Όταν η μητέρα του μικρού Γιώργου, το όνομα της οποίας δεν θα αναφέρω μετά από επιθυμία της, έδειξε σε μένα και τη γιαγιά μου τις προθανάτιες σημειώσεις του που είχε γράψει στο ημερολόγιό του, η καρδιά μου ράγισε. Με κομμένη την ανάσα και καταπίνοντας τα δάκρυά μου, δεν ήξερα πώς να μιλήσω σε αυτή τη δυστυχισμένη γυναίκα. Συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την Πρόνοια του Θεού.

***

03.11.1999

Γεια σου, αγγελούδι μου…. Έτσι θα σε προσφωνώ. Ξέρω ότι με αγαπάς. Δεν αισθάνομαι καλά. Με πήγαν στο γιατρό σήμερα και έκλαψα πολύ. Φοβάμαι τόσο πολύ τις ενέσεις. Μου είπαν ότι πρέπει να μου τις επαναλάβουν μερικές φορές ακόμα. Θέλω ο μπαμπάς μου και η μαμά μου να μην έχουν άγχος. Σήμερα είδα τη μαμά μου να κλαίει. Σε παρακαλώ, αγγελούδι μου, ας μην ξανακλάψει ποτέ. Δεν θέλω τίποτα άλλο. Φιλώ τα χνουδωτά σου φτερουδάκια.

Δικός σου Γιώργος…

08.11.1999

Σε ευχαριστώ που με βοήθησες και αρρώστησα από αυτήν την αρρώστια, αλλιώς κανείς δεν θα έπαιζε μαζί μου

Γεια σου, αγγελούδι μου. Ξέρεις, μου έλειψες. Είμαι τόσο ευτυχισμένος. Άκουσα ότι έχω κάποια ασθένεια που έχει το όνομα ενός θαλάσσιου ζώου – καρκίνο. Με το που μας το είπαν αυτό οι γιατροί, όλα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο… Όλοι μού φέρνουν καραμέλες, σοκολάτες, γλυκά και το πιο σημαντικό… το πιο σημαντικό, όλοι με αγκαλιάζουν και με φιλούν. Όλοι παίζουν μαζί μου. Δεν είμαι πια μόνος μου. Μέχρι και ο μπαμπάς μου έπαιξε μαζί μου. Δεν είναι τόσο απασχολημένος όσο ήταν πριν. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου, τα ξαδέρφια μου, ακόμα και εκείνο το αγόρι, ο Κόλια, που τον συναντώ στον παιδότοπο. Σε ευχαριστώ που με βοήθησες και αρρώστησα από αυτήν την αρρώστια, αλλιώς κανείς δεν θα έπαιζε μαζί μου. Θα θυμάσαι ότι μου έλεγαν ότι δεν είχαν χρόνο ή ότι ήταν μεγαλύτεροι. Και τώρα όλοι θέλουν να με παίζουν. Είμαι τόσο ευτυχισμένος. Σ’ ευχαριστώ, άγγελέ μου.

Θα επιστρέψω σύντομα. Δεν θα είμαι στο σπίτι αυτές τις μέρες. Πρέπει να κάνω πολλές ενέσεις. Τώρα πια δεν τις φοβάμαι γιατί ο μπαμπάς μου θα κάθεται δίπλα μου και θα μου κρατάει το χέρι. Είμαστε πολύ ωραίοι μαζί.

Θα επιστρέψω σύντομα. Δικός σου Γκίο.

27.11.1999

Γεια σου, άγγελέ μου. Είμαι πολύ άσχημα, πονάνε όλα. Δεν μπορώ να περπατήσω πια. Δεν μπορώ να παίξω. Όμως, τόσοι πολλοί άνθρωποι θέλουν να παίξουν μαζί μου. Σου είμαι, παρόλα αυτά, ευγνώμων, άγγελέ μου. Παρόλο που δεν μπορώ πια να παίξω, όλοι έρχονται ένας-ένας κοντά μου και με φιλούν, με αγκαλιάζουν, μου λένε αστείες ιστορίες. Ακόμα και η δασκάλα μου ήρθε και με αγκάλιασε… Δεν πειράζει που δεν μπορώ να περπατήσω. Έξω είναι ακόμα άγριος χειμώνας. Σήμερα είχαμε πάει στην εκκλησία και ο παππούλης μού έδωσε να μεταλάβω το Αίμα και το Σώμα του Χριστού. Λένε ότι ο Χριστός θα με βοηθήσει. Δεν τους είπα ότι με έχει ήδη βοηθήσει. Αυτό ας μείνει μυστικό, δικό σου και δικό μου. Λευκό μου και αγαπημένο μου αγγελούδι…

Σε αγκαλιάζω. Δικός σου Γκίο…

28.11.1999

Αγγελούδι μου, αγαπημένο μου… Πλησιάζει η Πρωτοχρονιά. Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να χορέψω μπροστά στο δέντρο. Βοήθησέ με να γίνω καλά. Σε περίπτωση, όμως, που κανείς δεν θα με αγκαλιάζει πλέον, άφησέ με όπως είμαι τώρα.

03.12.1999

Αγγελούδι, συγγνώμη που σε ξύπνησα. Είναι 3:00 το πρωί. Ζήτησα από τον μπαμπά μου να μου φέρει ένα στυλό. Ξέρεις, τα χέρια μου πονάνε. Δεν μπορώ να γράψω. Θα σου πω ένα μόνο: σε αγαπώ πάρα πολύ. Μη νομίζεις ότι σε ξέχασα. Ο Γκίο σου σε αγκαλιάζει σφιχτά.

08.12.1999

Πες στο Θεό ότι θέλω να Τον αγκαλιάσω

Αγαπημένε μου άγγελε. Αισθάνομαι καλύτερα μετά από μια μεγάλη ένεση που κράτησε πολύ. Σε ευχαριστώ. Ξέρω ότι δεν θα ένιωθα καλά χωρίς εσένα. Θυμάσαι που η γιαγιά μου έλεγε ότι τίποτα δεν συμβαίνει χωρίς τη θέληση του Θεού. Μιας και είσαι συγγενής με τον Θεό, πες στο Θεό ότι θέλω να Τον αγκαλιάσω.

Σε αφήνω τώρα, τα χέρια μου πόνεσαν πάλι.

Φιλάω τα χνουδωτά σου φτερουδάκια. Δικός σου Γκίο.

14.12.1999

Αγγελούδι μου… Είμαι τόσο ευτυχισμένος. Έχω αδυνατίσει πολύ. Χθες, όταν ο μπαμπάς μου με μετέφερε στην αγκαλιά του, κοίταξα στον καθρέφτη και χάρηκα πολύ. Δεν θα με λένε πια παχουλούλη. Πλέον είμαι σαν αληθινός χορευτής, μόνο που μου λείπουν τα μαλλιά. Καμιά φορά κρυώνει το κεφάλι μου, αλλά δεν πειράζει. Όλοι λένε ότι είμαι πιο όμορφος έτσι παρά με τα μαλλιά μου. Σε ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου. Οι συμμαθητές μου μαζί με τη δασκάλα μου ήρθαν και μου χάρισαν μια μεγάλη εικόνα του Θεούλη. Πόσο τρυφερή είναι στα αλήθεια η δασκάλα μου, η Αναστασία. Παλιά ήταν αυστηρή, αλλά τώρα με αγκαλιάζει τόσο πολύ… Αγαπώ τα τρυφερά και γλυκά φτερουδάκια σου.

Δικός σου Γκίο.

17.12.1999

Σήμερα είναι η γιορτή της Αγίας Βαρβάρας. Έφτιαξαν λομπιάνι* και πολλά άλλα πράγματα, αλλά δεν μπόρεσα να φάω τίποτα από αυτά. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Πέρυσι, θυμάσαι, έφαγα τόσα πολλά λομπιάνι που με δυσκολία περπατούσα. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Αν το θέλεις έτσι, τότε δεν θα τρώω. Μιας και είσαι συγγενής του Θεού, Του είπες ότι θέλω να τον αγκαλιάσω; Σε αγαπώ.

Δικός σου Γκίο.

23.12.1999

Χθες είδα στο όνειρο τον Ιησού, ο Οποίος με αγκάλιασε

Αγγελούδι μου. Δεν βλέπω καλά, αλλά είμαι ευτυχισμένος. Χθες είδα στο όνειρο τον Ιησού, ο Οποίος με αγκάλιασε. Του μίλησες, το ξέρω. Συγγνώμη, πάω για ύπνο. Σε αγαπώ.

30.12.1999

Αγγελούδι… Αύριο είναι Πρωτοχρονιά. Νιώθω καλύτερα. Θα προσπαθήσω να χορέψω για σένα, για τη μαμά και για όλους. Ετοιμάζω τα προσκλητήρια.

01.01.2000

Καλή χρονιά, Αγγελούδι… Αγαπημένο μου, σε ευχαριστώ που μπόρεσα να χορέψω. Μετά το χορό, τα πόδια και τα χέρια μου πονούσαν, αλλά άξιζε τον κόπο. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι. Μάλιστα, όλοι έκλαιγαν από χαρά. Είχαμε τόσους πολλούς καλεσμένους. Αυτό είναι κάτι που ονειρευόμουν. Είμαι τόσο ευτυχισμένος. Σε αγαπώ, φίλε μου.

04.01.2000

Αγγελούδι μου… Πονάω τόσο πολύ. Όλα πονάνε. Δεν βλέπω καλά. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με να νιώσω καλά. Έχω κουραστεί από τον πόνο… Ξέρω ότι ο Ιησούς μου με αγαπάει. Αν πεθάνω, θα με βοηθήσεις να Τον πλησιάσω και να Του δώσω μια μεγάλη, μεγάλη αγκαλιά; Θα με αγκαλιάσει και Εκείνος, έτσι δεν είναι; Δικός σου Γκίο.

***

Εδώ τέλειωσε και το ημερολόγιο του μικρού Γιώργου και η επίγεια επικοινωνία του με τον άγγελό του. Πέθανε στις 5 Ιανουαρίου, στις δύο το μεσημέρι. Από το πρωί βρισκόταν σε προθανάτια κατάσταση, είχε βαριά αναπνοή… Αποχαιρετούσε τους πάντες μόνο με τα αγαθά, παιδικά και κουρασμένα από τον πόνο μάτια του. Τα μάτια που, στα τελευταία λεπτά της ζωής του, κοίταζαν αδιάκοπα την εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Η ανίατη ασθένεια ενός παιδιού προκάλεσε πολλούς ανθρώπους σε εκδηλώσεις αγάπης

Ίσως, το μυστήριο της Θείας Πρόνοιας αχνοφάνηκε στο γεγονός ότι η ανίατη ασθένεια ενός επτάχρονου αγοριού προκάλεσε πολλούς ανθρώπους σε εκδηλώσεις αγάπης. Ο πατέρας του, που συνήθιζε να είναι πολυάσχολος, βρήκε χρόνο για αυτόν, και μετά τα θλιβερά και τρομερά γεγονότα δεν άφηνε το χεράκι του από τα χέρια του. Η μητέρα του τον αγκάλιαζε πιο συχνά. Φίλοι, συγγενείς και γείτονες εκδήλωναν την αγάπη τους… Καρπός όλων αυτών ήταν η απέραντη χαρά του μικρού Γιώργου, ο οποίος, παρά την ασθένεια και τον πόνο του, απολάμβανε τη ζεστασιά που είχε λάβει στις τελευταίες μετρημένες μέρες της ζωής του. Ήταν τόσο ευτυχισμένος και αγνός που δεν ένιωθε μέσα του ούτε ίχνος δυσαρέσκειας. Δεν αναρωτιόταν γιατί δεν του έδιναν σημασία πριν αρρωστήσει. Εκείνος, συνειδητά ή ασυνείδητα, ήταν ευγνώμων προς τον Θεό για τα πάντα. Έδινε την αγάπη, την υγεία και την καλοσύνη του μέχρι την τελευταία του πνοή. Ήταν ευτυχής που μπόρεσε να χορέψει τον χορό του θανάτου με τις τελευταίες του δυνάμεις και να κάνει χαρούμενους τους δικούς του ανθρώπους. Πιθανόν, μια τέτοια πράξη δεν μπορούν να την κάνουν πολλοί ενήλικες, πόσο μάλλον ένα μικρό παιδί. Επικοινωνούσε με τον άγγελό του, ενισχυόταν στην πίστη του, εξέχεε την αγάπη από τη μικρή καρδιά του και ονειρευόταν να αγκαλιάσει τον Κύριό μας Ιησού Χριστό… Και είμαι τόσο σίγουρος ότι οι πύλες της Βασιλείας των Ουρανών άνοιξαν για αυτόν και με όλη την παιδική του ειλικρίνεια φώναξε στον Ιησού: «Αγκάλιασέ με, Θεέ μου! Σε αγαπώ τόσο πολύ»!