Από τα βράχια ξεφυτρώνουν κυπαρίσσια, υψώνονται λες και προσπαθούν να αγγίξουν τον ουρανό. Ελιές, φιστικιές, κερασιές και άλλα καρποφόρα δέντρα ευδοκιμούν σε μια γη που άλλοτε ήταν άγονη και σήμερα μοιάζει με επίγειο παράδεισο.
Στον τόπο αυτό επέλεξε να ενταφιαστεί ο γέροντας Παΐσιος, ο Αγιορείτης μοναχός που ενώ βρισκόταν ακόμη στη ζωή καθιερώθηκε ως άγιος στις ψυχές και τις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων.
Του Θάνου Χερχελετζή
Η γη της Σουρωτής, περίπου 30 χιλιόμετρα ανατολικά από την πόλη της Θεσσαλονίκης, φιλοξενεί στα σπλάχνα της τον άνθρωπο που με σκληρό πνευματικό αγώνα και αδιάκοπη προσευχή έλαβε Θεία χάρη και χρίστηκε «στρατιώτης» της Εκκλησίας του Χριστού. Τον μοναχό που έγινε «ασυρματιστής» του Θεού και μεσιτεύει τις παρακλήσεις και τις προσευχές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Πέρασαν επτά χρόνια από την απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να αναγράψει στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας το όνομα του Αγιορείτη μοναχού (13 Ιανουαρίου 2015) και 28 χρόνια από την κοίμησή του (12 Ιουλίου 1994) και ο άγονος τόπος μοιάζει όσο ποτέ άλλοτε με επίγειο παράδεισο. Ο επισκέπτης νιώθει ζωντανή την παρουσία του γέροντα Παΐσιου, αισθάνεται την ευλογία του νέου αγίου των Ορθοδόξων Χριστιανών και εναποθέτει ελπίδες πάνω στο λιτό μνήμα του.
Πριν από μισό αιώνα θα θεωρούνταν τρελός όποιος τολμούσε να σκεφτεί πως στην πλαγιά του όρους Κάλαυρου, ελάχιστα χιλιόμετρα πριν από τη Σουρωτή, θα μπορούσαν να φυτρώσουν ελιές, καρποφόρα δέντρα και αρωματικά λουλούδια. Στην περιοχή ευδοκιμούσαν μόνο πουρνάρια, ασβεστόπετρες και από τις πηγές ανάβλυζε υφάλμυρο νερό.
Παρόλα αυτά, ο όσιος Παΐσιος επέλεξε τον τόπο αυτό το 1967 για να δημιουργηθεί εκεί ιερό ησυχαστήριο και να εγκατασταθούν μοναχές. Η τοποθεσία τού άρεσε γιατί θεώρησε πως έχει καλό κλίμα. «Όπου δεις προσήλιο, άσπρη πέτρα και χαμηλά πουρνάρια ο τόπος είναι υγιεινότατος», έγραψε μετά από καιρό σε επιστολή του και συμπλήρωσε: «Ένας τόπος τί να σας πω! Να δείτε τι θα γίνει εκεί πέρα! Παράδεισος θα γίνει!». Και με την ευλογία του δημιουργήθηκε τα χρόνια που ακολούθησαν ο επίγειος παράδεισος.
Η αρχή για την εγκαθίδρυση του μοναστηριού έγινε τον Αύγουστο του 1966. Εκείνη την περίοδο ο γέροντας Παΐσιος αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας και βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη για να υποβληθεί σε ιατρικές εξετάσεις.
Τότε τον συνάντησε για πρώτη φορά ο αρχιμανδρίτης Πολύκαρπος, «ποιμένας» μιας μικρής ομάδας πνευματικών αδελφών, που επιθυμούσαν να ακολουθήσουν τον μοναχικό βίο. Ο αρχιμανδρίτης έφερε σε επαφή τις αδελφές με τον Αγιορείτη μοναχό.
Οι γιατροί έκριναν πως ο Γέροντας έπρεπε να χειρουργηθεί. Όσο χρονικό διάστημα νοσηλευόταν οι αδελφές τον επισκεπτόταν σε καθημερινή βάση, ενώ όταν βγήκε από το νοσοκομείο ανέλαβαν την φροντίδα του μέχρι που ανάρρωσε πλήρως και ήταν σε θέση να επιστρέψει στο Άγιον Όρος.
Ο φωτισμένος μοναχός αναγνωρίζοντας την προσφορά των αδελφών είπε: «Μόλις βγω από το νοσοκομείο θα φυτρώσει το μοναστήρι σαν μανιτάρι, σε ένα χρόνο θα είστε στο μοναστήρι». Έτσι και έγινε…!
Ήταν 14 Απριλίου του 1967 όταν μπήκε ο πρώτος θεμέλιος λίθος για να ανεγερθεί το Ιερό Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος».
Αρχικά χτίστηκε ένας μικρός ναός με τρούλο που αφιερώθηκε στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο. Ταυτόχρονα, ανατολικά του ναού, χτίστηκε το πρώτο κτίριο της Μονής. Περιελάμβανε 16 κελιά, Τράπεζα και μαγειρείο. Λίγο αργότερα έγινε ο πρώτος ξενώνας. Στις 24 Οκτωβρίου 1967 εγκαταστάθηκαν στο μοναστήρι οι πρώτες αδελφές και στις 26 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Δημητρίου, τελέστηκε σε κλίμα κατάνυξης και συγκίνησης η πρώτη Θεία Λειτουργία. Η ευθύνη του νεοσύστατου κοινοβίου ανατέθηκε με ομόφωνη απόφαση των αδελφών στην μέχρι σήμερα Γερόντισσα Φιλοθέη.
Δύο μήνες μετά, τον Δεκέμβριο του 1967, ο Όσιος Παΐσιος μετέβη από το Άγιον Όρος στη νέα Μονή, όπου και διέμεινε για δύο μήνες. Στόχο είχε να βοηθήσει στην οργάνωση του κοινοβίου σύμφωνα με την πατερική μοναστική παράδοση.
Σε πρώτη φάση καθόρισε το πρόγραμμα της κοινοβιακής ζωής και την τάξη των ιερών Ακολουθιών σύμφωνα με το Αγιορείτικο Τυπικό. Παράλληλα, δίδαξε στις αδελφές την πνευματική εργασία του μοναχού. Επέμενε ότι χρειάζεται να καλλιεργήσουν την αγάπη, το φιλότιμο και τη θυσία, την ευλάβεια και την πνευματική ευαισθησία.
Μετά την δίμηνη παραμονή του στο νεοσύστατο Ιερό Ησυχαστήριο ο γέροντας Παΐσιος επέστρεψε στο Άγιον Όρος.
Ο μόχθος κι ο ανθρώπινος ιδρώτας
Οι αδελφές που πρώτες εγκαταστάθηκαν στη Μονή αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες. Εργάστηκαν σκληρά για να μετατραπεί η άγονη γη σε γόνιμη.
Πρώτο μέλημα των αδελφών ήταν να εξασφαλίσουν για το μοναστήρι πόσιμο νερό, καθώς από μια πηγή που υπήρχε στην περιοχή ανάβλυζε υφάλμυρο. Μετά από προσπάθειες και αγώνες οι μοναχές κατάφεραν το 1973 να συνδεθεί η Μονή με το δίκτυο ύδρευσης της Σουρωτής.
Οι μοναχές πήραν στα χέρια κασμάδες και σκαπτικά εργαλεία για να φτιάξουν δρόμο. Έσπασαν πέτρες και μετέφεραν χώμα για να δημιουργήσουν καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Αυτές έχτισαν τα περισσότερα κτίρια της Μονής. Για να γίνουν οι οικοδομικές εργασίες εργαζόταν μόνο ένας μάστορας, τον οποίο βοηθούσαν όλες οι αδελφές εκτελώντας μάλιστα εργασίες που κάνει ένα ολόκληρο οικοδομικό συνεργείο!
Ο Όσιος Παΐσιος από την ημέρα που η Μονή ιδρύθηκε ως και την κοίμησή του στήριζε πνευματικά και καθοδηγούσε διακριτικά το κοινόβιο. Άλλοτε έστελνε επιστολές προς την ηγουμένη ή τις αδελφές και άλλοτε πραγματοποιούσε επισκέψεις. Ακόμη και σήμερα το κοινόβιο πορεύεται με την καθοδήγηση του νεότερου Αγίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας μέσα από τους λόγους, τις επιστολές και τα έργα του που άφησε ως πνευματική παρακαταθήκη.
Ο τάφος του οσίου Παΐσιου
Το Νοέμβριο του 1993 οι γιατροί διέγνωσαν στον γέροντα Παΐσιο σοβαρή μορφή καρκίνου. Υποβλήθηκε σε ακτινοβολίες και έκανε εγχείρηση. Ενώ ένιωσε ότι πλησίαζε προς το τέλος της παρουσίας του στη Γη είπε στη Γερόντισσα Φιλοθέη να ζητήσει την ευλογία του μητροπολίτη Κασσανδρείας για να ενταφιαστεί στο Ησυχαστήριο στην περίπτωση που δεν θα μπορούσε τελικά να επιστρέψει στο Άγιον Όρος. Ο μακαριστός μητροπολίτης Συνέσιος είπε: «Και βέβαια, αφού είναι πρωτοπόρος και κτήτορας της Μονής».
Τον Ιούνιο του 1994 στη Σύναξη της Αδελφότητας ο όσιος Παΐσιος έδωσε σε μια αδελφή να διαβάσει μερικούς στίχους που ο ίδιος είχε γράψει νωρίτερα. Εξέφραζε την επιθυμία να ταφεί στο μοναστήρι και ζήτησε το κείμενο να χαραχθεί σε μαρμάρινη πλάκα που επίσης ο ίδιος σχεδίασε. Όταν η πλάκα έγινε και την είδε είπε στις αδελφές να τοποθετηθεί πάνω στον τάφο του.
«Εδώ τελειώνει η ζωή, εδώ και η πνοή μου, εδώ το σώμα θα θαφτή, θα χαίρη κι η ψυχή μου. Ο Άγιός μου κατοικεί, αυτό είναι τιμή μου. Πιστεύω αυτός θα λυπηθή την άθλια ψυχή μου. Θα εύχεται στον Λυτρωτή να ΄χω την Παναγιά μαζί μου. Μοναχός Παΐσιος Αγιορείτης», αναγράφεται πάνω στην πλάκα.
Ο Όσιος Παΐσιος έδωσε ακόμη οδηγίες στις μοναχές πως θα γίνει ο τάφος του. Λιτός και απλός, όπως είναι οι τάφοι στο Άγιον Όρος. Επίσης, εξέφρασε την επιθυμία η Εξόδιος Ακολουθία να τελεσθεί στο Παρεκκλήσιο των Αρχαγγέλων, παρουσία μόνο της Αδελφότητας, από τον εφημέριο του Ησυχαστηρίου, π. Νικόλαο Στάθη.
Ο Γέροντας κοιμήθηκε το πρωί της 12ης Ιουλίου του 1994. Μετά από ολονύκτια Αγρυπνία τελέστηκε η Εξόδιος Ακολουθία και ετάφη πίσω από το Ιερό του ναού του Αγίου Αρσενίου. Κάθε χρόνο από τότε η μνήμη του τιμάται στις 12 Ιουλίου. Από την παραμονή χιλιάδες πιστοί συρρέουν στο μοναστήρι, προστρέχουν σε αυτόν, προσκυνούν στον τάφο του αποθέτοντας εκεί τον πόνο και τα προβλήματά τους και ζητούν να τους βοηθήσει.
Άγιος Αρσένιος: Ο «νονός» του Γέροντα Παΐσιου
Το 1970 ο Γέροντας Παΐσιος μετέφερε στο Ιερό Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» ότι πολυτιμότερο είχε, τα ιερά λείψανα του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη. Το 1958 έκανε την ανακομιδή στην Κέρκυρα όπου είχε ενταφιάστηκε και τα μετέφερε στην Κόνιτσα.
Όταν έγινε η μεταφορά των λειψάνων στο μοναστήρι της Σουρωτής ο Άγιος Αρσένιος ακόμη δεν είχε αγιοκαταταχθεί. Το όνομά του γράφτηκε στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στις 11 Φεβρουαρίου του 1986.
Όσοι τον γνώριζαν όμως τον θεωρούσαν Άγιο και μετά την κοίμησή του, στις 10 Νοεμβρίου 1924, τιμούσαν την μνήμη του κάθε Νοέμβριο με ευλάβεια και με την ελπίδα ότι θα πάρει τη θέση του στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας. Του αποδίδονται πολλά θαύματα τόσο εν ζωή, όσο και μετά την κοίμησή του.
Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης είχε βαπτίσει τον Γέροντα Παΐσιο και μάλιστα του έδωσε το όνομά του. Προβλέποντας ότι θα γίνει καλόγερος δεν του έδωσε το όνομα που ήθελαν οι γονείς του, αλλά το δικό του, λέγοντας: «Εσείς καλώς θέλετε να αφήσετε άνθρωπο στο πόδι του παππού, εγώ δεν θέλω να αφήσω καλόγερο στο πόδι μου;».
Ο γέροντας Παΐσιος έγραψε τον βίο του Αγίου Αρσενίου μετά από πολυετή έρευνα που έκανε. Αφού αγιοκατατάχθηκε το 1986 στη Μονή της Σουρωτής ανεγέρθηκε ναός προς τιμή του, που σήμερα αποτελεί και το Καθολικό του μοναστηριού.
ΓΙΑ ΒΙΒΛΙΑ & ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΔΕΙΤΕ: >> ΕΔΩ
»»»»»» ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΕΔΩ ««««««
