μέγα Μυστήριον – Β’ Μέρος
…(συνέχεια από το Α’ Μέρος)
Δεύτερον, ο γάμος είναι μια πορεία αγάπης. Είναι δημιουργία ενός καινούργιου ανθρώπου, “έσονται εις σάρκα μίαν”, λέει το Ευαγγέλιο. Ενώνει ο Θεός δύο ανθρώπους και τους κάνει ένα. Από την ένωση των δύο που αποφασίζουν να συγχρονίσουν τα βήματα τους και να συναρμονίσουν τους κτύπους των καρδιών τους, βγαίνει ένας άνθρωπος. Με την βαθιά και πηγαία αγάπη, ο ένας είναι μια παρουσία, μια ζωντανή πραγματικότης μέσα στην καρδιά του άλλου.
Είμαι παντρεμένος σημαίνει πως δεν μπορώ να ζήσω ούτε μία ημέρα, ούτε καν λίγες στιγμές αν είναι δυνατόν, χωρίς τον σύντροφο της ζωής μου. Ο άνδρας μου, η γυναίκα μου, είναι ένα κομμάτι του είναι μου, της σάρκας μου, της ψυχής μου, είναι συμπλήρωμά μου. Αποτελεί την απασχόληση του μυαλού μου. Αποτελεί τον λόγο, για τον οποίο νιώθω να χτυπάει η καρδιά μου.
“Τί κάνεις;”, ρώτησαν κάποτε έναν μυθιστοριογράφο. Εκείνος παραξενεύθηκε. “Τί κάνω; Παράξενο ερώτημα. Μα αγαπώ την Όλγα την γυναίκα μου”. Ζει ο άνδρας για να αγαπά την γυναίκα του. Ζει η γυναίκα για να αγαπά τον άνδρα της.
Το βασικότερο στον γάμο είναι η αγάπη. “Καμιά θάλασσα και κανένα βουνό, κανένας τόπος και χρόνος, καμιά πικρή γλώσσα δεν θα μπορέσουν να μας χωρίσουν”, έλεγε κάποιος που αγαπούσε την γυναίκα του.
“Αν μπορείς παρ’ τον”, έλεγε μια άλλη, “¨τον έχω κρυμμένο μέσα στην καρδιά μου”. Τον ζητούσαν να τον δικάσουν μετά από μια συκοφαντία και εκείνος κρυβόταν.
Γάμος, λοιπόν, σημαίνει ένωση σε ένα. Ο Θεός απεχθάνεται τη διάζευξη και το διαζύγιο. Θέλει την αδιάσπαστη ενότητα. Δεν κάνω τίποτα που δεν θέλει. Είμαι δεμένος μαζί της. Είμαι δεμένη μαζί του. Ζω για τον άλλον, γι’ αυτό ανέχομαι τα ελαττώματά του. Όποιος δεν μπορεί να ανεχθεί τον άλλον, δεν μπορεί να παντρευτεί.
Τί θέλει ο σύντροφός μου; Τί τον ενδιαφέρει; Τί τον ευχαριστεί; Αυτό πρέπει να ευχαριστεί, να ενδιαφέρει, να απασχολεί και εμένα. Αναζητώ αφορμές για να δώσω μικροχαρές. Σήμερα πώς θα δώσω χαρά στον άνδρα μου, στην γυναίκα μου, είναι το ερώτημα που θέτει στον εαυτό του κάθε μέρα ο παντρεμένος άνθρωπος. Αν χρειασθεί να υποχωρήσει, υποχωρεί. Εκείνος που αγαπά κοιμάται τελευταίος και σηκώνεται το πρωί πρώτος. Τους γονείς του άλλου τους βλέπει σαν δικούς του γονείς, με αφοσίωση, με στοργή.
Η γυναίκα είναι η καρδιά. Ο άνδρας είναι η “κεφαλή”. Νάζια, πείσματα, γκρίνιες είναι τσεκούρια που σπάνε το δένδρο της συζυγικής ευτυχίας. Η γυναίκα είναι η καρδιά που αγαπά. Στις δυσκολίες του ανδρός στέκεται όρθια. Στις στιγμές της χαράς του, προσπαθεί να τον ανυψώσει περισσότερο. Στις στιγμές της θλίψης του, στέκεται σαν ένας κόσμος υπέροχος και γαλήνιος για να του προσφέρει γαλήνη.
Ο άνδρας πρέπει να θυμάται ότι η γυναίκα του είναι αυτή, την οποία εμπιστεύθηκε ο Θεός στα χέρια του. Η γυναίκα του είναι μία ψυχή που του την έδωσε ο Θεός για να την επιστρέψει σε Εκείνον. Την αγαπάει την γυναίκα του όπως αγαπάει ο Χριστός την εκκλησία του. Την προστατεύει, την περιποιείται, της παρέχει ασφάλεια, ιδιαίτερα όταν είναι στεναχωρημένη, όταν είναι άρρωστη. Πληγώνεται η γυναικεία ψυχή, μικροψυχεί, μεταβάλλεται πολύ εύκολα, απελπίζεται ξαφνικά. Γι’ αυτό ο άνδρας πρέπει να στέκεται γεμάτος αγάπη και τρυφερότητα, ώστε να γίνει ο θησαυρός της.
Ο γάμος είναι μια βαρκούλα που πλέει μέσα στα κύματα, ανάμεσα σε βράχια. Λίγα άμα δεν προσέξεις, θα γίνει συντρίμμια.
(συνεχίζεται στο Γ’ Μέρος)…
